Luke Cage: pure kracht versus corrupte macht in de Marvel-wereld
Deze herfst brengt Marvelfans maar liefst twee uitbreidingen op het Marvel Cinematic Universe. Naast Doctor Strange, dat over een maand verschijnt, is er vanaf deze week de derde Netflix-serie van Marvel: Luke Cage.
Cage is al bekend bij vaste kijkers van de Marvel/Netflix-series, want hij had een hoofdrol in Jessica Jones. Veel inleiding is er dus eigenlijk niet nodig, al houden de makers van Luke Cage er duidelijk rekening mee dat een nieuwe kijker niet eerst een andere serie hoeft te kijken om de context te begrijpen.
Die context is overigens eenvoudig: Luke Cage is een inwoner van Harlem, Manhattan, die zich gedeisd houdt uit angst ontdekt te worden door de autoriteiten. Hij heeft simpele baantjes: haren bijeen vegen in een kapperszaak, afwassen in een restaurant. Kijkers van Jessica Jones weten waarom hij zich schuilhoudt; hij was betrokken bij de vernietiging van zijn kroeg in Hell's Kitchen en ontvluchtte daarna zowel de invloed van Jones-schurk Kilgrave als de autoriteiten, die meer van de situatie wilden weten. Die vernietiging overleefde hij overigens omdat hij een 'onbreekbare huid' heeft en supersterk is. Ja, ook het derde lid van de Defenders heeft een klein beetje superkrachten.
In zijn eigen serie begint Cage als een onopvallende inwoner van zijn wijk. Harlem ligt, hoewel nog steeds in Manhattan, iets verwijderd van Hell's Kitchen en dus valt het direct op dat de omgeving anders aanvoelt. Dat is overigens wel zo prettig; hoewel het een leuk idee is dat de vorige twee series (naast Jessica Jones ook Daredevil) zich in dezelfde buurt afspeelden, merkte je eigenlijk niet zoveel van een onderlinge connectie en leken de series dus voornamelijk toevallig op elkaar. Hier zijn echter de gebouwen anders, wordt er gebruik gemaakt van ander licht en hangt er vooral door de kenmerkende hip-hop soundtrack een ander, heel eigen sfeertje over de serie. Inhoudelijk gezien zijn de inwoners meer met elkaar betrokken, meer een kleine gemeenschap, en heerst er niet het gevoel dat er een noodzaak is om in donkere steegjes criminelen op te wachten. Da's maar goed ook, want op een remake van Daredevil zitten we natuurlijk niet te wachten.
Wat Luke Cage een serie maakt die in de lijn van zijn voorgangers past, is dat het vertelt over een weinig indrukwekkende niet-superheld die het door omstandigheden op moet nemen tegen een niet-superschurk. Hoewel, de focus ligt in de eerste helft van het seizoen voornamelijk op Cornell 'Cottonmouth' Stokes, en eigenlijk gedraagt deze nachtclubeigenaar annex wapenhandelaar zich toch best wel als een superschurk. Het opvallendst aan hem is zelfs dat hij wel wat weg heeft van Daredevil-schurk Wilson Fisk. Stokes, die liever niet Cottonmouth genoemd wordt, heeft met Fisk gemeen dat hij zowel aan het hoofd staat van een criminele zaak, als een opvliegend karakter heeft. Hij zal niet iemand onthoofden met een autodeur (zoals Fisk in Daredevil), maar deinst absoluut niet terug voor het gebruik van zijn vuisten om iemands leven te beëindigen. Maakt dat Stokes een weinig originele herhaling van wat we al kennen? Een beetje, maar niet teveel, en ook niet heel storend. Dat is voornamelijk te danken aan de vertolking door Mahershala Ali (House of Cards, The 4400), die een imponerend en door de wol geverfd personage neerzet dat zich makkelijk van Vincent D'Onofrio's rol onderscheidt. We leren dat een jonge Cornell al vroeg bij de criminele zaken van zijn familie werd betrokken en hij dus feitelijk in dit leven is opgegroeid. Zijn nicht, opgegroeid in hetzelfde wereldje, is een lokaal politicus en de corruptie die daaruit voortvloeit is er niet per sé eentje waar Cornell zelf voor lijkt te hebben gekozen. Er zit wat spanning in hoe Ali dat ten uiting brengt, en de manier waarop hij dat toont doet hem soms op een Joker-lite lijken, in de manier waarop hij een sadistisch soort plezier lijkt te vinden in zijn rol.
Wat Luke Cage te maken heeft met Stokes is overigens volledig persoonlijk; een gewelddadige gebeurtenis in zijn leven wordt een voor de makers relatief eenvoudige wijze om Cage een doel te geven in dit eerste seizoen, wat betekent dat hij initieel voornamelijk wordt gedreven door acties van anderen. Dat is jammer, want hij was in Jessca Jones ook al een beetje een volgzaam type. Cage neemt echter als reactie op de situatie zelf wat meer initiatief, en vanaf het moment dat hij dat doet wordt Mike Colter, voor het eerst sinds november vorig jaar, een hoofdrolspeler. Cage neemt het op zich om de lokale held van Harlem te worden, en wat eigenlijk verfrissend is aan zijn werkwijze is dat hij niet verbergt wie hij is. Dat is ook weer opvallend, want hij wordt gezocht door de autoriteiten, en, zo leren we in de eerste afleveringen, niet alleen voor de gebeurtenissen in Jessica Jones. Cage heeft een geschiedenis, waar hij Jones al even over vertelde in haar serie, maar die verder wordt uitgediept in deze dertien afleveringen.
Uiteindelijk gaat Luke Cage over 'power', zowel in de betekenis van macht als die van kracht. Cage heeft duidelijk veel van het laatste, en hij staat lijnrecht tegenover figuren die zich bedeeld zien met het eerste. De serie, ontwikkeld door Southland-schrijver Cheo Hodari Coker, onderzoekt wat het betekent om 'power' te hebben, in welke vorm dan ook, en welke verantwoordelijkheden, of mogelijkheden tot misbruik ervan, dat met zich meebrengt. Macht is vergankelijk, en bedrieglijk, en soms is er kracht nodig om de situatie aan het wankelen te brengen. Heeft Cage naast fysiek ook mentaal de kracht om een held te worden? Heeft Stokes niet alleen in positie, maar ook in overwicht de macht om aan de leiding te blijven? De antwoorden op deze vragen zijn wellicht elkaars tegenovergestelden.
Ook deze Marvel-verfilming kiest voor een meer realistisch ingestoken benadering, vergelijkbaar met de twee voorgaande shows. Maar ook hier wordt niet vergeten dat de serie ergens vandaan komt en er fans zijn die graag een checklistje willen afvinken. Daarom zijn er in dialogen of tijdens fan-service momenten wat hints naar zijn (thematisch gezien toch wel toepasselijke) nickname Power Man, de outfit die Cage in de comics draagt en het feit dat hij bekend stond als een 'hero for hire'. Maar ook de connectie met de films wordt niet vergeten; hoewel je niet hoeft te verwachten dat Tony Stark ineens langskomt, wordt ook hier het bestaan van 'the incident' onderstreept en wordt er bijvoorbeeld gerefereerd aan Sam Rockwells wapenhandelaar Justin Hammer, die te zien was in Iron Man 2 en de one-shot All Hail the King. Het zijn kleine dingetjes, en het weglaten ervan maakt de serie niet meer of minder interessant, maar het is toch een kers op de taart.
Is die taart het eten echter waard? Ja, maar na twee seizoenen Daredevil en een seizoen Jessica Jones lijkt Luke Cage, op basis van de eerste helft van het seizoen, niet zoveel toe te voegen. Het vergroot de Marvel-wereld en als serie kijkt het door de prettige personages en heerlijke funky sfeer prima weg. Maar indrukwekkend zoals de actie in Daredevil of de psychologische spanning in Jessica Jones is Luke Cage op het eerste gezicht nog niet. De serie is daarom voor de toevallige kijker toch iets minder een must see dan zijn voorgangers.
Marvel's Luke Cage bestaat uit dertien afleveringen en is vanaf morgenochtend te streamen bij Netflix.
