Metal Slug Anthology
<\/center>
Elk deel uit de Metal Slug-reeks is wat gameplay betreft aan elkaar gelijk. Het spel bestaat uit een vijftal levels die eindigen met minstens één eindbaas. Dit lijkt weinig, maar biedt toch het nodige spelplezier. Elk deel is door gebruik te maken van oneindige continues in ongeveer een uurtje uit te spelen. Je doet jezelf dan echter wel tekort, de uitdaging zit hem in het uitspelen met slechts één leven. En dat valt niet mee. Een van de belangrijkste kenmerken van een Metal Slug game is namelijk de hoge moeilijkheidsgraad. Op easy is het lastig, op normaal bijna onmogelijk en hard heb ik niet eens aangedurfd. Metal Slug werkt niet met een health bar maar met levens, en die ben je zo kwijt als je niet bedreven bent in het ontwijken van vijandelijk vuur! Vijanden zijn talrijk en schieten onophoudelijk met allerhande wapentuig op je. Dit hoge tempo en het feit dat je altijd vooruit moet (je kunt dus niet terug naar een vorig scherm), maken het spel erg lastig. Gelukkig het is het nu wel mogelijk om na elk level te saven, doodgaan betekent dus niet helemaal opnieuw beginnen.
<\/center>
Naast gameplay zijn ook de graphics van alle delen nagenoeg aan elkaar gelijk. Op het eerste gezicht is het overduidelijk dat de Metal Slug-games oude spellen zijn. Alles is in 2D, en de personages en omgevingen bestaan uit vrij grote pixels. Maar na een tijdje spelen valt op hoeveel kleine dingen er in de verschillende spellen zitten. Ondanks dat ze 2D zijn, bevatten alle animaties ongelooflijk veel details en zijn ze met veel humor gemaakt. Bij elke keer spelen vallen wel weer nieuwe grappige dingen op. Vijanden die bepaald gedrag vertonen, of opeens net op een andere manier doodgaan. De liefde zit echt in de (kleine) details. Ook zit er in elk afzonderlijk Metal Slug-deel heel veel afwisseling. Elk level heeft wel iets uniek, zowel wat setting als vijanden betreft. Het ene moment loop je door een verwoeste stad tegen soldaten te vechten, het andere moment baan je je een weg door hordes terroristen in een woestijn. Elk afzonderlijk deel biedt dus al genoeg variatie, tel daarbij dat je beschikt over zeven delen die ook weer van elkaar verschillen en je hebt meer dan genoeg afwisseling. En dan heb ik het nog niet gehad over de humor in het spel. Metal Slug is werkelijk hilarisch. Een waarschuwing voor tere linkse zieltjes: Metal Slug-games zijn NIET politiek correct.
<\/center>
Het is jammer dat de games niet volledig gebruik maken van het schermformaat van de PSP. De games zijn het scherpst in de oude 4:3 resolutie. Dan zien de graphics er echt prachtig uit. Nadeel is wel dat je links en rechts behoorlijke zwarte balken hebt. Om dit op te lossen heb je een zoomstand, waarbij het nadeel is dat de graphics iets minder scherp worden. Daarnaast kun je het het beeld oprekken tot een breedbeeld-mode. Maar dan ziet het er echt niet meer uit. De achilleshiel van de PSP zijn de laadtijden. En deze zijn in Metal Slug Anthology helaas ook weer ruimschoots aanwezig. Gelukkig zijn ze wel allemaal voordat je daadwerkelijk begint met spelen! Heb je een Metal Slug-deel eenmaal geladen, dan gaat het allemaal vrij soepeltjes. Af en toe hapert het beeld even als er heel veel op het scherm gebeurt, maar dit is niet echt storend. Ik heb me overigens laten vertellen dat dit laatste in de originele versies op de Neo-Geo ook het geval was.
<\/center>
