review

CD: Fields of the Nephilim - Mourning Sun

Rick (Toffe_Ellende)
Ik zou deze recensie eigenlijk moeten schrijven met een ganzeveer op de achterzijde van een stuk tweeduizend jaar oud perkament. Maar waar haal ik nu weer een ganzenveer vandaan?

Als er één band is geweest die gothrock in de jaren tachtig enig cachet gaf, is het Fields of the Nephilim wel. Met concepten over oudheden, het occulte, diepgravende theorieën en wat al niet, weken deze Britten af van de meeste van hun generatiegenoten. Van die generatie is niet veel over. De grotere zus, The Sisters of Mercy, is al eeuwen bezig met het plannen van een nieuw album, iets waar Fields of the Nephilim tot voor kort ook mee bezig was. Vijftien jaar na Elizium is er nu Mourning Sun, in een heel ander tijdperk...

Zanger Carl McCoy gaf met Zoon (zijn project heette Nefilim) in 1996 al een voorproefje van hoe Fields of the Nephilim moest klinken als hij het voor het zeggen had. Het moest allemaal wat harder. In 1996 was gothicmetal al over haar artistieke hoogtepunt heen (even rijtje niet te missen albums in dit genre: Wildhoney, Icon, The Angel and the Dark River, Irreligious) terwijl de hype rond die tijd gênante vormen begon aan te nemen. McCoy was in feite te laat met zijn 'gothic' plus 'metal' creatie en misschien zich niet bewust dat zijn band sowieso erg van invloed is geweest op de moderne gothicmetalscene.



Mourning Sun is gelukkig geen pure voortzetting van het Zoon-experiment maar een zeer eigentijdse versie van wat McCoy en co (volgens mij trekt tegenwoordig McCoy alleen de kar) twintig jaar terug deden. Het is interessant hoe een band met de beschikking over hedendaagse opnametechnieken kan klinken. Wat zeker niet veranderd is, is de zangstijl van McCoy. Hij zingt immer tegen het valse aan, hij heeft die typische gorgelzang en natuurlijk het zo kenmerkende gefluister wat later eindeloos gekopieerd is. Deze collage van zangstemmen komt vooral goed uit de verf bij 'She', een typisch epische ballad zoals we die van FOTN gewend zijn. De afwisseling is trouwens groot. 'Xiberia' klinkt zo elektronisch als Ministry anno 1989 en de titelsong is het bewijs dat Fields of the Nephilim de gothicmetal van het nieuwe millennium met speels gemak in de pan hakt. My Dying Bride en Tristania lijken van invloed op dit nummer maar het is eerder andersom. Vertrouwd is ook het 'spoken word' bij dit nummer. Hoe meer er verandert, hoe meer er hetzelfde blijft. Zo ook de stuwende bas bij het meest heavy metal klinkende 'Straight to the Light'. Enige minpunt dat ik kan bedenken is een instrumentale intro die deze desperado’s echt niet nodig hebben.

Comebacks van jaren tachtig iconen hoeven voor mij niet zo. Maar als ze zo terecht en relevant als Mourning Sun zijn, mogen van mij zelfs The Sisters of Mercy zich er aan wagen.


Label: SPV Releasedatum: 21 november 2005 Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!