Het kerstgevoel van pluijgers
Het is kerst. Columnisten delen hun kerstgevoel met jou. In deze column het kerstgevoel van pluijgers.
Langzaam word ik wakker, ik voel de wind over mijn gezicht gaan. Brr, mocht ik nog maar blijven liggen. Wat is het toch raar stil op straat, geen auto's die de straat als sluiproute gebruiken, maar vreemder nog: geen voorbijfietsende pubers die onderweg zijn naar de scholengemeenschap om de hoek. Dan dringt het langzaam tot me door, het is kerstmis!
Gisteravond zijn we naar de nachtmis geweest en hebben daarna traditioneel kerstbrood gegeten. Eigenlijk best gek om dat om 12.00 uur 's nachts te doen, maar ja tradities zijn er niet voor niets. Ik sleep me mijn bed uit, naar de badkamer. Dan realiseer ik me nog iets anders; ik hoor de kinderen niet? Slapen ze nog, zijn ze al naar beneden? Ik roep, maar geen gehoor, vreemd!
Ik loop de slaapkamers in, geen kinderen. Dan maar beneden kijken, misschien zitten ze voor de tv en horen ze het niet. Vreemd ook hier zijn ze niet, hoe kan dat nou? De schoenen en jassen zijn weg en ik begin een beetje ongerust te worden. Een lichtelijk gevoel van paniek bekruipt me.
Dan zie ik het, bij de haard, er ligt bloed. Jezus wat is hier aan de hand? In mijn groeiende paniek weet ik niet wat ik moet doen. Ik bel mijn moeder maar die neemt niet op. Snel naar de buren, shit die zijn met vakantie. Dan de politie maar bellen, ik weet het ook niet. Een aardige mevrouw vertelt mij dat er direct een auto aankomt. Ik loop nog maar eens roepend het huis door, in de keuken zie ik nu een bloedspoor liggen en mijn god, het grote mes ligt helemaal bebloed in de wasbak. Ik ren naar buiten, gillend, roepend. Een buurman komt in ochtendjas aangelopen, dan komt de politiewagen aangereden.
Vragen, vragen. Ik weet het niet, kan geen antwoord geven. Het laatste wat ik weet, is dat ik de kinderen naar bed heb gebracht. Zelf ben ik na het douchen ook direct naar bed gegaan, toch?
Inmiddels komen er steeds meer mensen bij, de politieagenten die zich verdubbeld lijken te hebben, houden iedereen op afstand. Dan bedenk ik me dat de hond ook weg is, het wordt steeds vreemder. Ik krijg koffie aangereikt maar bedank vriendelijk. Waar mijn man is? Niet hier, hij is internationaal chauffeur en staat ergens tussen hier en weet ik veel waar stil in de sneeuw. Mobiel nummer van manlief? Ja in mijn telefoon. De politieagente met het blonde haar belt, maar krijgt geen gehoor. Inmiddels is ook de huisarts gearriveerd. Hij geeft me een pilletje, dat helpt zegt hij. Nog steeds kan ik niet helder denken, ik staar naar de bloedvlek voor de haard. Iemand is zo slim mijn stoel om te draaien.
Ik zie de sneeuwvlokken vallen, gisteren hadden we het nog over de naderende witte kerst. En nu, nu kan ik alleen maar huilen. Tranen lopen langs mijn wangen, de kinderen, ze hadden zich zo verheugd op de sneeuw. Ik begrijp van de politie dat ze alle ziekenhuizen nabellen. Misschien is er iets gebeurd en zijn de kinderen daarheen gegaan. Kerstmis het feest van hoop en liefde denk ik. Mijn man niet te bereiken, kinderen vermist en misschien erger.
Dan hoor ik allerlei mensen door elkaar roepen en gillen, ik loop snel naar buiten en dan zie ik het zelf ook. In de verte loopt een man met naast zich twee kinderen. Ik ren op mijn blote voeten naar hen toe. De mensen juichen en klappen, ik kan wederom niets zeggen, wat, hoe, waarom? Mijn man begrijpt niet wat er allemaal aan de hand is, waar komen al die mensen vandaan en wat doen ze hier? Maar eerst wil ik dat hij vertelt wat er gebeurd is.
Manlief heeft de vrachtwagen langs de weg geparkeerd, is vervolgens naar een tankstation gelopen en heeft daarvandaan een lange rit met trein, taxi en veel lopen afgelegd. Hij kwam vanmorgen om 7.00 uur thuis en vond de kinderen in de keuken. Ze waren bezig een verrassingsontbijt voor mama aan het maken. Omdat ze schrokken van de plotselinge binnenkomst van hun vader viel het mes uit hun handen en dat kwam in het pootje van de hond terecht. De hond is rond gaan rennen, vandaar het bloedspoor in de keuken en de kamer. Ze hebben de hond in het haardkleedje gewikkeld en met de slee naar de dierenarts gebracht. Langzaam dringt het tot mijn man door wat ik gedacht had. Ze hadden bedacht om mij maar te laten liggen, normaal slaap ik ook gewoon door.
De politieagenten vertrekken na een warme kop koffie en alle buren verdwijnen ook langzamerhand uit ons huis. De kinderen snappen niet waarom ik zo emotioneel ben. Ze vonden het allemaal wel een cool avontuur met die politie in huis.
Als iedereen weg is, zitten we allemaal om de kerstboom, de hond ligt ernaast met zijn ingepakte pootje. Nadat we de cadeautjes hebben uitgepakt zegt Lisa dat ze nog een kerstverrassing hebben: Tanja krijgt puppies!
Deze kerst zullen we zeker nooit meer vergeten. Fijne feestdagen iedereen!
