Metro 2033
Gespeeld op: PC
Ook beschikbaar op: Xbox 360
Zoals sommige mensen hier wel weten heb ik een beetje een moeizame historie met de STALKER-games. De reviews van de twee eerste delen in deze serie van post-apocalyptische shooters/RPGs zijn van mijn hand en heb ik geen hoge cijfers gegeven. De games hebben een geweldige setting en heel veel mogelijkheden om fantastisch te worden maar keer op keer ben ik teleurgesteld in de games: van de slechte gunplay en blinde AI tot lelijke animaties en slechte voice-acting. Maar toen dook daar ineens Metro 2033 op aan de horizon, een game die wel post-apocalyptisch zou moeten zijn maar dan lineair, een game die weer de mogelijkheid heeft om tot één van de tofste games aller tijden uit te groeien! Helaas moet ik na het spelen van Metro 2033 concluderen dat hoewel het spel zeker de moeite van het spelen waard is, het geen klassieker is geworden...
Metro 2033 is gebaseerd op de gelijknamige boekenserie van Dmitry Glukhovsky, waarin we ons bevinden in het ondergrondse metronetwerk van Moskou. Het is namelijk twintig jaar geleden dat de atoombommen vielen en de bovenwereld is nog steeds niet veilig bewoonbaar. Gemuteerde monsters, giftige gassen en gevaarlijke stralingspoelen zijn aan de orde van de dag en jij moet die allemaal trotseren om de mensheid te verenigen tegen een groot gevaar. Want hoewel iedereen ondergronds leeft, leeft men nog niet in vrede. Naast het continue gevecht tegen monsters is er ook sprake van van ideologische strijd tussen verschillende facties (zoals Nazi's en Communisten).
De wereld van Metro 2033 is opzich redelijk goed uitgewerkt, het verhaal komt erg langzaam op gang want de eerste helft van het spel is het voor jezelf ook niet duidelijk waarom je nu eigenlijk op weg bent en zoveel lijken in je spoor laat. Maar de sfeer is vaak erg goed, van te veel mensen die met te weinig middelen in een te kleine ruimte opgesloten zitten, van de constante aanwezigheid van de dood en van de continue worsteling om te blijven leven. Ook is de vrijwel complete afwezigheid van een HUD een goede zaak, hoeveel health je hebt merk je doordat je scherm gaat kloppen, je zichtbaarheid kun je aflezen aan je polshorloge en je objectives kan je zien op je clipboard (moet je niet vergeten je aansteker erbij te pakken als je hem wilt lezen in een donker hoekje). Ook het gasmasker is erg sfeerverhogend, door het continue zware geadem van de hoofdpersoon (die trouwens Artyem heet) voel je je binnen de kortste keren claustrofobisch, al helemaal als je luchtfilter op begint te raken en het van zwaar gehijg overgaat in snakken naar adem.
Helaas laat de game ook duidelijke steken vallen door NPC's die lelijk geanimeerd het beeld opvullen en af en toe met slechte lipsync wat zinnen naar buiten persen. Het meest irritante is nog wel er niet echt een goed systeem aanwezig is om het volume van sprekers wat te dempen als je afstand van ze neemt, waardoor het mij meerdere keren is overkomen dat iedereen in een kamer tegelijkertijd zijn zinnetjes af ging draaien met een kakofonie van kommer en kwel als gevolg. Ook zijn de karakters zelf niet echt geloofwaardig, ook al pomp je de grafische opties naar hun maximum, ze blijven er rubberachtig uitzien met ogen die niet kloppen en animaties die te robotachtig aandoen. Echte emotionele binding is dan ook lastig.
