Doctor Who: Hide
De Doctor en Clara vallen een groot, oud landhuis binnen om op spoken te jagen … of toch niet? Een ogenschijnlijk standaard spookverhaal vertoont verbazend veel TARDIS-actie.
Bij een verhaal dat zich van tevoren adverteert als "eng" en "spookachtig" heb je eigenlijk al snel de neiging om te hopen dat er stiekem ook nog iets anders te beleven valt. Want iets dat in Doctor Who-standaarden eng is, is dat meestal toch alleen voor de jongere kijkers, terwijl wij het moeten hebben van de spanning in het verhaal of de onverwachte wendingen. Die waren er wel vanavond, dus uiteindelijk was dat prima in orde.
Wat was er aan de hand? Een tweetal, bestaande uit de nogal onconventionele samenstelling van een wetenschapper en een helderziende, heeft hun boeltje opgezet in een groot landhuis. Hier is al jaren sprake van een spookverschijning en dat is natuurlijk boeiend om te onderzoeken. En dan valt de Doctor binnen, want die heeft nu eenmaal vaak door waar de lol te beleven valt. De introductie van de Doctor (Doctor what? - If you like.) is vlot voorbij, waarna een standaard spookjaagverhaaltje volgt. Een beetje rondrennen door een huis, angstmomenten oproepen, je kent het wel. Deed wat denken aan Night Terrors of The God Complex van vorig seizoen, waarin ook de weg werd gezocht in de gangen van een onbekend complex waarbij onduidelijk was welk gevaar er dreigde. Die afleveringen waren daar echter beter in, want boeiender en origineler. Hier waren geen vreemde dimensies of een leuke ondersteunende cast. Of toch wel?
Want een spook in Doctor Who is nooit een spook. Voor een spook in Doctor Who is altijd een verklaring. In dit geval een pocket universe - altijd een populaire term in sci-fi omdat het zowel heel concreet als heel vaag is - waarin een andere tijdreiziger gevangen zit. Het ontging me even hoe het tijdreizen verband hield met dat mini-universum. Misschien was er wel geen verband, was het feit dat Hila daarin verzeild raakte gewoon toeval. In ieder geval bracht het een verfrissende wending in het verhaal: niet langer doen of er iets engs is, maar specifiek iemand met een probleem helpen.
Dit verhaal had de TARDIS nodig om dat probleem op te lossen, en dus werd er een aantal scènes in de console room doorgebracht. Naast een klein grapje over het ontbreken van de kapstok viel het op dat de band tussen Clara en de TARDIS extra benadrukt werd. Nee, de TARDIS heeft het niet zo op Clara en laat dat merken. De Doctor heeft het door, maar lijkt zich er nog niet direct druk om te maken. Weet hij wat er speelt? Of heeft hij besloten dat het vast wel goed gaat komen? In dat geval had hij misschien wel al heel snel gelijk, want minuten later vliegt Clara zelf de TARDIS van ons universum naar het pocket universe.
Dat was overigens wel een beetje makkelijk: ja, Clara heeft ruzie, ofzo, met de TARDIS, maar na een klein beetje bakkeleien (en geholpen doordat de Doctor daadwerkelijk in nood is - ik ga altijd op het puntje van mijn stoel zitten als de cloister bell van de TARDIS luidt) wordt ze binnengelaten, kan ze het ding besturen en blijkbaar zo het mini-universum binnen vliegen. Bij mijn eerste rijles mocht ik alleen aan het stuur draaien. Er zijn vast verklaringen voor, zoals de link die de helderziende Emma openhield tussen de universa, maar toch voelt het wat vreemd aan. Te makkelijk, net als hoe de Doctor zich vastklampt aan de TARDIS en deze van rondvliegmodus ineens tot rust komt en materialiseert binnen het huis. Je zou denken dat schrijver Neil Cross tijd tekort had om zijn punt te maken.
Het punt dat hij wilde maken was dat de Doctor nog steeds op zoek is naar wie of wat Clara is. Zij is het mysterie, maar inderdaad, de afgelopen weken hebben we hem daar maar weinig mee zien doen. Nu bleek hij niet het spookjagen te hebben opgezocht om gezellig Casper te ontmoeten, maar om meer te weten te komen over zijn mysterieuze companion. Niet dat dat lukte overigens; volgens mij kwam Clara meer over hem te weten dan hij over haar. Emma vertelde haar "there's a sliver of ice in his heart", een moment dat gevolgd werd door de I Am The Doctor/Mad Man in a Box-muziek, het leidmotief van de huidige incarnatie van de Doctor. Is dat zinnetje de "he will knock four times" of "the only water in the forest is the river" van dit seizoen? Indien ja, dan is het wel weer lekker vaag en moeilijk te ontleden. Ice? We komen net uit een Ice Warriors-verhaal, maar dat lijkt me een te makkelijk en onlogisch verband. Moeten we iets zoeken achter het feit dat het "his heart" is, en niet "his hearts"? Of moeten we ons er niet te druk om maken? Dit seizoen, met zijn "big movie"-afleveringen (compleet met een filmposter per aflevering), lijkt er toch eentje te zijn met veel minder samenhang dan de afgelopen jaren, en misschien is dat wel jammer. Want hoe complex seizoen zes ook was, de verhaallijnen van River en de dood van de Doctor waren toch best vernuftig in elkaar gestoken.
Niet dat dat niet wil zeggen dat dit seizoen niets te bieden heeft: deze week maakte de BBC de naam van de seizoensfinale bekend: The Name of the Doctor. Fangasms galore, natuurlijk. De naam van de Doctor? Iets in mij hoopt dat we die naam niet leren, dat de titel net zo'n misleiding is als The Doctor's Daughter of The Doctor's Wife: slechts waarheidsgetrouw vanuit een bepaalde invalshoek. De aanwezigheid van River Song in die aflevering doet me in ieder geval verwachten dat hij haar wel zijn naam vertelt. Immers; die vertelt zij hem weer terug, vlak voor haar dood (The Forest of the Dead, seizoen 4).
Maar terug naar Hide. Neil Cross gaf aan dat hij graag een spannend avontuur gericht op 9 tot 12-jarigen wilde schrijven. Dat lijkt me gelukt. De aanvullende elementen, wat mysterie over Doctor, companion en TARDIS, waren interessant. De finale van het verhaal was wat afgeraffeld. Een beetje met die TARDIS naar binnen vliegen en de dag redden komt over alsof de aflevering eigenlijk langer had moeten zijn, zodat iets bedacht had kunnen worden dat beter had gepast. Ook het feit dat de hele reddingsactie op het nippertje nog eens doodleuk wordt herhaald om dat monster te redden en bij zijn liefje te brengen is volkomen random; het is te begrijpen dat dat afgebroken wordt, maar daardoor eigenlijk niet dat de moeite voor dat moment überhaupt werd genomen.
Volgende week krijgen we meer van het binnenste van de TARDIS te zien. Ik ben sceptisch; misschien belooft de titel wel meer dan getoond wordt. Misschien ook wel niet, en wordt het het hoogtepunt van het seizoen.
