CD: Metallica - Death Magnetic
De release van een nieuw Metallica-album gaat vrijwel altijd gepaard met hoge verwachtingen. Die verwachtingen zijn gebaseerd op de potentie die -gezien het succesvolle eerste decennium van de band- Metallica heeft om opnieuw de definitieve metalplaat te maken. Master of Puppets uit 1986 was zo'n album. En dat album werd nooit geëvenaard want, ...and Justice for all was te zwak geproduceerd en The Black Album een commerciële knieval volgens de diehard Metallifan. En daarna verloor de band haar geloofwaardigheid door de pogingen om southern en hip (Re-)Load, en later als een garageband (St. Anger te willen klinken. Desondanks heeft Metallica nog genoeg credit over waardoor mensen reikhalzend blijven uitkijken naar een nieuw album. Al konden de fans via www.missionmetallica.com wellicht ook al horen dat het de goede kant op ging met hun band.
Dat Metallica met Death Magnetic een nieuwe kans krijgt, komt vooral door het dumpen van producer Bob Rock, die bij fans steeds minder populair werd ("hij heeft Hetfield en Ulrich veranderd in mietjes") en door het feit dat dit het eerste album met Robert Trujillo op de bas is. Bob Rock heeft plaats moeten maken voor Rick Rubin, een producer die over het algemeen wel weet hoe een metalband moet klinken, gezien zijn werk met Slayer en System of a Down.
Dit alles heeft geresulteerd in het meest metal-klinkende album sinds The Black Album (1991). Opener 'That Was Just Your Life' stelt fans direct algerust. De kalme opbouw transformeert al gauw in de pure razernij van weleer. Maar dan anders dan bij St. Anger waarbij zanger James Hetfield vaak als een krankzinnige schreeuwde en gitaren en drumpartijen opgenomen leken te zijn in een reusachtig olievat. Dit is duidelijk de terugkeer naar het zware riffgebruik, dubbele gitaarsolo's, krachtige zangpartijen en stampende drums. Hoewel wat betreft het laatste punt drummer Lars Ulrich toch iets minder eigenwijs moet zijn en het drumgeluid aan de producer moet overlaten. Het is namelijk nog steeds niet zoals het moet klinken. Bij vlagen nog steeds te hol.
Death Magnetic volgt dezelfde tracklist volgorde van klassiekers als Ride the Lightning en Master of Puppets. Met twee knallers om te beginnen, een meer groovend nummer op de derde plek, daarna een powerballad en achteraan een lange, instrumentale compositie. Succesformule of niet, de muziek moet het werk doen. Die is hoorbaar met een hoop zelfvertrouwen ingespeeld. En waar Metallica jarenlang de drang had zich te moeten vernieuwen, heeft het nu voor safe gekozen: een mix van groovy metal met thrash-metal-explosies. Het geluid doet nog het meest denken aan dat van de geslaagde Mercyful Fate-medley van Garage Inc. Luister maar eens naar 'Cyanide', een van de brutere hoogtepunten van Death Magnetic.
Echte radio-singles ontbreken trouwens. Al komt 'Unforgiven III' in de buurt van de relatief radiovriendelijke succes-singles van de jaren negentig. Het is het enige echte rustpuntje van dit negende studioalbum want met songs als 'The End of the Line', 'Judas Kiss' en 'My Apocalypse' nadert Metallica de hardheid uit de begin dagen. 'My Apocalypse' is zelfs het snelste nummer sinds 'Damage, Inc.' Niet gek voor een paar 45+'ers.
Hoewel minder strak dan 25 jaar geleden, is Death Magnetic het album waar een hoop fans al hun halve leven op zaten te wachten. Hier en daar verlopen overgangen wat minder soepel en mist Hetfield door zijn ouderdom soms de overtuiging om echt krachtig over te komen. Doch als Hetfield, Ulrich, Hammett en Trujillo de studio zijn ingegaan om weer een echt Metallica-album te maken dan kom je met Death Magnetic zeker niet bedrogen uit.
Label: Warner Releasedatum: 12 september 2008
Waardering: 
