Concert: Paradise Lost in Tivoli

Ooit stond Paradise Lost op het punt in de voetsporen te treden van Metallica. De band verkocht aardig wat platen van Icon en Draconian Times en mocht daarnaast voor 90.000 mensen Dynamo Open Air in 1995 afsluiten. Daarna ging het ergens mis. Muzikaal gezien vervreemde Paradise Lost zich in rap tempo van zijn fans. Ooit ontwikkelden zij de gothicmetal, maar tegen het einde van het vorige millennium leek Paradise Lost meer op Depeche Mode dan Depeche Mode zelf. Als metalband kun je het dan vergeten. Voor Paradise Lost twintig anderen, dacht men, want tot over maat van ramp werd gothicmetal big business. De laatste jaren vechten de Britten terug met een vernieuwd heavy geluid, dat sterk aan (jawel) Metallica doet denken, getuige het meest recente In Requiem.

Rare line-up
Paradise Lost deelt vanavond de Tivoli-planken met het Canadese Neurosonic en het Duitse Eyes of Eden. Een erg vreemde combinatie als je het mij vraagt. Neurosonic is namelijk een emo-rockband die eerder meedeed aan de Family Values Tour en heeft dus muzikaal niets gemeen met de hoofdact. Hun studiomateriaal is klinisch en heeft bij tijd en wijlen raakvlakken met industrial. Het live-geluid is echter ontdaan van alle poespas en is rauw. Ze laten met name door hun energieke show een tamelijk positieve indruk achter.


Neurosonic

Valse lucht
Dat kan niet gezegd worden van Eyes of Eden, de band van ex-Grip Inc.-gitarist en metalproducer Waldemar Sorychta. Hun muziek past al beter bij die van Paradise Lost, omdat dit muziek is die ook gothicmetal genoemd wordt. Vooral in Duitsland waar geen cliché in dit genre te groot lijkt. De zangeres (een soort Doro die Christina Scabbia van Lacuna Coil probeert te imiteren) is echter het zwakke punt. Er komt bij haar een hoop valse lucht naar buiten waar menig luchtbeddentester jaloers op zou zijn. Er klinkt dan ook een spontaan gejuich bij de Utrechtse massa na de aankondiging van hun laatste song.


Eyes of Eden

Arrogante klootzak
Tijd voor de gothic-veteranen uit Halifax. Ik dacht na het debacle op Bospop in 2001 (drie man en een paardenkop stonden toen te juichen voor een immens podium) dat de stekker er rap uit zou worden gehaald. Maar nee, ze bestaan nog en Nick Holmes is nog altijd een arrogante klootzak. Hoe meer de dingen veranderen... Holmes (weer met lang haar!) heeft er zichtbaar moeite mee dat het publiek de meeste nummers van na 1997 maar lauw ontvangt. Bij 'So Much is Lost' dwingt hij het publiek zelfs te applaudisseren, alsof hij wil zeggen: "het is jullie schuld dat jullie te dom zijn om de genialiteit van Host (het Depeche Mode-rip-off-album uit 1999) te doorgronden.

Het probleem van Nick Holmes is dat van een zanger die de overtuiging mist om de oude nummers nog te zingen zoals die ooit bedoeld waren. 'Pity the Sadness' en 'As I Die' zouden normaal de hoogtepunten moeten zijn, maar omdat er schel wordt gezongen (in plaats van diep gegromd), zijn die songs getransformeerd tot onopvallende metalsongs. In feite heeft Nick Holmes wél gelijk als hij bedoelt te zeggen: "let nu maar op de songs die ik wel kan zingen". Zoals 'Enchantment' dat samen met 'One Second' tot de hoogtepunten van deze avond behoren. Beide uit de tijd dat het duo Holmes/Macintosh als songwriters op hun hoogtepunt was. Maar dat wil niet zeggen dat het nieuwere werk niet beviel. Zoals gezegd is Paradise Lost weer een metalband en dus krijgen we veel nummers van In Requiem te horen. Met name 'Ash & Debris' en 'The Enemy' springen er in positieve zin uit.


Paradise Lost

Toch krijg ik het gevoel dat het met Paradise Lost twee kanten op kan gaan; of ze kappen er binnenkort mee; of ze gaan een deel van hun oude glorie herstellen en staan straks weer op de grote metalfestivals. Laten we maar hopen op het laatste.


Locatie: Tivoli Datum: 7 oktober 2007 Waardering: