CD: Chris Walla - Field Manual
Field Manual heet de nieuwe cd van Chris Walla. Chris wie? Christopher Walla, het muzikale brein achter de emo/indie formatie Deathcab for Cutie. Naast Deathcab for Cutie is hij ook met andere bands muzikaal actief, als producer, toetsenist en gitarist. Zo werkte hij recentelijk nog samen met Nada Surf en produceerde hij twee platen met Hot Hot Heat. In het verleden bracht hij al eerder obscuur solomateriaal uit onder de naam Martin Youth Auxiliary, maar in 2008 heeft hij dan zijn eerste echte eigen plaat uitgebracht.Het enige wat niet door Chris Walla zelf is ingespeeld op dit album zijn de drums, maar verder is het toch echt helemaal zijn cd. Een album vol met aardige liedjes die makkelijk in het gehoor liggen en die duidelijk verraden in welk muzikaal spectrum Chris Walla zich muzikaal heeft ontwikkeld. Het ergste hebben we gehad nu de emogolf wel zo langzamerhand over lijkt te zijn en nu begint de desbetreffende muziekstroming zich wat te verdiepen. Dit probeert Chris Walla ook op Field Manual. Wat dat heeft opgeleverd is een lichtelijk pretentieus album. Met aardige popliedjes die meer proberen te lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Een klein beetje een lege huls dus. Echt anders dan Deathcab for Cutie wordt het allemaal ook niet, veel muzikaler wordt het allemaal niet, en veel interessanter evenmin.
Niet dat het allemaal slechte nummers zijn, dat nu ook weer niet. Bij de openingstrack 'two-fifty' lijkt het nog of we te maken gaan hebben met een dromerige ambientpop-plaat, maar dat blijkt met 'The Score' direct al niet het geval te zijn. Een vrolijk up-tempo rockniemendalletje, wat naar later blijkt eigenlijk de beste track van de plaat is. Het tempo ligt bij de rest van de nummers laag. Chris Walla probeert zijn semi-poëtische teksten over verlies, vrouwen, en politiek nog een extra draai te geven maar wordt daarin toch wat begrensd door zijn beperkte vocale capaciteiten. 'Geometry &c' klinkt wel aardig en beklijft nog wel. 'Our plans, collapsing' past precies in het repertoire van John Mayer. Helaas wordt de lijn van genoemde nummers niet het hele album volgehouden. Er staan te veel tracks op de plaat die te veel hun best doen om mooi te zijn, maar gewoonweg niks speciaals in zich mee dragen.
Deathcab for Cutie-fans zullen deze plaat zeker weten te waarderen, maar ook hen zal een gevoel van teleurstelling bekruipen. Op Field Manual wordt duidelijk dat Chris Walla maar het beste met een hoop muzikanten de studio in kan duiken, in plaats van in zijn eentje. Het is geen slechte plaat. Maar wel pijnlijk onopvallend, grijs, en eerlijk gezegd ook gewoonweg saai.
Label: Barsuk Records Datum: 29 januari 2008 Waardering:
