CD: Metallica - Death Magnetic
De release van een nieuw Metallica-album gaat vrijwel altijd gepaard met hoge verwachtingen. Die verwachtingen zijn gebaseerd op de potentie die -gezien het succesvolle eerste decennium van de band- Metallica heeft om opnieuw de definitieve metalplaat te maken. Master of Puppets uit 1986 was zo'n album. En dat album werd nooit geëvenaard want, ...and Justice for all was te zwak geproduceerd en The Black Album een commerciële knieval volgens de diehard Metallifan. En daarna verloor de band haar geloofwaardigheid door de pogingen om southern en hip (Re-)Load, en later als een garageband (St. Anger te willen klinken. Desondanks heeft Metallica nog genoeg credit over waardoor mensen reikhalzend blijven uitkijken naar een nieuw album. Al konden de fans via www.missionmetallica.com wellicht ook al horen dat het de goede kant op ging met hun band.
Dat Metallica met Death Magnetic een nieuwe kans krijgt, komt vooral door het dumpen van producer Bob Rock, die bij fans steeds minder populair werd ("hij heeft Hetfield en Ulrich veranderd in mietjes") en door het feit dat dit het eerste album met Robert Trujillo op de bas is. Bob Rock heeft plaats moeten maken voor Rick Rubin, een producer die over het algemeen wel weet hoe een metalband moet klinken, gezien zijn werk met Slayer en System of a Down.
Dit alles heeft geresulteerd in het meest metal-klinkende album sinds The Black Album (1991). Opener 'That Was Just Your Life' stelt fans direct algerust. De kalme opbouw transformeert al gauw in de pure razernij van weleer. Maar dan anders dan bij St. Anger waarbij zanger James Hetfield vaak als een krankzinnige schreeuwde en gitaren en drumpartijen opgenomen leken te zijn in een reusachtig olievat. Dit is duidelijk de terugkeer naar het zware riffgebruik, dubbele gitaarsolo's, krachtige zangpartijen en stampende drums. Hoewel wat betreft het laatste punt drummer Lars Ulrich toch iets minder eigenwijs moet zijn en het drumgeluid aan de producer moet overlaten. Het is namelijk nog steeds niet zoals het moet klinken. Bij vlagen nog steeds te hol.
Death Magnetic volgt dezelfde tracklist volgorde van klassiekers als Ride the Lightning en Master of Puppets. Met twee knallers om te beginnen, een meer groovend nummer op de derde plek, daarna een powerballad en achteraan een lange, instrumentale compositie. Succesformule of niet, de muziek moet het werk doen. Die is hoorbaar met een hoop zelfvertrouwen ingespeeld. En waar Metallica jarenlang de drang had zich te moeten vernieuwen, heeft het nu voor safe gekozen: een mix van groovy metal met thrash-metal-explosies. Het geluid doet nog het meest denken aan dat van de geslaagde Mercyful Fate-medley van Garage Inc. Luister maar eens naar 'Cyanide', een van de brutere hoogtepunten van Death Magnetic.
Echte radio-singles ontbreken trouwens. Al komt 'Unforgiven III' in de buurt van de relatief radiovriendelijke succes-singles van de jaren negentig. Het is het enige echte rustpuntje van dit negende studioalbum want met songs als 'The End of the Line', 'Judas Kiss' en 'My Apocalypse' nadert Metallica de hardheid uit de begin dagen. 'My Apocalypse' is zelfs het snelste nummer sinds 'Damage, Inc.' Niet gek voor een paar 45+'ers.
Hoewel minder strak dan 25 jaar geleden, is Death Magnetic het album waar een hoop fans al hun halve leven op zaten te wachten. Hier en daar verlopen overgangen wat minder soepel en mist Hetfield door zijn ouderdom soms de overtuiging om echt krachtig over te komen. Doch als Hetfield, Ulrich, Hammett en Trujillo de studio zijn ingegaan om weer een echt Metallica-album te maken dan kom je met Death Magnetic zeker niet bedrogen uit.
Label: Warner Releasedatum: 12 september 2008
Waardering:
Vind het zelf halve waarheid, Hetfield zn stem is te oud voor de muziek die ze willen maken, de drums zijn weer onder de maat helaas (wel in de maat
De enige die echt niveau weet te halen is Hammett.
Het is geen slechte plaat, maar dat waren zijn voorgangers ook niet. Omdat je toch altijd blijft vergelijken met Master of Puppets en Ride the Lightning klonken de cds sinds Black Album inderdaad direct een stuk minder.
Death Magnetic kent wel goede nummers, maar de oude Metallica die krijg je niet terug. Opvallend is dat de reviewer juist The Day That Never Comes niet noemt terwijl dat (volgens mij) de eerste single (youtube it) wordt en ook wel degelijk single materiaal is. Unforgiven III haalt het niveau van zijn 2 voorgangers never nooit niet by the way.
En persoonlijk vond ik Cyanide een van de slechtste nummers van het album.
Maarrr het is een leuk album die wel dichter bij MoP komt dan wat ze het afgelopen decennium hebben geproduceerd. Ik ben ook vooral weer erg benieuwd hoe het live gaat klinken want bij St Anger knalde het ook heerlijk door het stadion/over het veld ondanks dat het op cd wat tegenviel.
Leuk inside-weetje over het 'olievat' van St. Anger: Lars Ulrich heeft die klank van zn drumset bedacht toen-ie bezopen was. Toen alles was opgenomen had-ie er erg spijt van (helemaal terecht
fraubitch: truste WurM :*
yvonne: Trusten WurM
Meer van dit
Unforgiven III is een geweldig nummer. Ben het ook eens met de reviewer. Kirk Hammet speelt zijn beste gitaar solo's sinds tijden. Het lijkt wel of hij de frustratie van St. Anger (geen solo's) van zich afspeelt. Toppie.
En WurM, ik denk niet dat de band aan zoiets laat afhangen. Lijkt mij dat ze het zelf dan wel ok hebben moeten vinden. Niemand maakt een plaat af als de helft niet gelukkig is met het geluid
Maar de drums op St Anger waren echt tenenkrommend. Trashcan metal
Dat gezeik dat het te commercieel zou zijn, dat ze niet meer die oude sound hebben, mensen komop. Het is geen "wij zijn de pure definitie van metal" band met principes dat ze exact zo en zo moeten klinken.
In mijn ogen is elk album dat ze gemaakt hebben sterk en muzikaal en
De trash-sound van st. anger is daar geen uitzondering op.
Het zijn rock goden.
Geyl online landjesspel: http://www.fokalliance.com/forum/viewtopic.php?f=16&t=7686
Echt weer terug naar de vorm en een plaat zoals de die hards al jaren gewild hebben.
Ben heel benieuwd, ik kruip maar eens in den kompjoeter vanavond...
Metallica klinkt wel goed alleen de hele plaat kan ik niet in een keer luisteren begint wat te vervelen. Maar hij is zeker niet slecht staan een paar zeer goede nummers op.
(toegegeven, heb deze nog niet gehoord. En ik sta hier in een platenwinkel nota bene. Kutleverancier)
Yes, I live so true, without my lover. But tell me if the sky is blue, how old are you?
Proud member of the UVT vinyl-crew
(toegegeven, heb deze nog niet gehoord. En ik sta hier in een platenwinkel nota bene. Kutleverancier)
Yes, I live so true, without my lover. But tell me if the sky is blue, how old are you?
Proud member of the UVT vinyl-crew
Ik vind Cyanide en The Day That Never Comes de beste nummers.
Maar goed, ik heb eigenlijk altijd al gevonden dat (hoe kan het ook anders in een Metallica review...)Megadeth 'betere' studio-cd's heeft uitgebracht. Metallica zet dan wel weer een betere liveset neer.
Truth? What's so great about the truth? Try lying for a change, it's the currency of the world
En Lars is nooit een superdrummer geweest, en dat weet ie zelf ook wel. Maar hij past precies in de band, en daarom is ie ook onvervangbaar.
Voor mensen die nog nooit van Metallica hebben gehoord(lijkt me haast onmogelijk), is deze cd een vrij aardige samenvatting van hun 25 jarige carriëre.
Het lijkt me voor hun ook heel frustrerend om te horen dat dit album steeds maar weer wordt vergeleken met de oudere, misschien wel betere platen.
Voor een band zou eigenlijk elk album een statement moeten zijn van hoe ze de muziek op het moment beleven.
En ik vind dat ze behoorlijk goed werk hebben afgeleverd, al lijkt me niet dat dit ook echt een klassieker gaat worden zoals Songs for the Deaf(QotSA) of Aenima(Tool).
HOME
OTOO
Voorbeeld: Kasteel Almere is een ruïne voor het afgebouwd is...
I say, what a day...
Het is eigenlijk allemaal wat meer standaard geworden, bijna alsof het bandje iets verder op in de straat het ook makkelijk hetzelfde zou kunnen spelen in de garage. En dat is een beetje jammer. Maar voor iedereen die weer een beetje van de Metallica van weleer wil proeven, is dit album toch best geschikt vind ik
****
Volledig met je eens. Elke keer dat gezever dat het weer minder is blablabla, ik vind bijv Reload een super album heel duister en donker ipv de hardere riffs, en St Anger was bijv weer heel anders gewoon rauw en ongepolijst.
Altijd MoP erbij halen wordt ik ook moe van, wake up dat album licht alweer 20 jaar achter ons, in die tijd ontwikkel je jezelf ook, of blijf je bij de blokkendoos?
Oh, shit. I forgot about the beer. You want one? No, how 'bout some ether?
Die bestonden ook al toen Metallica er net was, en die blijven komen met albums die nog altijd gewaardeerd worden als in het begin....het kan dus wel.......
Tis dat ik nog cd's koop, vooral van Metallica of andere constante bands waarvan je weet dat het kwaliteit leverd. Maar Metallica heeft mij toch wel teleurgesteld, voor de laatste keer.
Maar de vocals zijn gewoon echt matig. Ik heb Hetfields zang nooit mooi gevonden maar nu is het toch echt DE grote bottleneck om de sprong te maken tussen goed en fantastisch. Geef mij maar een Kai Hansen, Rolf Kasparek, Bernhard Weiss, Bruce Dickinson, Joacim Cans, Frank Knight of Udo Dirkschneider op zang. Of eigenlijk had Chris Boltendahl moeten zingen. Maarja dit was te verwachten, ik ben hardstikke blij met dit album
Oh, en als je pas echte Trash wilt horen moet je "Austrian Death Machine" op youtube intypen. Echt hi-la-risch!
De duitse powermetal is mijn absolute favoriet. Dat zijn echte HELDEN! Mijn onbetwiste favoriet is Running Wild, als je ze niet kent moet je ze echt opzoeken. Rock 'n Rolf (hun zanger/gitaarspeler) is gewoon de beste riffspeler ter wereld, mijn idool, een absolute GOD! Het ongelovelijke is dat van hun 13 albums er geen enkele slechte tussen zit en dat op die albums zelf bijna elk nummer gewoon echt geniaal is.
http://nl.youtube.com/watch?v=iB6kkS_I2sc&feature=related
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken