Festival: A Campingflight To Lowlands Paradise 2004
Klik voor een grotere versie op het blokkenschema
Zondag is altijd de dag waarop je de Lowlandsbezoekers 's ochtends megabrak ziet zijn. Het gezicht van de afgezakte hanekammen en de modepoppetjes met wallen onder hun ogen blijft gewoon goud waard. Om zelf een beetje wakker te worden besloot ik naar de wereldkampioen kunstfluiten Geert Chatrou te gaan. Wat voor geluiden die allemaal kon maken met slechts het tuiten van zijn lippen was erg bizar om te horen. Het probleem is alleen dat het fluiten behoorlijk op mijn blaas begon te werken dus ik het optreden niet helemaal af kon kijken. Na wat rondgestruind te hebben in de Boudisque ging ik onderweg naar de Alpha. Onderweg pikte ik nog wat mee van Van Katoen, maar wat was dat abominabel slecht. De teksten sloegen als een tang op een varken en muzikaal was het echt je reinste bagger.
De vieze smaak van Van Katoen werd echter al snel weggespoeld door Tokyo Ska Paradise Orchestra. Het hele Alpha-podium stond vol met Japanse muzikanten die heerlijke ska speelden. Alleen die 'zanger' hadden ze thuis mogen laten. Ik heb geen drol verstaan van die vent, die met vaag gebrabbel een soort James Brown-imitatie leek te doen. Wat wel grappig was, was de saxofonist die het publiek probeerde op te jutten: "Ale you leady fol dance?" "Of coulse!". Zoals ik al zei vind ik Flogging Molly beter dan de Dropkick Murphys, vooral omdat het meer folk-elementen bevat en ik de zang beter kan verdragen. Het jammere is alleen dat Flogging Molly na zes keer live gezien te hebben toch wel begint te vervelen. Daarom zette ik koers richting de India, om alvast een goed plekje te veroveren voor de band die mijn utopie op Lowlands zou worden.
Voordat het zover was, was het echter nog de beurt aan Radio 4 die even liet horen hoe Franz Ferdinand nou echt moet klinken. Geen gezeur, dit was gewoon een heerlijk rockoptreden met aardig wat funky invloeden. Toen al het materiaal van Radio 4 was opgeruimd begon de voorbereiding van het optreden van The Dillinger Escape Plan. De soundchecks deden al een beetje vermoeden wat voor onwijze bak teringherrie deze band de India in zou sturen, maar toen de band echt begon te spelen zag je mensen toch verschrikt, verlamd en angstig weglopen. The Dillinger Escape Plan speelde met hun mathematische precisie de complete India plat, en dat met zo'n beetje de meest energieke bewegingen die ik een gitarist ooit heb zien maken. Als je van speakerbox naar drumkit, van hot naar her en van zus naar zo kan springen, rennen, vliegen en duiken terwijl je ook nog eens behoorlijk gecompliceerde gitaarpartijen speelt ben je best goed. En dat is een behoorlijk understatement.
Na The Dillinger Escape Plan kon de rest eigenlijk alleen maar tegenvallen. Graham Coxon deed dat ook, maar dat was niet omdat ik nog in een euforische stemming was. Doordat de Grolsch praktisch voor driekwart leeg was heerste er sowieso geen sfeer en ondanks het feit dat Graham best een goede gitarist is en zijn indierockliedjes erg fijn zijn om naar te luisteren verpestte zijn stem een hoop. Razorlight daarentegen was weer een flink hoogtepunt. In een behoorlijk gevulde India zette deze band een zeer degelijke set neer van ijzersterke rocksongs die doen vermoeden dat de bandleden over een behoorlijke kennis van de rockgeschiedenis beschikken.
Omdat de gitaren me heel even de strot uitkwamen besloot ik richting de Bravo te gaan om even wat mee te pikken van Mylo. Evenals The Freestylers verdiende Mylo meteen mijn respect door gewoon met een live-act op de proppen te komen. Met behulp van de nodige effectenpedalen wist de band hun muziek behoorlijk goed over te brengen. Vooral tijdens de hit 'Drop The Pressure', toen het publiek echt loskwam, merkte je dat de bandleden toch behoorlijk konden spelen. Na Mylo werd er in de Grolsch opgebouwd voor The Distillers. Het optreden van The Distillers was behoorlijk, degelijk. De originaliteit is ver te zoeken, maar de strot van Brody is zo ontiegelijk lekker, dat rauwe mis ik vaak bij vrouwelijke rockzangeressen. Dat het bovendien ook nog eens een lekker wijf is droeg alleen maar bij aan het showelement van de band.
Ik weet niet wat de Belgen hadden dit jaar op Lowlands, maar motivatie was het in ieder geval niet. Na de toch wel tegenvallende optredens van Mintzkov Luna en dEUS had ik toch wel gehoopt dat Soulwax zou gaan vlammen, zeker met de goede nieuwe plaat 'Any Minute Now' in de broekzak. De band stond een beetje als zoutzakken op het podium en het schelle geluid van de Alpha hielp de band ook niet echt. Evenals dEUS kon Soulwax als excuus gebruiken dat ze er een tijdlang uit hebben gelegen, maar valse zang heeft daar naar mijn mening niets mee te maken. Uit ervaring weet ik echter dat Soulwax een zeer goede live-act is, dus mijn advies luidt om de band later dit jaar gewoon weer te bezoeken, als het geheel weer wat beter op elkaar is ingespeeld. De grote afstand tussen het Alpha-terrein en Cape Lowlands begon wel erg parten te spelen toen ik weer terugging naar de Bravo om van het voorproefje van het techno-geweld van de zondagavond te genieten. Eenmaal daar aangekomen was het echter gewoon voetjes van de grond en springen op de maten van Alter Ego. De schrijvers van het programmaboekje en de website moeten echter wel wat meer letten op hun beschrijvingen. Ik was helemaal lekker gemaakt voor een T.Raumschmiere-achtige act, maar in plaats daarvan stonden er gewoon twee DJ's harde techno te draaien. Niets mis mee, op zich, maar het was toch anders dan ik had verwacht.
Papa Roach, de vervangers van de Lostprophets, was daarentegen alles wat ik ervan verwacht had. Een alle kanten opspringende zanger, standaard Nu Metalnummers, etc. Dit was gewoon vet. Natuurlijk komt dat puur door het feit dat Papa Roach één van de bands was die ik übercool vond toen ik nog een Nu Metalliefhebbend pubertje was, maar dat neemt niet weg dat de Grolsch echt uitpuilde van de springende mensen. Ik was dus niet de enige die het leuk vond. Sterker nog, volgens mij was het bij Papa Roach drukker dan bij dé afsluiter van deze Lowlands, The White Stripes. Wat voor wanprestatie deze twee personen afleverden was echt onthutsend. Het enige wat Meg kan doen is lief kijken, in de maat drummen is teveel gevraagd. Jack was totaal ongeļnspireerd en ging zo vlug mogelijk door het repertoire heen, zonder ook maar enig contact te zoeken met het publiek. Het enige lichtpuntje was de muur van lampjes, dat zag er op zich nog wel leuk uit, het optreden zelf was echter gewoon compleet beneden de maat. Het geluid was ruk, de sfeer was ruk, de afsluiter van Lowlands 2004 was gewoon ruk. En dat was erg jammer, daar het gewoon een erg geslaagde editie was.
Gelukkig speelde er tegelijkertijd met The White Stripes een zeer leuk bandje in de India, Goldfinger, dat met zijn spontane show en zeer verteerbare hap-slik-weg punkliedjes de India wél toepassend afsloot. De band had onwijs veel plezier in het optreden en kwam gewoon terug voor een toegift toen het publiek daarom smeekte. Zó hoor je een festival af te sluiten Jack White, gewoon met plezier. De rest van mijn Lowlands bestond uit het wegdreunen uit de Bravo op de beats van Jeff Mills en het van mijn luchtbed afgeblazen worden door de harde set van Chris Liebing terwijl ik onder de sterrenhemel van Camping 3 nadacht over hoe geslaagd deze editie van Lowlands eigenlijk wel niet was.
