Column: Hulde aan de vergeetachtigen
Gisternacht werd ik wakker met een geweldig idee voor een column. Een briljant idee, al zeg ik het zelf. Gniffelend lag ik slaapdronken in mijn bed te genieten van de inspiratievlaag die ik zomaar toegeworpen kreeg. Inspiratie ligt op straat, maar soms struikel je erover in je dromen. Ik wist vannacht dat het alleen nog een kwestie van intikken zou zijn. Het was zo'n goed idee, dat ik bij voorbaat vast genoot van de reacties die de column zou oproepen. Tjonge, jonge, wat een succes. En vanochtend was ik het allemaal kwijt. Wat was nou ook alweer dat lumineuze idee?
Ik kom er langzamerhand achter dat mijn geheugen een zeef is. Zo transparant als de vitrage van mijn overbuurvrouw. De hele dag liep ik mezelf te pijnigen. Ik kraakte mijn brein, in de hoop dat er weer iets van de geniale column van vannacht zou komen bovendrijven. Waarom ben ik ook niet even vlug het bed uit gesprongen om in steno het briljante idee ergens neer te kalken, desnoods op de muur? Waarom weet ik mijzelf er 's nachts altijd van te overtuigen dat mijn brein sterk genoeg is om iets te onthouden, terwijl ik weet dat ik het de dag erna allemaal kwijt ben?
Maar ik had het natuurlijk kunnen weten. Hoe vaak sta ik niet het stationsgebied af te struinen op zoek naar mijn fiets, die ik daar toch echt ergens die ochtend heb neergezet? Nee, dan die sleutels en portemonnees, ook van die dingen die zichzelf altijd wonderwel weten te verstoppen. "Je raakt jezelf nog eens kwijt", werd mij vroeger wel eens gezegd. Dát is tot op heden niet gebeurd. Hoewel, laatst, de dag na een uitbundig feestje, was ik wel degelijk even mezelf kwijt. Maar dat duurde gelukkig maar even.
Eigenlijk is het verbazingwekkend hoe selectief mijn geheugen te werk gaat. Mijn geheugen, het is een vreemd ding. Zo blijk ik iedere kerst weer feilloos de volledige songtekst van 'Last Christmas' van Wham! mee te kunnen zingen. 'Last Christmas, I gave you my heart...' Alsof je daar iets aan hebt. Maak me 's nachts wakker en vraag me: 'uit welk jaar stamt het VOC?' Zonder aarzelen zal ik repliceren: 1602. Knap, en heel handig als je meedoet met Weekend Miljonairs, maar wat heb je er verder in godsnaam aan als je vergeet af te wassen, vergeet op tijd boeken terug te brengen naar de bieb, vergeet een bedankje te sturen, vergeet een mooi gedicht te schrijven voor je lief, als je vergeet brood in huis te halen, 'vergeet' fooi te geven, vergeet op tijd te komen, vergeet de planten van je buurvrouw water te geven of een verjaardag vergeet?
Mensen raden mij een agenda aan. Schrijf het dan op, structureer je leven eens, man. Maar het punt is, ik heb een agenda. Alleen zit die al maanden onaangeroerd in mijn tas. Ik schrijf telefoonnummers, afspraken en ideeën voor columns ook altijd op, maar weet nooit meer te achterhalen waarop én waar dat blaadje, die rekening of die ouwe krant dan gebleven is.
Weet je, eigenlijk kan het me ook niet eens zoveel schelen. Nee, echt waar, ik geniet er wel van dat mijn geheugen het leven af en toe niet zo serieus neemt. Vergissen is menselijk, vergeten ook. Lang leve de chaoten en de vergeetachtigen, die de sores die ze hebben al vergeten zijn, voordat ze er goed en wel inzitten. Vergeetachtigen, die weten je af en toe nog eens te verrassen. Vergeetachtigen, die houden de boel tenminste levend. Laat mijn geheugen maar stuntelen. Laat mij maar vergeten. Het is wel erg jammer als je het onderwerp van een geweldige column vergeet. Hoewel, inspiratie ligt voor het oprapen, nietwaar?
