Dodelijke date 5

‘Mo?’ Ik nam het woord toen hij vlak voor mij stilstond maar geen woord zei.
‘Je bent adembenemend’, zei hij zacht.
‘Mo?’ vroeg ik.
‘Ja Mo, sorry’, stotterde hij. Hij pakte mijn hand, ik voelde zijn warmte en die in mijn onderbuik toen ik hem in zijn diepbruine ogen keek. Ik wist mij geen raad en hoopte dat hij zou gaan praten. Maar dat deed hij niet.
‘Koffie Mo?’ vroeg ik. We liepen direct naar de Park Plaza brasserie. Ik merkte dat ik naar hem bleef kijken en dat hij eigenlijk mijn gids was. Zonder zou ik struikelen over stoepranden. Hij schoof mijn stoel aan. Een menukaart werd door hem in mijn handen geschoven. Nog even en ik zou smelten. Wat was deze man attent! Wat hij ook deed, de hele tijd bleef hij mijn ogen opzoeken, terwijl ik ze veel wegdraaiden. Ik werd door zijn charme ingepakt, werd overweldigd. Soms moest ik erop letten regelmatig te blijven ademen.

‘Ongelofelijk, dat ik nu al hier met jou zit. Er is iets in mij dat mij wakker houdt als ik aan jou denk. Maar ik denk niet aan jou, ik voel je. Daarna zijn alle gedachtes een welkome aanvulling’, zei hij uit het niets. Ik brak in ontelbare stukken, na zijn woorden. Diep in mij was er nog een stemmetje dat al het andere in mij probeerde te overtuigen. Ik wilde met hem naar bed, nu. Het was iets chemisch, iets wat alle rationaliteit in mij gevangen nam. Ik zat daar naar zijn ogen te kijken terwijl appelgebak met koffie geserveerd werd. Langzaam kneedde mijn vork een stukje van het appelgebak. Ik sloeg mijn benen over elkaar en voelde mij sexy. Dat wil zeggen, ik voelde iets in mijn onderbuik dat ik niet goed herkende, maar wat wel erg lekker was. Geilheid? Ik las vrouwenbladen en als ik het woord dan tegenkwam in een juiste context dan bleef het een woord. Ik kon mij er niets bij voorstellen. Tot nu.

Ik zag er casual uit, maar wel stijlvol. Hij ook. Ik zag dat hij zijn kleding niet bij C&A kocht. Niet dat ik daar problemen mee zou hebben, maar het zegt wel iets over de man.
‘Ik wil met je praten. Alles over mijzelf zeggen, maar ik merk dat ik niet verder kom dan staren’, waren zijn eerste fatsoenlijke woorden. Alle andere zinnen gingen over het weer en Amsterdam. Er werd informatie uitgewisseld. Misschien was het ook wel zo dat je niet direct de diepte in hoefde te duiken met je gevoelens en gedachten. Maar waarom had ik het sterke gevoel hem te kennen, zijn stem, zijn geur. Ik wist dat het niet kon, maar waarom was het zo snel vertrouwd? We bestelden koffie.

‘Wie ben jij?’ vroeg ik met een zachte stem. Hij keek mij recht in mijn ogen terwijl onze koffie gebracht werd. Hij wachtte even totdat de serveerster weg was. We zaten langs een raampartij, we keken uit op het Rokin en vreemden keken ons aan. Nietszeggende blikken blokten in onze werkelijkheid.
‘Ik ben degene die zichzelf ervaart via jou en dat lijkt nu heel eenvoudig te gaan. Maar eigenlijk zoek ik niets. Ik vind het leuk je hier te ontmoeten en te mogen zijn wie ik denk te zijn. En jij?’ zei hij met een rustige diepe stem, ik vermoedde dat hij rookte.
‘Ik ben wie ik ben, ik kan onmogelijk iemand anders zijn. Maar wat ik nu voel, is iets dat ik nog nooit gevoeld heb en ik weet er niet goed mee om te gaan.’ Nadat ik deze zin had uitgesproken werd het even stil. Ik wist niet of ik mij nu ongemakkelijk moest voelen of gewoon achter mijn woorden moest blijven staan. Wij keken elkaar alleen aan. Ik begon mij nu opgelaten te voelen. Alles bij elkaar had ik een paar mails van hem gelezen, en hij van mij, plus de 30 minuten dat ik hem nu zag. Voorzichtig omsloot hij met zijn handen die van mij die gesloten op tafel lagen. Er ging een golf warmte en rust door mijn lijf.

‘We zijn onszelf en dit moment is er één vol chemie tussen twee mensen. Ik geloof er stellig in dat wij niet voor niets op elkaars pad gekomen zijn. Al mijn zintuigen weten het, die van jou ook denk ik, dat er iets is tussen ons dat met woorden niet een-twee-drie te verklaren is, maar dat er wel is. Je kunt ze accepteren of bestoken met ratio met als gevolg dat je deze gevoelens totaal negeert. Als je ze accepteert dan heb je herinneringen van onschatbare waarde. Momenten die je nooit meer zult vergeten.’

Ik luisterde bijna ademloos naar hem. Zijn stem sloeg gaten in mijn bewustzijn. Ik leek ergens anders te zijn. Maar zijn handen voelden warm, zijn stem nestelde zich voorgoed in mijn gehoorgangen. Nee, alles gebeurde nu en er leek geen ander moment meer belangrijk te zijn. Het gesprek ging vloeiend over naar werkelijkheden, naar het uitwisselen van gebeurtenissen in elkaars leven. En al die tijd hoopte ik dat hij met een oplossing zou komen voor het gevoel in mijn onderbuik. Ik ging naar het toilet en tijdens het afvegen voelde ik het branden. Ik legde mijn hand tussen mijn benen en het licht in mijn hoofd ging langzaam uit. Ik stikte bijna om maar geen geluid te maken, maar een harde sis kon ik niet tegenhouden. Ik hoorde andere vrouwen naar het toilet gaan. Bijna bewusteloos klapte ik dubbel met mijn hoofd tussen mijn knieën. Na enkele minuten begon er weer bloed naar mijn hoofd te stromen, zo leek het. Een hard geklop op de deur sloeg mij terug in de werkelijkheid.