[Reportage] Zwarte Cross 2009
De zaterdag begint goed wanneer ik mijn ogen open en met samengeknepen ogen recht in de zon kijk. Hopen dat het festivalterrein er iets beter bij ligt dan maar. Voor de zekerheid een paar boterhamzakjes voor in de schoenen en op naar Lichtenvoorde.
Feest! De organisatie blijkt ’s nachts met man en macht te hebben doorgewerkt en het resultaat mag er zijn. De blubber is zo goed als verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor fikse laag stro. Goed bezig! Wanneer we op onze rendez-vous plaats in de perstent arriveren, blijken we net op tijd voor de persconferentie van tante Rikie. Na een potje stevig opletten en een bak koffie struinen we de hele dag het terrein af. Het is eigenlijk jammer dat je als verslaggever maar op één punt tegelijk kan zijn. Er gebeurt gewoon teveel om alles mee te maken. Daarbij is het vandaag ook een stuk drukker dan gisteren. Dit heeft alles te maken met de Cross die vandaag ook begint. Voor veel bezoekers is dit toch het hoogtepunt van het festival en vaak zelfs de enige reden waarom bezoekers komen. Hoog tijd om een kijkje bij het fenomeen te gaan nemen.
Opgevoerde combines, grasmaaiers, brommers en ga zo maar door. Opgeleukt door hilarische speakers en aangemoedigd door een uitzinnig publiek, doet de ene deelnemer nog meer zijn best dan de ander. Dit alles onder oorverdovend lawaai. Dempers doen ze niet echt aan. Omdat het weer vandaag goed is gaan ook de stunts beginnen. Salto´s met motoren en crossfietsen, Burn outs, Freerunning en nog veel meer. Het één nog knapper dan het andere.
Toch zit iedereen op te wachten op hét moment. Het moment dat de levensmoeie motorrijder zich van de 70 meter hoge toren zal storten. En ja hoor, het moment is daar. De spanning wordt opgebouwd, het publiek telt af. Bij `nul` rijdt de arme ziel de diepte in…en opent zijn parachute, waarna hij veilig landt terwijl de motor ter aarde stort. Sja..je kan het natuurlijk verwachten. En ook al is de stunt er helemaal niet minder spectaculair op, toch hoor je een teleurgesteld geroezemoes door het massaal toegestroomde publiek gaan. Dan lijkt het publiek zich te realiseren dat het toch wel heel wat is met een luid applaus als logisch vervolg.
Op zaterdag is ook voor het eerst dit weekend het Blagenparadijs geopend. Want het Zwarte Cross Festival is niet alleen voor de reguliere festivalganger, het is ook voor vele gezinnen een weekendje weg. In het blagenparadijs vind je geen bier en sigaretten. Dat mag niet. Wel zie je met een beetje geluk een wachtende, beschonken pappa heel erg twijfelen of ie in slaap zal vallen of niet. Dat hij daarbij meerde keren met zijn hoofd op een blok beton landt, lijkt ie niet heel erg te vinden. Het Blagenparadijs is het, met speeltoestellen volgebouwde, domein van de kinderen. Erg leuk zijn de speciale kinderoptredens van bands als Jovink en Mooi Wark. De kinderen kennen de teksten gelukkig net zo goed als pappa en mamma en dansend en klappende vermaken de blagen zich uitstekend!
Natuurlijk is er ook weer muziek. Op het hoofdpodium windt Sanne Hans, beter bekend als Miss Montreal, het publiek om haar vinger alsof ze nog nooit anders heeft gedaan, om zich daarna nog eens bij de, onder leiding van Bennie Jolink staande, Motorband te voegen. Dit keer niet om te zingen, maar om gas te geven. Op het podium staat een crossmotor. Microfoon bij de uitlaat en gas geven. Dit alles onder luid gelach van Miss Montreal zelf.
Het Fijnproeverspodium staat de hele middag in het teken van 3FM Serious Talent. Een aantal bands strijdt hier om een korte show op het hoofdpodium, met als terechte winnaar de Eindhovense driemans-formatie LEFT.
Andere hoogtepunten op muzikaal gebied van deze dag zijn Peter Pan Speedrock die het zeil als vanouds van de tent speelt en zeker ook Beef!. Ze zijn er een tijdje tussenuit geweest maar dat blijkt hooguit uit het enthousiasme waarmee de band op het podium staat.
Een speciale vermelding verdient Drive Like Maria. Als er één band dit jaar als een trein gaat is deze het wel. En dan sta je ineens op het hoofdpodium van het Zwarte Cross Festival en dan mag je je bewijzen. Ja, het doet soms wel erg aan de Queens of the Stoneage denken maar who cares? Keihard en strakker dan het gezicht van Marijke Helwegen..Drive Like Maria weet zeker te overtuigen.
Klinkt allemaal heel positief maar tuurlijk valt er ook wat te zeuren. Hoe is een band als Enslaved bijvoorbeeld ooit groot geworden? Het zullen ongetwijfeld culthelden zijn maar wat een triest optreden! Ook de jongedames en heren van INFA wisten dit keer helaas niet te overtuigen. Je mag best proberen een rockster te zijn maar probeer niet te hard.
De zaterdag zit erop. De gezichten beginnen de eerste verschijnselen van vermoeidheid te vertonen maar de sfeer is nog steeds opperbest. Geen gezeur, geen vechtpartijen. Nee, gewoon met elkaar een biertje of wat achterover gooien en lachen, vooral veel en hard lachen.
Voor meer foto's van Zaterdag zie: Sfeerimpressie Zwarte Cross zaterdag
