Guitar Hero: Metallica
Toen ik nog een kleine Spanky was, speelde ik klassieke gitaar. En ik rockte uiteraard, zoals ik dat met alles doe! Maar toen hoorde ik ergens de godenklanken van The Memory Remains, en wat was dat voor hemelsche muziek? Weten zou ik het en de volgende dag had ik van mijn zus The Black Album geleend. Verliefd was ik op die heerlijk harde melodieuze muziek en vanaf dat moment wilde ik geen Spaanse gitaar meer spelen: ik wilde het ijskoude hout van een elektrische gitaar in mijn handen! Zo geschiedde en nog steeds speel ik vol plezier op mijn elektrische ros. Het moraal van dit verhaal: Metallica is fantastisch en jeugdsentiment. En nu is daar dan Guitar Hero: Metallica, een muziekgame die ik ook al grijs speel gecombineerd met een band van formaat! Lijkt een ideale combinatie!
Guitar Hero: Metallica is de tweede Guitar Hero die draait om één specifieke band, nadat eerder Guitar Hero: Aerosmith uit is gekomen (en niet geheel heeft kunnen overtuigen van het concept). Guitar Hero: Metallica (van nu af aan GH:M) is echter gebaseerd op Guitar Hero: World Tour in plaats van Guitar Hero 3 waar Aerosmith op gebaseerd was. Dit houdt in dat er naast gitaar en bas ook gezongen en gedrumd kan worden. Dat gaat eigenlijk allemaal op dezelfde manier waarop we dat gewend zijn van Guitar Hero: bolletjes of lijntjes vallen naar beneden en op het juist moment moet je ze aanslaan. Zingen is iets anders, daarbij krijg je een Singstar-achtig balkje te zien die de toonhoogte aangeeft met daaronder de tekst. Punten verdien je zoals altijd door noten goed te spelen (dus goede timing), waarbij je langzaamaan je multiplier opbouwt die je door middel van Star Power nog eens kan verdubbelen.
In de basis is GH:M dus precies hetzelfde als het eerdere World Tour, maar toch zijn er verschillen aanwezig die het spel net weer even wat verbeteren. Zo is het nu meteen in-game duidelijk hoeveel punten je zult scoren doordat dit bij wordt gehouden en krijgt, als je met meerdere mensen speelt, heeft iedereen nu ook een eigen rock-meter (zodat je kunt zien of je goed of slecht bezig bent). Ook de career is aangepakt. Op World Tour was veel kritiek dat opbouw in de nummers zo goed als ontbrak en dat je enorm veel tijd in de career moest stoppen voordat alle nummers unlocked waren. Dit is allemaal anders nu, er is afgestapt van het systeem van World Tour met zijn gigs die vrijgespeeld moesten worden en er wordt terug gegrepen naar de lijst van nummers in verschillende arena\'s zoals in Guitar Hero 3. Sowieso zijn alle nummers meteen van het begin af aan vrijgespeeld om snel mee te kunnen spelen en is de voortgang binnen de career anders. Moest je eerst voor ieder nummer minimaal drie sterren halen, nu is er per onderdeel een bepaald aantal sterren wat gehaald moet worden (bijvoorbeeld elf sterren binnen zes nummer) en kun je op deze manier nummers skippen of slechte performances compenseren met goede.
Ook is er een nieuwe moeilijkheidsgraad toegevoegd voor de welgeoefende drummers: Expert+. Deze moeilijkheidsgraad is eigenlijk de normale notechart van de Expert-moeilijkheidsgraad maar dan met het gebruik van een dubbel baspedaal in het achterhoofd. Je handen zullen dus even actief blijven, je benen zullen hun werk echter vaak verdubbeld te zien worden. Het klinkt als een stomme lompe toevoeging maar zodra je dat tweede baspedaal onder je neus hebt liggen gaat er een compleet nieuwe wereld voor je open, of eigenlijk: zul je je weer aan de practice-mode moeten wagen, want met twee voeten goede timing hebben is nog een stuk lastiger dan al die metalgoden het doen overkomen. Over het algemeen is de moeilijkheidsgraad trouwens ook toegenomen, World Tour was voor de gewinterde Guitar Hero-speler niet echt een uitdaging en GH:M maakt dit meer dan goed. Veel vrienden van mij die normaal op Medium hoge scores halen waren nu vaak aan het zweten om de nummers door te komen, laat staan op de hogere moeilijkheidsgraden.
