CD: La Fleur Fatale - Night Generation
Naar aanleiding van de quote hierboven en enkele interviews op de site van het label Killer Cobra Records kan je eruit opmaken dat de bandnaam niet om vingerhoedskruid gaat, maar om opiumplanten. Deze past dan ook beter in het straatje van de groep. Blijkbaar niet alleen in gebruik ervan, maar ook het gerelateerde genre is treffender. La Fleur Fatale vaart namelijk onder vlag van de "psychedelica". Dertien nummers lang neemt de band je mee naar hallucinerende soundscapes gevuld met samenzang, oosterse invloeden, orgels en psychedelische gitaren.
De plaat start rustig met oosterse strijkers, belletjes, en een frivool akoestische gitaar op 'Straigthway Ride'. Een typisch jaren zestig geluidje waar menig softdrugsverslaafde elke ochtend wakker mee zou willen worden.
De daaropvolgende titeltrack gaat een tandje sneller en de samenzang en orgel versmelten in een zwierige Beach Boys kloon. 'I Wanna Be Adored' laat een wat eigentijdser geluid horen en lijkt helderder geproduceerd. Het is de meest meeslepende track van de cd, heerlijk melancholisch en low-tempo. De tegenstelling is dan ook groot wanneer 'Children of Neon Lights' wordt ingezet. Een up-beat deuntje, geflankeerd met een fluit en Hammondgeluiden. Een mooie opbouw laat het nummer groeien en weer langzaam terugzakken naar een rustiger tempo. De nummers waarin elektrische gitaren te voorschijn komen, springen er qua intensiteit uit. 'Sunshine Underground' bijvoorbeeld, een prachtig melodieus werkje waarin een gedrogeerde Kings Of Leon schuilt. Eén van de hoogtepunten en ook met lekkere gitaar,'Queen of Tears', vermengt de sfeerscheppingen van The Doors met wat puntige Led Zeppelin uithalen.
La Fleur Fatale heeft een prima psychedelicaplaatje afgeleverd. Draaien in half schaduw, bloeiperiode het gehele jaar door.
Label Killer Cobra Records Datum: 1 september 2007 Waardering:
