A Shadow's Tale

Het spel A Shadow's Tale van Hudson Soft gaat de concurrentie aan met andere platformspellen op de Wii. Is het spel een lichtend voorbeeld van hoe het moet, of mag het eenzaam in de schaduw gaan staan?

In het introductiefilmpje van A Shadow's Tale zie je een hoge toren, tot ver boven de wolken. Een jongen zweeft op de top van de toren tussen twee stenen palen. Er komt een beul uit de toren met een vrij vreemd zwaard. Dat blijkt meteen, want de beul snijdt de schaduw van de jongen los en raapt het op. Als schaduw zie je hoe je van je lichaam verwijderd wordt, een moment later wordt de schaduw van boven de toren naar beneden gegooid. Je wordt wakker als schaduw, helemaal beneden aan de voet van de toren. Een fee komt bij je en zal je gaan helpen tijdens je avontuur om weer naar boven te gaan, terug naar je lichaam. Het verdere verhaal waarom dit allemaal met je gebeurd is, wordt tijdens het spelen langzaam uit de doeken gedaan.

Licht in de duisternis

Grafisch moet je geen wonderen verwachten van het spel. Tenminste, als je hoopt op scherpe graphics, 3D-werelden en andere technieken met klinkende namen die in andere spellen wel gebruikt worden. Als er vijanden verschijnen, gebeurt dat op eenzelfde manier als in Zelda: Twilight Princess. Een hoop zwarte blokjes, waarna er een vijand uit de blokkenbrij verschijnt. Grafisch dus geen hoogvlieger. De sfeer die de makers op je scherm toveren is daarentegen wel erg goed. Het spel ademt sfeer en geheimzinnigheid uit, dus je voelt je al snel thuis, of in dit geval juist niet, in de toren.

Het hele spel draait om de wereld van licht en schaduw. Buiten de toren is het tegen de avond en nog mooi zonnig. Daarbinnen is het vooral donker, mat en een beetje luguber. Dat past prima bij het verhaal, want je weet niet wat er aan de hand is, en je komt dingen tegen in de donkere toren die ook vrij luguber zijn.

Wat erg wennen is, is het feit dat je als schaduw ook alleen op schaduwen van platformen en dergelijke kunt springen. Dus dat is een kwestie van een knop in je hoofd omdraaien, niet meer op 'normale' trappen en platformen letten, maar juist op de schaduwen die ze werpen. Na een tijdje ben je dat wel gewend en speur je het scherm alleen nog af naar mogelijkheden om schaduwen te creëren.

Het geluid maakt de donkere sfeer compleet. Er had misschien wel iets meer variatie in gemogen, er zijn namelijk twee achtergrondmuziekjes. Het standaard achtergrondmuziekje is nogal kalmerend, alsof de wereld om je heen stil is. Hierdoor wordt de sfeer versterkt dat je de enige in die lugubere toren bent. Het tweede is nogal hectisch. Dat moet ook wel, want als je in de situatie bent wanneer dit muziekje opkomt, wordt dat level ook erg zenuwslopend. Wat wel jammer is, is dat de verrassing na de eerste keer weg is. Je weet dus hoe laat het is als je het muziekje een tweede keer hoort.

Spelen met licht

De levels beginnen niet zo heel uitdagend. Wat springen, lopen en wat interessant schaduwspel, waar voor de rest niets mee gedaan wordt. Later vind je een zwaardje en komen er vijanden die je kunt gaan verslaan. De bedoeling is dat je de toren gaat beklimmen. Om een verdieping hoger te komen zul je drie objecten moeten verzamelen per level. Dan pas verdwijnt de barrière die voor de ingang van het volgende level staat. In het begin is het allemaal niet zo heel lastig om de objecten te vinden. Door speciale zonnewijzers word je namelijk haarfijn uitgelegd wat je allemaal kunt doen met je controller en met objecten in de levels.

Heel in het begin als je de toren gaat beklimmen, begin je je zelfs even af te vragen of het wat variërender gaat worden. Gelukkig gebeurt dat ook. Er komen wat zenuwslopende levels voor en er wordt veel gespeeld met licht en schaduw. Dan hebben we nog speciale poorten, de Shadow Gates. Deze zijn verspreid door de toren te vinden. Als je hier doorheen loopt, kom je in een kleine puzzel terecht. Het doel is naar de uitgang lopen, zodat de poort in het echte level verdwijnt en jij weer verder kunt. Meestal blokkeren deze Shadow Gates items, dus het is aan te raden ze allemaal te doen.

Het spelen met licht en schaduw is wat dit spel zo briljant in zijn eenvoud maakt. De puzzels zijn er vooral om je de doorgang naar het volgende level te versperren. Zoals gezegd, in het begin zijn ze niet zo uitdagend, maar dat wordt later wel anders. Zeker als je alle items in het spel wilt gaan sparen, dan komen er af en toe wel erg lastige puzzels op je pad.

Donkere herinneringen

Items sparen? Ja, naast de objecten om je door naar het volgende level te laten gaan, zijn er ook herinneringen te vinden. Dit zijn paarse vlekken in plaats van schaduwen. Door zo'n vlek te lezen, lees je een herinnering van andere schaduwen die je voor zijn geweest. Elke herinnering zorgt voor meer gewicht. Gewicht is je levensmeter. Word je geraakt, dan raak je gewicht kwijt. Een vrouw zou een moord doen voor zo'n gave! Je personage juist niet, want een schaduw zonder gewicht is een dode schaduw. Als je geen gewicht meer hebt, sta je weer aan het begin van het level en moet je alles opnieuw doen.

Heel erg is dat niet, want een van de grotere levels is zo rond de twintig minuten, als je ook alle items gaat verzamelen. Al kan dat ook later nog eens, als je wilt. Bijna alles is namelijk weer te bezoeken. Waar je niet meer kunt komen, is ook niet van belang, want daar ligt niets om het spel op 100 procent uit te spelen.

Versla je een vijand, dan komen energieballen vrij, wat we al veel vaker zien in games. De rode ballen vullen je gewicht weer aan en de paarse geven je wat ervaringspunten. Na een bepaalde grens aan ervaring ga je een level omhoog. Dan worden je zwaardkunsten beter en kun je de vijanden ietsje sneller verslaan. Deze verschijnen natuurlijk ook steeds sterker en groter, zodat je niet het gevoel krijgt dat je in 'godmode' door het level heen rent. De vijanden zijn nog steeds niet lastig en de ontwerpers hadden wel wat meer soorten vijanden mogen bedenken. Met schaduwen is toch meer te doen dan alleen spinnen in verschillende maten en wat vreemde buitenaards uitziende wezens.

Conclusie

A Shadow's Tale is een kunstig geheel geworden. Er zijn wat nadelen, bijvoorbeeld de variatie in het begin had wel wat beter gemogen. De muziek is ook al niet gevarieerd. Begin je een patroon te ontdekken? Dat klopt, want ook de vijanden hebben last van het woord variatie. Maar desondanks heb ik me prima vermaakt met het spel. Want de puzzels met schaduw en licht zijn wel erg goed gevonden. En ook het verdere verloop in de toren wordt later een stuk beter. A Shadow's Tale blinkt nergens echt in uit, op het originele concept na, maar alles bij elkaar maakt het een vermakelijke platform-game.