CD: Way Out West - We Love Machine

Na de albums Way Out West, Intensify en Don't Look Now vonden de heren Nick Warren en Jody Wisternoff het tijd worden wat voor zichzelf te gaan doen. Way Out West was er niet meer en de heren zijn beiden solo gaan vliegen. Dit hebben ze zo ongeveer twee jaar gedaan tot ze tot de conclusie kwamen dat ze nog een keer een project samen wilde doen. Resultaat: We Love Machine. Allemaal leuk en aardig, maar zijn de heren het niet verleerd om samen te werken? We gaan het merken...


We zullen maar meteen met de deur in huis vallen. We Love Machine is een album wat je totaal niet in een hokje kan stoppen wat betreft muziekstijlen. Er komt namelijk van alles wel wat terug. Zo vlieg je als luisteraar van elektronische dance, electro, pop en naar zelfs wat rockinvloeden. Belooft dus geen eentonig album te worden als je het zo bekijkt. ‘We love machine’, de eerste track van de cd, is een zeer laidback nummer wat zo rustig en melow is dat het haast saai begint te worden om naar te luisteren. Commercieel zal dit nummer zeker niet aanslaan, het bestaat uit spacy strings en een zwevende melodie met als ondersteuning wat groovy beats. Deze track zal het dus erg goed doen als achtergrondmuziek op een verjaardag. Way Out West heeft met een flink aantal tracks de grenzen opgezocht van loungemuziek. ‘One Bright Night’, ‘Survival’ en ‘Tierra Del Fuego’ zijn daar enkele voorbeelden van. Allemaal tracks met een spacy melodie waarbij de vocals naar de achtergrond zijn verplaatst. De ene heeft wat meer electro-invloeden, de andere wat meer pop, maar stuk voor stuk heerlijke loungetracks die je even weg kunnen laten dromen.

Bij ‘Tales Of The Rabid Monk’ gaat het een beetje mis. Het is een chaotische track met teveel verschillende invloeden. Zeer zonde als je het mij vraagt. Doordat er zoveel stijlen inzitten en het zo van hot naar her schiet, blijft er niets meer van de track over. Gelukkig staan er ook heerlijke dancenummers op het album. ‘One Love’ is een heerlijke uplifting progressive housetrack. De vocals in dit nummer maken het perfect voor op de dansvloer. Ook ‘Body Motion’ en ‘Ultraviolet’ zullen het goed gaan doen op de clubvloeren. Alle drie hebben een goede mengelmoes van electro en progressive sounds. Maar de vocals maken het af. Vooral ‘Body Motion’ klinkt erg clubachtig door de mannelijke vocals in de break van het nummer.

Het album is zeker voor een ruim publiek geschikt. Dit komt door de mengelmoes aan stijlen die erop staan. Dat maakt het niet per se een slecht album. Juist een heel gevarieerd album waar iedereen wel iets tussen kan vinden wat hij of zij lekker vindt klinken. Het maakt het juist ook niet saai om naar te luisteren. Nou ja, op de eerste track na dan want die is wel redelijk slaap verwekkend. Op de enorm rare en niet te volgen track ‘Tales Of The Rabid Monk’ na hebben beide heren een album afgeleverd wat op technisch vlak een hoogstandje is. Mocht je dus niet houden van de standaard beukende dancebeats dan is dit album zeker wat voor jou. Van ons krijgt hij 3,5 ster. Misschien houden wij toch meer van de beukende dancebeats...

Tracklist:

01. We Love Machine
02. One Bright Night
03. Only Love
04. BodyMotion
05. Pleasure Control
06. Future Perfect
07. Survival
08. Ultraviolet
09. Tales of the Rabid Monks
10. Surrender
11. The Doors Are Where the Windows Should Be
12. Tierre del Fuego


Label: Armada Releasedatum:oktober 2009
Waardering:

Kijk voor meer muziek in MUZ.