Evenement: Pinkpop Classic
Jan Smeets moet zich opgelucht hebben gevoeld afgelopen zaterdagavond. Het Pinkpop Classic festival zat weer in de lift na een daling in het bezoekersaantal vorig jaar. Deze derde editie in Classic uitvoering trok in het totaal 11.000 bezoekers. Nog niet genoeg om de kosten volledig te kunnen dekken, maar dat werd misschien wel gecompenseerd door de drankverkoop. Die zal vanwege het perfecte weer namelijk hoger liggen dan normaal. Zonovergoten was het, 28 graden maar liefst en nauwelijks een wolkje aan de blauwe hemel. Het publiek zocht soms zelfs de schaduw op onder de tribunes of naast de geluidstoren. Er werd ook gratis water verstrekt, iets wat je ook eigenlijk wel mag verwachten van een beetje festival.
Op Classic gaan sommige zaken er anders aan toe in vergelijking met de grote broer. Het terrein is een stuk kleiner, er staat één podium zonder videoschermen, de rijen waren kort (behalve voor het enige loket voor de drank- en eetbonnen waar je kon pinnen) en het leek wel een camping met al die klapstoeltjes die nu wel het terrein mee op mochten (overigens wel vreemd dat je metalen barkrukken en stoelen mee mag slepen, maar je flesje water in moet leveren bij de ingang). Ook waren er tribunes aan de zijkant, waardoor het voor een groot deel van het publiek toch een hang- en zitfestijn werd. Vooral overdag was het grasveld dichtbevolkt en bleven er veel mensen liggen of zitten.
De Classic 'huisband', de Janse Bagge Band, gaf rond het middaguur het startsein en werd nog even bijgestaan door een ander Limburgs icoon. Gé Reinders. Het bleef nog even een nationaal feestje aangezien Claw Boys Claw (1986 en 1993 op Pinkpop) daarna het podium beklom . Deze oude rockers trapten klassiek af met wat vuige bluesrock-nummers en lieten zien dat ze hun streken niet verleerd waren. Officieel moesten de persfotografen na drie nummers schieten de pit uit, maar Peter te Bos riep de fotografen op om te blijven staan en lekker hun ding te doen. Daar kan Anouk met haar overdreven restricties nog wat van leren. Ook ging de boomlange frontman weer meters ver het publiek in.
CBC ging muzikaal gezien voornamelijk terug naar de muziek die het best bij een Classic-festival past en presenteerde onder andere 'Rosie' ("een nummer voor lelijke mensen"), 'So Mean' ("uit 1930"), 'Superkid' en de Jethro Tull-cover 'Locomotive Breath'. Omdat de band in het zuiden ook geen halve broodjes wou bakken gingen ze tien minuten 'te' lang door. Iets wat geen straf was, aangezien de band eigenlijk de beste show gaf van de dag.
The Stranglers (1985 op Pinkpop) kwamen halverwege de middag op de planken te staan en vormden een goed team met de felle zon door pop-rock en dub te combineren in het begin van de set ('Nice 'N' Sleazy'). Er was weinig interactie met het publiek, maar dat werd uiteindelijk op hun wenken bediend toen de band ze de tweede helft van de set trakteerde op 'Always The Sun', 'Strange Little Girl', 'Golden Brown', 'Walk On By' en 'No More Heroes'. Living Colour (1991 en 1993 op Pinkpop) vroeg wat meer van de speakers op het terrein en presenteerde een cross-over van funk, rock en een vleugje verborgen metal, maar door de hitte bleef het publiek er voornamelijk toch erg rustig onder. Zelfs hits als 'Love Rears Its Ugly Head' en 'Cult of Personality' konden daar niet veel aan veranderen.
Bij Heather Nova (1995, 1999 en 2002 op Pinkpop) ging het er wederom relaxed en rustig aan toe, maar daar is het dan ook de muziek naar. Ze vroeg zich terecht af of ze nu al classic en oud was. Ze is met haar 42 jaar niet de jongste meer, maar fysiek is dat er nog niet aan af te zien. En ook vocaal liet ze horen dat haar engelenstem nog niet veranderd is. Loepzuiver en met veel emotie bracht ze onder andere 'Walk This World' (met heerlijk basloopje en snerpende gitaarsolo), 'London Rain' en 'Paper Cup'. 'Island' was echter het hoogtepunt van de set, die vrij ingetogen was, maar op zijn tijd ook wat up-tempo tracks kende.
Ingetogen was het zeker bij Sinéad O'Connor (1988 en 1995 op Pinkpop). Begeleid door slechts twee muzikanten stond ze op het podium genageld. Halverwege de set stond ze zelfs zielsalleen op het podium en zong ondermeer 'I Am Stretched On Your Grave' a capella, opgedragen aan de doden en Ieren. De Ierse invloeden kwamen tevens terug in 'The Lambs Book Of Life' waar zwierige fluitklanken O'Connors ietwat hese stem ondersteunden. Tijdens 'Nothing Compares 2 U' merkte je ook dat haar bereik niet meer zoals vroeger was, iets wat mede de reden zal zijn geweest waarom topper 'Troy' helaas niet voorbij kwam. Maar met 'Nothing Compares 2 U' raakte ze bij enkelen toch al de gevoelige snaar en niet iedereen hield het droog.
Afsluiters van de dag waren de Simple Minds, die in 1983 al op het reguliere Pinkpop verschenen en destijds een grote hit waren. Jim Kerr vond het publiek toen al geweldig en na een aantal nummers vond hij het op deze leeftijd ook nog steeds geweldig. De band kwam op met een mysterieus deuntje, rookgordijnen en zwaaiende lichtstralen. Kerr zwiert vervolgens van kant naar kant, zwaaiend met zijn microfoon en aldoor drukgebarend. Qua stemgeluid heeft hij door de jaren niets ingeboet en zingt nog steeds op volle kracht en zuiverheid. Het grootste gedeelte van het publiek is toch voor deze band gekomen lijkt het. Er wordt uitbundig gesprongen en meegeschreeuwd en het publiek wordt meegezogen in een time-warp, terug naar de jaren tachtig. Het geluid klinkt gedateerd en de soft-rock van de Simple Minds is nog altijd braaf en zonder scherpe randjes. Maar met de bombast van de synthersizers en de soepel klinkende composities is dat geen reden om het publiek niet te bekoren. 'Don't You (Forget About Me)', 'Promised You A Miracle' en 'Alive & Kicking' vinden overal bijval en de duizenden liefhebbers verlaten uiteindelijk het Pinkpop terrein met een glimlach op hun gezicht en een zongebruind (of rood) tintje.
Foto's door Bram Muller
Tekst door Joost Melis
