Moord in Aerdenhout (19)
Margreet bedacht dat Violet hierbij moest zijn, ze zou meer kunnen zien aan deze vrouw dan zijzelf. Ze keek naar de agent in uniform.
"Breng haar naar het bureau, let goed op haar en zorg dat er een dokter naar haar kijkt. En hou haar in de boeien, ook als ze behandeld wordt."
De agent nam haar mee naar het bureau, Margreet belde Violet en sprak met haar af op het bureau.
"Wie is dat wijf?" zei Rosanna toen ze Violet zag binnenkomen. Violet straalde een natuurlijke autoriteit uit waar sommigen geen raad mee wisten. Rosanna was zo iemand. Ze voelde direct een vijand in haar. Violet wist precies hoe ze ermee om moest gaan. Ze nam een open houding naar haar aan en begroette haar met een brede grijns op haar gelaat. Ze omsloot met haar linkerhand haar eigen hand met die van Rosanna erin, als teken dat er vertrouwen was. Het werkte.
"Dag Rosanna, ik ben Violet, forensisch psychoanalist."
"Okay, Violet, forensisch psychoanalist. Een mondvol nietwaar?" Rosanna's sarcasme zou bij Violet niet werken. Margreet had Violet door de telefoon al een paar zaken over Rosanna gemeld.
"Je bent dus een ingehuurde kracht. Ingehuurd door wie?"
"Ik ben haar naam vergeten." Margreet pakte haar arm weer.
"Nee!" schreeuwde Rosanna.
"Dan moet je je kop opendoen zoals je beloofd had", snauwde Margreet.
"Ik weet echt niet hoe ze heet. We noemden haar Greta maar ik betwijfel of dat haar naam was, ik weet alleen dat ze die Mason haatte en genoeg geld had om een oorlog tegen hem te beginnen. Ik denk dat het persoonlijk was."
"O, waarom denk je dat?" zei Violet.
"Ze had het over haar broer Clark Markson en de hoer waarmee hij getrouwd was. Zij, Jenny heet ze geloof ik, zou de eerste zijn. Ze wil uiteindelijk de hele familie doden."
"Had ze het er wel eens over hoe ze dat ging doen?" zei Margreet.
"Die Jenny zou ze laten branden, ze zou weten wat het is om die hel te voelen tijdens haar leven, zoals zij die haar hele leven al had gevoeld."
"Vertel eens. Hoeveel mensen had zij om zich heen die met haar zaak begaan waren?" vroeg Violet. Na enkele seconden gaf ze antwoord.
"Ik schat nog drie vrouwen. Ik heb ook een man gezien, dat was maar een keer, een week geleden, schat ik." Margreet beschreef Clive de enige man van zijn ontvoerders, volgens Mason.
"We laten je Clive zien", zei Margreet. Na een paar uur kon Rosanna Clive identificeren als de man die zij gezien had. Het totale plaatje begon Margreet duidelijker te worden.
"Er waren dus een man en vier vrouwen. Zou je in kunnen schatten van welk continent ze kwamen?"
"Van twee niet, ik schat Europees, een vrouw was een halfbloed. Ik denk Afrikaans. Maar al deze vrouwen, inclusief ik, handelden alleen in opdracht van een voor mij onbekend persoon. De halfbloed, ze werd dus Greta genoemd, sprak het meest met de onbekende persoon door de telefoon. Altijd door de telefoon, ze gebruikten geen ander communicatiemiddel."
"Geen idee wie die onbekende was? Vrouw, man?" zei Violet.
"Nee geen idee, ik ben een paar maanden met die vrouwen opgetrokken. We wisten dat we Mason Markson zouden ontvoeren, we trainden iedere dag. Maar ik werd alleen getraind voor gevechtshandelingen. Ik werd verantwoordelijk voor de wapens. Greta praatte door de telefoon en de twee andere vrouwen deden simpelweg wat hun opgedragen werd door Greta, net als ik dus."
"Weet je wie het financierde?" vroeg Margreet.
"Het suikerbeestje noemde Greta de persoon, waarschijnlijk degene aan de andere kant van de lijn. Ze spraken soms uren met elkaar. Soms kwam Greta intens verdrietig terug vanuit andere kamers van het huis. Wij wisten dan al dat ze met het suikerbeestje gesproken had. Wij zouden allemaal een ton aan euro's krijgen. Als ik vroeg wanneer, dan meldde Greta steevast: "Als wij klaar zijn met Mason Markson". Ze was erdoor geobsedeerd. De persoon aan de andere kant van de lijn ook volgens mij." Violet dacht na.
"Isabel Kimo is het niet, het was een negerin maar Mason was daar om haar af te kopen, in Abu Dhabi. Dat betekent dat ze ongeveer dezelfde leeftijd als het door Mason verkrachte kamermeisje zou moeten hebben. Ik ga voor de dochter van het kamermeisje, ook al omdat zij een halfbloed moet zijn, mocht ze een kind van Mason zijn."
"Maar wie is in godsnaam het suikerbeestje?" zei Margreet.
"We zullen de dochter moeten vinden, willen we daar achter kunnen komen. De dochter is dood, neergeschoten op het industrieterrein", zei Violet.
"Absoluut niet! Daar was geen halfbloed bij. Jij, Rosanna, zit weer een eind uit je nek te lullen. Als jij een leugenaar bent kan je het nu zeggen, anders zet ik je zo even bij een paar leuke jongens neer. Een paar verkrachters."
"O, en dat kun jij zomaar?" zei Rosanna sarcastisch.
"Voor een paar uur, oeps, per ongeluk? Er moet een mouw aan te passen zijn."
"Kutwijf!"
Margreet pakte haar arm weer, Violet keek met een verafschuwde blik.
"Die andere waren ook soldaten! Greta was er helemaal niet bij!"
"Dus toch geen drie vrouwen? Voor een laatste kans. Hoeveel vrouwen waren er!" Margreet begon haar geduld te verliezen.
"Ik kende er drie maar wist dat er meer waren. Deze mensen heb ik nooit gezien, maar ik wist dat ze zaken voorbereidden."
"Zaken voorbereidden? Welke zaken?" vroeg Violet rustig.
"Wat denk je wat het voor een voorbereidingen kost? De huizen huren, de opgezette aanvallen in het huis om Mason gek te maken van angst. De verkrachtingen van Mason. En ik heb het suikerbeestje gezien."
