Pink Ribbon
Tringg. Waar zit de uitknop van dat rotding? Met een schok word ik van het repeat-alarm wakker. De kinderen moeten naar school! Snel stap ik mijn bed uit en loop naar beneden. De kinderen zijn gelukkig al gewassen en aangekleed, dat scheelt weer. Na de kinderen van ontbijt te hebben voorzien en de deur uitgewerkt, sleep ik mezelf naar de badkamer. Vandaag is de dag, vandaag moet ik mij melden bij het ziekenhuis. Alles is geregeld, opvang voor de kinderen, oppas voor de hond en iemand die op Jan let. Ik wil deze dag aan me voorbij laten gaan, net alsof het niet echt is.
Het begon allemaal twee maanden terug, manlief voelde een bultje. “Ach”, zei ik nog, “klein ontstekinkje of zo.” Maar toch, het blijft een beetje in je hoofd hangen. Uiteindelijk toch mezelf maar naar de huisarts gesleept. Die vond een nader onderzoek in het ziekenhuis toch wel verstandig. Na diverse afspraken, kwam het slechte nieuws, borstkanker. KANKER. Hallo ik ben nog geen 40, hoe bedoel je kanker?
Je denkt altijd dat het een ander overkomt en niet jezelf, maar helaas deze keer was ik het echt. Het gesprek met de arts ging een beetje langs me heen. Ik kon alleen maar denken aan wat ik allemaal moest regelen. Ik was al bezig mijn testament op te maken, totdat ik vaag hoorde een kans over 60%. Shit 60% wat? Kans op genezing, uitzaaiing? Had ik maar beter geluisterd en had ik manlief toch maar meegenomen. Maar je verwacht het niet, dus ik had gezegd dat hij beter naar zijn werk kon gaan. Na de arts vriendelijk lachend te hebben gemeld dat ik het echt had begrepen, verliet ik het ziekenhuis. Hetzelfde ziekenhuis als waar ik mijn ouders heb moeten achterlaten. Het zou me toch niet gebeuren?
Al dwalend, tja echt helder was ik niet meer, liep ik naar de stad. Was het verbeelding of zag ik nu overal borstkanker staan? Dat geloof je toch niet; Pink Ribbon maand. Bij iedere winkel staan borden, exclusief bij Blokker, ETOS en andere winkels te verkrijgen, mooie Pink Ribbon armbanden. Nou zo exclusief was het dus niet meer, ik had het ook en met mij vele anderen. Huilend reken ik een armband met een wensbotje eraan af. Het kassameisje liet ik verbaasd achter.
Mijn telefoon gaat over, maar ik wil en kan hem niet opnemen. Ik weet wie het is, maar weet niet wat te zeggen. Nog even niet. Het is wel raar, 10 jaar geleden heb ik mijn borsten laten verkleinen, omdat ik vreselijke rugpijn had. Zou dat de oorzaak zijn? Kan die plastische chirurgie de oorzaak zijn van de borstkanker? Nu moet ik mijn borst laten amputeren, nou ja dat is tenminste wat ik wel helder heb opgevangen van de arts. Amputeren, dat klinkt als afhakken, weggooien. Ongemerkt ben ik thuis aangekomen en sta ik wezenloos met mijn sleutel voor de deur. De deur zwaait open en daar staat mijn rots. Hij had wel gevoeld dat het niet goed was en is gelijk thuis gekomen. En dan, dan breek ik. Ik val huilend in zijn armen en kan niet meer praten.
Samen zitten we op de bank en bedenken wat te doen. We weten het niet, een afspraak bij de huisarts die we al jarenlang kennen, lijkt ons de beste optie op dit moment. Ik besluit in bad te gaan liggen. Na een half uur komt Jan naar boven om even bij me te kijken. Ik heb het bad niet gehaald, naakt sta ik voor de spiegel mijn borsten weggedrukt achter mijn handen. Met zachte dwang laat hij me mezelf weer aankleden. Als ik beneden kom staat de tv aan, American footbal. Niet te geloven alweer die roze linten. Roze schoenen, caps, kleding, zelfs op het veld is een roze lint geschilderd. Oh ja het is Pink Ribbon maand.
De bus stopt voor het ziekenhuis, langzaam lopen we naar binnen en nemen plaats in de wachtkamer. Ik hoef het niet alleen te doen. Langzaam vervaagt alles. Ik word wakker en kijk om me heen, dan grijp ik naar mijn borst, het is dik ingepakt ik voel niks. Ik zak weer weg en word wakker van een pijnlijk gevoel aan mijn pols. Oh gelukkig, het was alleen mijn Pink Ribbon wensbotje dat in mijn arm prikt. Voor alle zekerheid voel ik aan mijn borsten. Opgelucht haal ik adem, het was een droom.
Het is Pink Ribbon maand, sta er eens bij stil.
