CD: Wolf People - Steeple

Wolf People is een Britse kwartet dat ook wel als tijdmachine door het leven kan. Bij het draaien van hun muziek wordt je namelijk stante pede terug geslingerd naar eind jaren zestig en de jaren zeventig. Een tijd waar je gedurende de gehele speeltijd van Steeple in verblijft. Steeples is het eerste officiële en volwaardige album van de band, aangezien de uitgave Tidings (van eerder dit jaar) een compilatie van singles was. De plaat is voor het grootste gedeelte opgenomen in een omgebouwde kippenschuur van een landhuis in Wales waar de heren zich terug getrokken hadden voor de opnames. De rest van de opnames vond plaats na reguliere werkuren in de slaapkamer van zanger Jack Sharp.

Het eindresultaat is een samensmelting van de groten der jaren zestig en zeventig die opereerden in de velden blues-rock en psychedelische rock. Zo is Tiny Circle een overduidelijk amalgaam van Jethro Tull en Led Zeppelin. De fluit is een aparte insteek in deze tijd, maar voorziet het nummer van een goede handtekening en herkenbaarheid. De begeleidende bluesrockuitspattingen zijn niet vernieuwend maar klinken ook weer niet uitgemolken. De opener 'Silbury Sands' klinkt wat origineler, folkier en meer psychedelisch, alsof The Black Keys worden bijgestaan door The Moody Blues. Hard en zacht wordt keurig afgewisseld om diepte in het nummer te creëren. 'Painted Cross' doet een Jimi Hendrix meets Kula Shaker en zo zijn de kruisbestuivingen op deze plaat niet van de lucht.

Het zwaartepunt van de plaat ligt in het midden, waarin 'Morning Born' en 'Cromlech' fier overeind staan. De eerste bevat heerlijke fuzzy gitaren met een onderliggende betoverend melodietje en diepe baslijn. De geest van Cream wordt opgeroepen. De laatste grossiert in fuzziness en distortion en laat een lekker freaky sfeer los. Een op hol geslagen rock-locomotief die nauwelijks meer te stoppen valt. Die rocktrein komt aan op het station dat 'One By One From Dorney Reach' heet en waar de heren van Black Sabbath, Can en Pentangle staan te wachten om zich te mengen in de invloeden. Als ik dan ook nog vermeld dat de muzikale output op deze schijf soms refereert aan Dungen, dan is het toch wel duidelijk dat Wolf People zich bedient van muziek die de moeite waard is. Toegegeven, origineel is het helemaal niet en bij elke track springen er weer nieuwe parallellen op, maar Steeple blijft wel een lekkere plaat die het goede van psychedelische en blues-rock combineert.