Sonic the Hedgehog
Door de uiterst matige presentatie is er al één poot onder de kruk die Sonic the Hedgehog heet weggetrokken. Een solide gameplay zou de kruk nog overeind kunnen houden, maar ook hierin heeft het eens zo glorieuze Sonic Team gefaald. Sonic laat zich namelijk besturen als een malloot en de wat verfijndere controle die je over hem uit zou moeten kunnen oefenen is bijna nihil. Vooral wanneer je in de levels hard gaat rennen (het kunstje waar Sonic al vijftien jaar mee te koop loopt) merk je dat een licht tikje met de controlepook al voor een veel te grote verandering van richting zorgt; botsingen alom dus. Dit maakt de game moeilijker, maar op een hele smerige manier. Naast dit probleem heb je ook nog eens een camera die nog slechter zijn werk doet dan die van de gemiddelde game uit het N64-tijdperk. Je bent veel te vaak bezig met dat ding dusdanig bij te stellen dat de actie goed in beeld is. Soms neemt de camera plotseling een bepaalde door het spel gekozen hoek aan, wat vaak ongelegen uitkomt en bij eventuele ontstane verwarring de dood tot gevolg kan hebben. Naast Sonic unlock je gaandeweg het avontuur de twee andere egels Silver en Shadow, die elk hun eigen verhaallijn en moves hebben. Silver heeft psychische krachten en kan voorwerpen laten zweven om als wapen te gebruiken. Shadow heeft op zijn beurt de meeste kracht en komt bij het vechten het best tot zijn recht. De levels van Sonic zijn wat meer gericht op hard rennen en ontwijken, terwijl het bij de andere twee meer neerkomt op de traditionele platformelementen van vechten en springen. Ook bestuur je soms even voor korte tijd de sidekick van je personage. Zo moet je als Sonics vriendje Tails op een gegeven moment een sluis dichtdoen, terwijl Sonic een grote vis binnen die sluis in bedwang probeert te houden. Hoewel het aantal van drie personages met hun sidekicks zeker bevorderlijk is voor de broodnodige afwisseling, hebben de makers te weinig tijd gestoken in de ontwikkeling van hun characters. In de plaats van gewoon één personage dat lekker onder de knoppen ligt, zit je als speler nu dus opgescheept met een handvol halfbakken egeltjes. Eet smakelijk!
<\/center>Pluspuntjes
Er zijn slechts twee punten waarop ik een beetje plezier beleefde met deze game. Ten eerste de eindbazen. Vaak hebben deze opperwezens een bepaalde zwakke plek waar jij als speler naar op zoek moet. Zo is er als Sonic een robotachtige eindbaas waar je op het juiste moment op moet springen, om zo tijdelijk de controle over het stuk schroot te krijgen. Dat is het moment waarop je het beestje vaart moet laten maken om zo op een massieve muur in te lopen. Ten tweede zijn de psychische krachten van Silver best leuk en bovenal fris. Overal liggen voorwerpen die je kunt laten zweven en vervolgens inslaan op vijandig gezinde wezens. Vergeet overigens niet dat deze twee pluspuntjes het spel absoluut niet uit de modder kunnen trekken waarin het zich nu verkeert. Al draagt een aap een gouden ring...
