CD: Foo Fighters - Echoes, Silence, Patience and Grace
Na zes albums en 12 jaar aan de weg timmeren zou je bijna vergeten dat er voor Dave Grohl ook nog zoiets als 'Nirvana' is geweest. Met Foo Fighters heeft hij drie keer zoveel albums opgenomen als met Kurt Cobain en Krist Novoselic en nadert hij de plaatverkoop van de legendarische grungeband uit Seattle. Toch zal hij zich nooit kunnen losweken van labels als 'de voormalige drummer van Nirvana'. Dat is vreemd, want met de Foo Fighters is hij toch op weg om één van de grootste en bekendste rockbands van de laatste tien jaar te worden. En misschien belangrijker: de meest consistente.Van de opvolger van In Your Honor uit 2005 hoef je daarom geen onvoorzien spektakel te verwachten. Op Echoes, Silence, Patience & Grace horen we namelijk niets dat we niet al eerder gehoord hebben. De vraag is natuurlijk in welke mate dat dit storend is. Nauwelijks, kan ik jullie vertellen. Sinds het titelloze debuut doet Dave Grohl precies waar hij goed in is, en niet meer: puntige popsongs met een scherp randje schrijven. Eerste single 'The Pretender' is typisch Foo Fighters. Een rustige opbouw (in de verte hoor je 'Stairway to Heaven'!) wordt gevolgd door hakkende drums en de heerlijke schreeuwzang van Dave Grohl, als voorbode op het refrein waar de band zich helemaal geeft. Deze dynamiek vind je in de meeste songs terug. Uitzonderingen zijn de twee instant energieverbruikers 'Erase/Replace' en 'Cheer Up, Boys' en het akoestische liedje 'Stranger Things Have Happened'.
Dat levert (weer) een gevarieerd album op waar alleen de pianoballad 'Home' een beetje misplaatst lijkt. Het instrumentale 'Ballad of the Beaconsfield Miners' is bovendien, naast een mooi intermezzo een geslaagde ode aan de mijnwerkers van de in 2006 ingestorte Tasmaanse mijn van Beaconsfield. 'Summer's End' heeft een positieve 'southern feel' en laat dan weer een andere kant van Dave Grohl horen, terwijl tweede single 'Long Road to Ruin' het vakmanschap van de band etaleert.Ondanks dat er weinig evolutie in de muziek zit, hoef je je aan Echoes, Silence, Patience & Grace geen buil te vallen. De productie is met Gil Norton (Triffids, Pixies, Feeder, Del Amitri en vele anderen) in goede handen. Hij heeft in het verleden (hij produceerde ook The Colour and the Shape) bewezen hoe heavy rockbands moeten klinken. Je zou je alleen kunnen afvragen wat er voor Dave Grohl nog te bereiken valt? Ach, dat is een zorg voor later...
Label: Sony/BMG Releasedatum: 25 september 2007
Waardering:
