Mass Effect 2

Maar Mass Effect 2 is geen shooter, het is zoals gezegd een RPG. De combat is natuurlijk belangrijk, maar daar spelen we de game niet voor. Het gaat om het verhaal, de beleving van de wereld en de karakters en in dat opzicht heeft BioWare wederom een pareltje afgeleverd. Waren de personages uit het eerste deel al enorm sterk neergezet, dit tweede deel doet daar gewoon een schepje bovenop. Vrijwel ieder belangrijk personage dat je tegenkomt heeft een bepaalde levensvisie en geschiedenis en dit wordt enorm overtuigend overgebracht. Zeker de personages die je in je team mag opnemen zijn gewoon subliem neergezet. Ze zijn geloofwaardig, de voice-overs zijn stuk voor stuk perfect (met Martin Sheen als absoluut hoogtepunt) en ze hebben allemaal zo hun eigen emotionele bagage. Ik liep soms gerust het hele schip door om weer even met iedereen bij te kletsen. Maar ook karakters die niet in je team zitten zoals de immer zure Joker en je vrolijke secretaresse Kelly zijn een waar genot om mee te praten. Doe dit ook, want menigmaal zullen ze je aan het lachen krijgen.

De wereld van Mass Effect 2 is heel anders dan bij zijn voorganger. Het was al aangekondigd door BioWare, maar zoals met Star Wars laat dit tweede deel je de donkere kant van het universum zien. Om te beginnen moet je samenwerken met Cerberus, niet bepaald de vrolijkste organisatie, en vrijwel alle hulp die je krijgt komt van karakters die heel wat slechte dingen op hun geweten hebben. Gelukkig kom je ook wat oude bekenden tegen die bereid zijn om je te helpen, maar ook hier geldt dat ze echt niet meer zo positief in het leven staan als twee jaar terug. Shepard zelf is ook absoluut geen lieverdje. Kon je al badass zijn in het eerste deel, nu is dat alleen maar sterker. Mensen zullen massaal sterven als jij niet je braaf gedraagt en soms als je dat wel doet. Qua beleving bereikte dit voor mij een hoogtepunt toen ik moest kiezen om mensen te redden uit een brandend gebouw of achter een leider van een huurlingenbende aan kon gaan. Ik besloot de huurling op te jagen en in de rest van de missie hoorde ik de mensen die ik had laten zitten gillen van paniek terwijl het vuur om zich heen greep. Kippenvelmomenten zijn dat.

Maar niet alleen de karakters zijn donker, de wereld zelf is een stuk deprimerender. Het begint al in het begin als je op het ruimtestation Omega landt, een van de belangrijkste locaties in de game. Het is een ruimtestation waar geen wetten en regels gelden en waar al het uitschot samenkomt. Overal op straat liggen de verschoppelingen van de maatschappij en het straalt enorm de armoede en wanhoop uit van de mensen die het niet getroffen hebben. De Krogan homeworld is ook niet bepaald een plek waar je graag bezoekjes brengt, deze planeet brengt goed in beeld wat er gebeurd zou zijn als de Cubacrisis in 1962 niet goed was afgelopen. Daarnaast is het verhaal natuurlijk dat de mensheid bedreigt wordt en dat geen hond bereid is om te helpen. The Empire, in dit geval de Reapers, slaan absoluut terug in dit deel.

Er was op het eerste deel flink kritiek dat de side-missions zo saai en repetitief waren en ook hier heeft BioWare bergen werk verzet. Je zult geen omgeving meer tegenkomen die gewoon maar de hele tijd gekloond is. Elke missie is uniek en hoewel de side-missions niet heel groot zijn, zijn de verhaalmissies dat wel. Keer op keer land je weer op een unieke omgeving en de een is nog mooier dan de ander. Het uitzicht dat je hebt in een tropische jungle over een waterval en de bergen op de achtergrond is werkelijk schitterend. Nergens zie je meer saaie grijze muren die zich herhalen. De Citadel is versierd door reclame, planten, winkels en beeldschermen. De wereld leeft ook veel meer. Je ziet beestjes lopen door de jungle en op elke planeet waar je komt zullen mensen en aliens bezig zijn met praten, onderhandelen, shoppen en weet ik veel wat. Ze lopen nog niet massaal rond, maar je krijgt echt het gevoel door een levende wereld te lopen.