Een lijvig stuk
Je weet dat je te zwaar bent op het moment dat je hijgend de trap naar je slaapkamer bent opgelopen, je kast opentrekt en tot de ontdekking komt dat je niks meer past omdat je toch echt te veel bent aangekomen. Of je weet dat je te zwaar bent omdat je 7-jarige dochter tegen je roept dat mama wel dik is, maar dat ze wel van me houdt.
Wat is dat toch met dat gewicht? Afvallen is een kwestie van discipline zeggen ze. Nou stoppen met roken was makkelijker. Die verslaving verdwijnt uit je systeem, maar stoppen met eten is echt zo moeilijk en is altijd aanwezig. In de loop der jaren sluipt het er steeds weer in. Na een periode van geweldig afvallen, vliegen die kilo's er in korte tijd weer aan. Alle diëten heb ik wel eens geprobeerd: het hartstichting-dieet, Sonja Bakker, shakes, appelzuurpillen, soepdieet en het door mij zelf opgelegde yoghurt-cruesli-dieet. Maar ook pilletjes zoals Ritalin en Prozac, iedereen valt ervan af behalve ik natuurlijk. Ook de hulp van de diëtiste was maar van tijdelijke aard.
Toch roept het de vraag op waarom de een moeiteloos 20 tot 30 kilo kan afvallen en het mij alleen lukt om dit tijdelijk vol te houden. De discipline, daar schort het 'm aan denk ik. Ik kan me 's middags al verheugen op de chips of worst die ik die avond mag gaan eten. Mijn speekselklieren gaan dan echt werken. Ik vind het zelf erg, maar blijkbaar niet erg genoeg om er iets tegen te doen. Ik ben niet verslaafd aan snoep, maar aan zout eten; chips, worst, popcorn met veel zout, pinda's, bij voorkeur zoute en vette pistache nootjes. Ik vreet gerust een zak chips achterelkaar leeg en kan dan nog trek hebben. Die vreetbuien zijn nooit verzadigend, waardoor je kan blijven eten. Verder merk ik dat ik eet als ik alleen ben, of me rot voel. Emotie-eter noemen ze dat. Ik vind het altijd een stom excuus, net als vreetbuien tijdens de maandelijkse periode.
Sporten in de sportschool probeer ik na de vakantie weer op te pakken, maar verder dan 1 keer per week komt het meestal niet en dat zet dan geen zoden aan de dijk natuurlijk. Nu weet ik niet of je wel eens in een sportschool komt, maar als ik me eindelijk door de schaamte heb heen gewerkt, moet ik aan het werk. Dan loop ik op standje vijf, vijf kilometer op de band en ben ik bekaf en zeiknat. Naast me loopt er dan een met standje negen of tien. Niks van aantrekken hoor ik je zeggen, maar toch voel ik me vreselijk opgelaten in de sportschool.
Het liefst zou ik gaan zwemmen, maar mezelf in een badpak zien vind ik ook niet prettig. Afgelopen vakantie moest ik me ook weer in dat onding hijsen om samen met de kinderen naar het zwembad te gaan. Gelukkig waren we in Denemarken, volgens mijn man zijn de Denen de Amerikanen van Europa, en was ik dus niet de enige met overgewicht. Overigens maakte dat de schaamte iets minder.
Ik merk dat ik minder energie heb, dat ik moe ben als ik een trap oploop en dat ik bij het minste geringste ga zweten. Het allerergste is dat ik sinds vorig jaar diabetes heb en door mijn arts direct op de pillen ben gezet. Dan zou je denken dat het een goede reden is om af te vallen, toch? Ja dat klopt, ik was 14 kilo kwijt en die zijn er nu allemaal weer bijgekomen. Ik kan het gewoon niet volhouden om met mate te snoepen of mijn overige eetgewoonten aan te passen.
Afgelopen zaterdag besloot ik weer aan de slag te gaan. Een dag later was ik mijn goede voornemens alweer vergeten door een bak popcorn naar binnen te werken in de bioscoop. En echt je denkt er op dat moment niet aan, maar later komt de spijt. Te laat, ik heb me weer laten gaan, was weer niet sterk genoeg. Hoe hebben jullie het aangepakt? Wie heeft er goede tips om vol te blijven houden? Wie helpt me van mijn verslaving af?
