Concert: Okkervil River - Paradiso
Not very Rock 'n Roll-like...
Om klokslag acht uur betraden de zes heren het podium. De helft van de zaal had vermoedelijk niet eens door dat het hier om de band zelf ging: na een wat lauw ontvangst grijnsde zanger Will Sheff de zaal in en vroeg om wat meer enthousiasme zodat ze niet voor schut zouden staan op de webcast. Zijn verzoek werd met luid gejuich ingewilligd en het optreden kon beginnen. Sheff zette het rustige 'The President’s Dead' in, op de helft viel de rest van de zeskoppige band in. De versnelling werd een tikkeltje hoger gezet dan op het studiomateriaal, de setlist bestond voor het grootste gedeelte uit de wat hardere nummers van Okkervil River’s laatste twee albums, Blacksheep Boy en The Stage Names. Ook al was het tijdstip nog niet bepaald "rock n’ roll-like", aldus Sheff, toch gingen de voetjes van de vloer bij 'You Can't Hold The Hand Of A Rock And Roll Man'. Tegen de helft van de set kondigde Sheff aan wat rustiger materiaal te gaan spelen en hij betoverde de zaal met zijn stem terwijl hij 'A Stone' ten gehore bracht. Hier kwamen ook de Texaanse countryinvloeden om de hoek kijken toen gitarist Brian Cassidy plaats naam achter de lapguitar en toetsenist Scott Brackett de trompet aan zijn mond zette. Na nog een ballad was het al weer gedaan met het rustige materiaal en het duurde niet lang voordat de band was aanbeland bij het hoogtepunt van het optreden. Het lange, trage 'So Come Back, I Am Waiting' werd op een weergaloze manier opgebouwd. De band nam ons mee over de prairie vlaktes, diepe dalen, en hoge toppen. Het hardere 'For Real' werd stevig neergezet en de band had eindelijk het publiek volledig meegekregen.
Betoverende vocalen en snoeiharde snare
Want, ondanks dat de kleine zaal zich uitstekend leent voor de intieme muziek van Okkervil River, duurde het even voordat de band het publiek voor zich wist te winnen. Met elk nummer oogsten de heren weer meer applaus, wat ook zijn uitwerking had op de band zelf. De goedlachse drummer Travis Nelsen en Will Sheff hadden er duidelijk zin in, maar de rest van de band moest duidelijk nog even opwarmen. Dit gold overigens ook voor Sheff’s krachtige stem die er in het begin meer dan eens naast zat. Dit duurde echter niet lang, nadat Sheff op stoom was lieten zijn betoverende vocalen de zaal niet meer los. Jammer alleen dat gitarist Cassidy af en toe niet even strak speelde. Drummer Nelsen ging eigenlijk alleen maar harder slaan: vooral tijdens de rustige nummers voelde de snare telkens aan als een donderslag op heldere hemel.
Our Life is not a Movie
Zo tegen het einde van het optreden maakte het openingsnummer van The Stage Names, 'Our Life Is Not A Movie Or Maybe', duidelijk dat de band trefzeker op het podium stond. In de zaal werd er meegeklapt en zo mogelijk meegezongen. Okkervil River eindigde met het vrolijke 'Unless it Kicks' waarna de band het podium verliet. Hier was de zaal het natuurlijk volmondig mee oneens en na een overdonderend applaus klommen de Amerikanen weer terug het podium op om nog drie prachtige ballads ten gehore te brengen. Bij 'Westfall' werden de banjo en de accordeon omgehangen. Met het prachtige a capella einde van 'Okkervil River Song' nam de band afscheid van het publiek. Na anderhalf uur in vervoering gebracht te zijn door de bij vlagen magistrale zang van Okkervil River en de prachtige nummers die het zestal ten gehore bracht gingen de lichten weer aan. Ondanks dat het geluid niet helemaal perfect was en de band ook niet altijd even strak had gespeeld, verliet een meer dan tevreden publiek de Paradiso.
Locatie: Paradiso Kleine Zaal Datum: 9 februari 2008 Waardering:
