CD: Dirty Beaches - Drifters/Love Is The Devil
In de afgelopen jaren heeft in Taiwan geboren Canadees Alex Zhang Hungtai over de hele wereld gereisd en heeft zijn ervaringen in onder meer Berlijn, Honolulu, Shanghai, Montreal en Parijs verwerkt in een stel krachtige composities op de dubbelelpee Drifters/Love Is The Devil. Voor het tweede album heeft Dirty Beaches afstand genomen van het rockabilly-achtige geluid dat we op zijn debuutplaat konden horen. Op Drifters/Love Is The Devil horen we dat de muzikant duidelijk een liefhebber van de meer experimentele electronische muziek uit de vroege jaren tachtig is. Denk bij electronische muziek dus niet aan bands zoals Daft Punk of Air, maar eerder aan acts zoals Coil, Throbbing Gristle, The Pop Group en/of Psychic TV.
Dirty Beaches maakt muziek die zeker niet aan iedereen besteed is. Daarvoor is het te eigenzinnig en tegendraads. Drifters/Love Is The Devil is als een modern kunstwerk. Waar de ene luisteraar dit af zal doen als 75 minuten herrie, zullen liefhebbers van avant-gardistische muziek deze waanzinnige muzikale nachtmerrie zeker weten te waarderen. Met liedjes als 'Night Walk', 'Casino Lisboa', 'Mirage Hall' en 'Aurevoir Mon Visage' doet het werk van Dirty Beaches ontzettend denken aan de obscure flexi-singles die in de vroege jaren tachtig werden uitgebracht bij het alternatieve muziekblad Vinyl. Bij 'Belgrade' en 'ELLI' moet ik daartegen weer denken aan Kraftwerk, mede door de heerlijk monotoon klinkende synthesizerdrums en de haast betoverende melodielijnen. Na het dronerige bijna 10 minuten durende Einsturzende Neubauten-achtige 'Mirage Hall' is het alweer tijd voor de laatste track van het eerste album Drifters. 'Landscapes In the Mist' klinkt als de soundtrack voor een nachtelijke taxirit in een spookachtige stad.
Love Is The Devil opent vervolgens met het vervreemdende 'Greyhound At Night'. Alex Zhang Hungtai maakt muziek die niet zou misstaan op een soundtrack van een David Lynch-film. Diezelfde intieme filmische sfeer proeven we ook zeker in 'This Is Not My City'. Waar we op het eerste album nog een liedjes-structuur in de composities terug konden horen, is dat op het tweede album soms een stuk moeilijker te ontdekken. Zo experimenteert Hungtai er in tracks als 'Woman' op los met vage loops en een dominant overheersende piano. Na een stel heerlijk deprimerende violen in zowel 'Love Is the Devil' als 'I Don't Know How To Find My Way Back to You' horen we in de ballade 'Like the Ocean We Part' de vocalen pas voor de eerste keer terugkeren, op het tweede album op dit glimmende schijfje. Met 'Berlin' komen we dan alweer toe aan het einde van dit zeer avontuurlijke dubbelalbum, met een track die, net als het leeuwendeel van het tweede album ontzettend doet denken aan iets wat tussen Glenn Branca, Brian Eno en Klaus Schulze inzweeft. De liefhebbers van de voorgenoemde artiesten weten dan wel waar ze aan toe zijn.
Met Drifters/Love Is The Devil heeft Dirty Beaches een album afgeleverd die we waarschijnlijk weinig tot nooit op 3FM voorbij zullen horen komen. Maar ben je wel eens in de stemming voor muziek waar je als het ware naar toe moet groeien om het te kunnen waarderen - denk daarbij aan de artiesten waaraan ik hierboven refereer - dan is dit album zeker een aanrader.
