Ik kan niet racen. Lang heb ik het verborgen gehouden voor mijn omgeving: multiplayer potjes Burnout afgeslagen, vrienden de deur geweigerd die Gran Turismo meenamen om bij mij te spelen, me in mijn schuilkelder verstopt als er weer een nieuwe Need for Speed uitkwam. Ik kán het gewoon niet! In bochten overstuur ik, waarna ik te hard bijstuur, waardoor ik slinger alsof ik een maandsalaris cocktails achter de kiezen heb. Ik kan nooit op tijd schakelen, en vrienden lachten me (in de tijd dat ik nog niet genoeg zelfkennis had) hard uit als ik weer eens de Peugeot koos terwijl zij de glimmend zwarte Lamborghini voor lieten rijden. Kortom: racegames zijn niet mijn genre.
GTR2 is anders. GTR2 is leuk, het is spannend, en bovenal: het leert je racen. Zo goed zelfs, dat ik nu een circuit volledig rond kan rijden zonder ook maar een bumper te krassen of een zijspiegel er af te rijden; voor mijn doen een onnavolgbare verdienste. GTR2 is geen racegame, maar een simulator van het echte racen, wat het spel, voor mij althans, een stuk interessanter maakt. Niet meer vol gas een haarspeldbocht in á la Mariokart, maar voorzichtig, gedoseerd en technisch racen. En dat is eigenlijk veel leuker….
