Fairytale Fights
Ah hoe vliegt de tijd! Ik weet nog heel goed dat toenmalig hoofdredacteur Morthill terugkwam van de gamesbeurs in Leipzig in 2008 en helemaal lyrisch was over een nieuwe Nederlandse game waarin Roodkapje het op zeer bloederige wijze aan de stok kreeg met zo\'n beetje alle clichés uit de rijke sprookjesgeschiedenis. Afgelopen zomer kon ik de game zelf voor het eerst aanschouwen tijdens een presentatie van de developer in Keulen en vond ik het er allemaal wel heel erg leuk uitzien en spelen, al duurde de bossfight veel te lang. Vol verwachting klopte dan ook mijn hart toen ik een soort schatkist thuis kreeg gestuurd met daarin onder andere de game, wat snoepjes en een poster. Maar helaas helaas is Fairytale Fights niet het pareltje geworden wat ik gehoopt had.
Fairytale Fights vertelt het verhaal van een paar bekende sprookjesfiguren en hoe deze op bloederige wijze op weg zijn hun beroemdheid terug te krijgen. Een of andere snoodaard zit namelijk hun sprookjes te jatten, bijvoorbeeld door de wolven af te schieten voor Roodkapje haar grootmoeder kan redden of door met behulp van een prachtig stukje harp de glazen kist van Sneeuwwitje te vernietigen. Naast deze twee dames zijn ook Jack (bekend van de grote bonenstaak) en de Naakte Keizer (die nieuwe kleren nodig had) van hun troon gevallen en zullen ze gezamenlijk op zoek gaan naar nieuwgevonden roem.
Prachtige graphics
Het eerste wat je op zult vallen als je de game opstart is de presentatie. De graphics zijn echt om te smullen zo prachtig, de hele wereld is in een zuurstokroze cartoony-stijl weergegeven en ziet er echt te prachtig uit. Van de kleine details zoals de vogels die zichzelf doodvliegen tegen een brug of de manier waarop er overal boeken in de game verwerkt zijn, het ziet er allemaal even sprookjesachtig als tekenfilmachtig uit met soms een bijna Pixar-achtige kwaliteit. Het is dan ook jammer dat het geluid niet op hetzelfde hoge niveau is. De wapengeluiden klinken nog wel goed maar van voice-acting is geen sprake (en het verbaasde gekreun van alle spelers begint al snel te irriteren) en de muziek is ook eentonig.
Het spel speelt als een simpele hack & slash-game, met de linkerstick loop je en aan de rechterstick zitten verschillende aanvallen geplakt. Echt heel veel maakt het niet uit welke aanval je gebruikt dus je zult vrolijk aan stickbashing doen, lekker ronddraaien met je rechterstick dus en de vijanden gaan vanzelf dood. Om de combat toch nog een beetje afwisselend te houden zijn er enorm veel verschillende wapens te vinden, van skeletten van zwaardvissen en half-afgekloven lolly\'s tot zuurstokken en linealen. De verscheidenheid in wapens is echt enorm leuk maar helaas is de uitwerking wel allemaal hetzelfde: je slaat de vijand ermee tot moes of je snijdt ze open. Zodra je ze opensnijdt valt wel op dat dit nog bloederiger dan normaal gebeurt, de makers hebben namelijk een Dynamic Slicing System ingebouwd waarbij je mensen dus compleet dynamisch in stukjes kunt snijden waarbij ook hun skelet te zien is. Irritant is wel dat ze dit speciaal ingezoomd laten zien in een soort van overlay-scherm, maar dat betekent wel dat een gedeelte van je scherm bedekt is. Je kunt in de opties aanpassen hoe vaak dit voorkomt, maar het blijft een groot deel van je scherm innemen en is daarmee weer oorzaak van veel onnodige keren doodgaan. Naast het hakwerk zijn er soms ook schietwapens te vinden, maar deze zijn eigenlijk niet zo heel erg boeiend en enkele potions. Deze kunnen zelf opgedronken worden of gegooid en afhankelijk van wat je doet zullen ze een ander effect hebben, ze zullen je bijvoorbeeld helen als je ze zelf opdrinkt maar vijanden tijdelijk bedwelmen.
