CD: Joan As Police Woman - To Survive
Dat was in 2006, toen Real Life het levenslicht zag. Het werd een overdonderend album voor de liefhebber van fraaie van achter de piano opgetrokken muziek. Haar verzameling melancholische songs bevatte een enorme volwassenheid. Hier zong een vrouw die wist wat het leven te bieden heeft en haar portie had gekregen, zowel positief als negatief. Gezien haar leeftijd was dit ook niet zo vreemd, maar het blijft altijd een verademing een zangeres te horen die wat meer te bieden heeft dan de gebruikelijke meisjesthematiek.
Het gevaar van een sterk debuutalbum is natuurlijk het vechten tegen de hoge verwachtingen bij een opvolger. Ook voor Joan As Police Woman gaat dit op. Want de echte verrassing is er af. Bij haar debuut had ik nog maar sporadisch wat van haar gehoord en ontbrak een referentiekader naar eerder werk. Nu is dat er wel. Helaas merk je dat gelijk. Het geluid is niet nieuw. Op dit album zijn de songs hooguit nog rustiger. In geen van de tien nummers zit nog de luchtige springerigheid die enkele songs van de eerste plaat kenmerkte. Dat hoeft geen probleem te zijn.
De grootste teleurstelling zit voor mij in de toch ietwat vlakke uitvoering van de nummers. Want in de aanloop naar de release werd duidelijk dat Wasser een zwaar thema aan de plaat had verbonden. Haar moeder is overleden aan kanker en dit is voor de zangeres de plaat om dit deels te verwerken. Ze heeft de strijd van haar moeder doorgetrokken naar het complete land in het afsluitende nummer 'To America'. Wasser moet dus zware emoties verwerken.
Dat hoor ik alleen niet echt terug in de songs. Ja, in de teksten. Die overigens ook gewoon handelen over de universele thema's eenzaamheid en liefde. 'To Be Loved' en 'To Be Lonely' staan bijvoorbeeld achter elkaar op de plaat. Wasser blijkt een berustend persoon, in de manier waarop ze dit soort klappen lijkt te verwerken. Want een nummer als 'Furious', waarin ze keer op keer de zin "Are you not furious?" zingt, mist de woede die je verwacht. Perfect geschikt om in de microfoon te spugen, zulke zinnen. Ze doet het niet. Ze lijkt boos te willen worden, maar slaagt er niet echt in. Zoals Wasser er qua voordracht deze keer helaas niet echt in slaagt om haar emoties over te brengen op de luisteraar.
Het is mijn grootste bezwaar tegen To Survive. Want dat Wasser knappe songs kan schrijven, dat wist ik al. Dat ze dat bewijst met het leeuwendeel van de tien songs op dit album is ook duidelijk. Maar met tien fraaie pianosongs heb je een mooi album, waar gezien het verhaal en de kwaliteit van het materiaal een monumentale plaat gemaakt had kunnen worden. Maar dan had ze dus dieper moeten gaan. Het zorgt ervoor dat de dappere agente van het debuut een beetje is verworden tot een agente die je bekeurt voor een lichte snelheidsovertreding. Een agente die dus haar werk doet, maar meer teleurstelling opwekt dan oprechte bewondering.
Met dank aan methodmich voor de submit!
Label: PIAS Datum: Mei 2008 Waardering:
