CD: Ryan Adams - Ashes & Fire

Vier dagen voor de aanslagen op het World Trade Center in New York nam de toen nog redelijk onbekende Ryan Adams zijn video van de single 'New York, New York' op. Gewapend met een gitaar voert hij het nummer op voor de skyline van de metropool, een skyline die een halve week later dramatisch zou veranderen. Het nummer werd uiteindelijk Adams zijn doorbraak bij het grote publiek. Een maand terug werden de aanslagen voor het tiende jaar op rij herdacht en gingen we via allerlei media even terug in de tijd.

Met zijn achtste solo-album alweer grijpt ook Ryan Adams naar die tijd van tien jaar geleden. Niet qua songteksten, maar wel wat betreft muzikale uitvoering van zijn plaat Ashes & Fire. De creatieve veelvraat klinkt hier ineens weer tien jaar jonger en levert een plaat af die als maatwerk tussen Heartbreaker en Gold had gepast. Voor Adams ditmaal even geen rauwer geluid, geen sci-fi metalalbum en geen Cardinals. Het is een ouderwetste melancholieke Americana plaat geworden waarmee je makkelijk de herfst door kan komen.

De plaat straalt een bepaalde rust en eenvoud uit, waardoor de kleine liedjes nog beter tot hun recht komen, en dat terwijl er toch gebruik wordt gemaakt van een behoorlijk instrumentarium. Buiten zijn eigen gitaar, de gebruikelijk basgitaar en drums hoor je: viool, cello, Hammond orgel, pedal steel gitaar en speelt de piano op dit album een grote rol. Producer Glyn Johns (Bob Dylan, The Beatles, The Rolling Stones) zal hier tevens een groot aandeel in gehad hebben. Het lied staat op de hele plaat centraal; teksten en sfeer staan voorop. Waar nodig komen bepaalde instrumenten heel even iets meer naar boven, maar altijd in opdracht van het geheel. De balans tussen de verscheidene muzieklijnen is om door een ringetje te halen. Ook de gastbijdragen van de bekende naam Norah Jones en Adams' eigen vrouw Mandy Moore zijn constructief en dienen enkel de liedjes zelf. Een andere bekende gastmuzikant is Benmont Tench (Tom Petty and The Heartbreakers) op keyboard.

Ashes & Fire telt elf tracks, iets minder dan we normaal van hem gewend zijn, maar daar staat tegenover dat het overgrote deel wel heel erg bevredigend klinkt. Er zitten geniale tracks tussen zoals de melodieuze en melancholieke single 'Lucky Now', het fragiele en fijnzinnige 'Come Home' en de meeslepende opener 'Dirty Rain'. Het korte 'Chains of Love' dat halverwege voorbij komt neigt naar het geluid van Ryan Adams and The Cardinals en is tevens het 'hardste' en meest up-tempo nummer van de plaat. De track zorgt voor een frisser moment tussen alle andere low- en mid-tempo liedjes.

De plaat heeft wellicht een aantal draaibeurten nodig om de initiële indrukken van eentonigheid te onderdrukken, maar wanneer de eigen identiteit van elk liedje wordt onderscheiden door de mooie details ben je verkocht. Een prachtplaat voor ouderwetse Ryan Adams fans en tevens voor liefhebbers van Neil Young, Bob Dylan en de vroege Elton John.