Festival: A Campingflight To Lowlands Paradise 2004
Klik voor een grotere versie op het blokkenschema
De vrijdagochtend was zo'n beetje het meest deprimerende van het hele weekend. De hele tijd regen, natuurlijk precies op de momenten dat je even niet in je tent zat, aan het toiletteren was of stond te schuilen bij de supermarkt. De zon begon pas een beetje door te breken toen het festivalterrein openging. Ook bij de ingang van het festivalterrein werd dit jaar minder gefouilleerd. Steekproefsgewijs werden er af en toe mensen uitgehaald, maar voor de rest stond je binnen no-time op het festivalterrein.
Aangezien het festivalterrein om 13:00 opengaat en er pas om 15:00 een act begint bestaat de vrijdagmiddag vooral uit het rondstruinen over het terrein, wat eten uitproberen en kijken wat er dit jaar allemaal veranderd is. Ten opzichte van vorige edities waren er dit jaar grondige veranderingen:
Natuurlijk waren er nog meer dingen veranderd, maar dit zijn de dingen die het meest in het oog sprongen. Na het rondstruinen begaf ik mij richting de India, om daar mijn opener van Lowlands te beschouwen, Colour Of Fire. Het dromerige gezanik van Novastar ken ik nu wel, en ik wilde gewoon meteen stevig beginnen. Colour Of Fire rockte de India meteen los. De stem van de zanger kon mij niet helemaal bekoren, maar muzikaal klonk het meer dan behoorlijk. Een lekker rockbandje. Het optreden heb ik niet helemaal afgekeken omdat ik naar de Grolsch wilde om The Zutons wilde zien. De band liet in Rotown al zien een uitstekende live-act te zijn, maar ook in de vele malen grotere Grolsch stond het als een huis. Ze zijn zelfs een stuk beter geworden. De nog steeds charismatische Abi huppelde er weer vrolijk op los en ik beloof de band nooit meer met The Coral te vergelijken. Dit is namelijk veel funkier, vooral tijdens het laatste nummer, waarin de band lekker aan het jammen is.
Omdat ik geen zin had om in de stromende regen naar de Alpha te lopen liet ik The Hives lekker links liggen en ging naar de Delays, de vervangers van Snow Patrol. Het klonk best mooi en het is een leuke band, maar ik miste Snow Patrol toch wel heel erg. Omdat Keane mij inmiddels echt de strot uitkomt en ik toch echt een gitaar mis in hun muziek bleef ik in de India om een strontverkouden Everlast toch nog een aardig optreden zien geven. Het optreden had, tegen mij verwachting in, nog een redelijk rockgevoel ook. Het was veel minder hip-hop dan de naam Everlast mij deed vermoeden.
Electric Barbarian was de eerste teleurstelling van mijn Lowlands. De Higher Ground leent zich inderdaad voor improvisaties en ander notengeneuk, maar dit sloeg alles. Het was veel te veel geneuzel, teveel gepriel. Terug naar Cape Lowlands dan maar, om de simpele discocamp van The Scissor Sisters te bekijken. Dit was veruit het leukste optreden van de dag. De band is ontzettend campy en zangeres Ana had een spannend pakje geleend van Goldfrapp. De muziek bestond voornamelijk uit foute disco met een stevig randje. Het is alleen jammer dat het niet leuk is voor een heel optreden. Daarom even langs Groove Armada, dat een stuk steviger was met hun mix van rock en dance dan dat ik dacht. Het was echter tijd voor mijn eerste bezoek aan de Alpha, dus ik liet de funky grooves van Groove Armada achter mij om mijn jeugdhelden The Offspring te bezoeken.
Natuurlijk draait The Offspring op routine, wat wil je ook, als je al tig jaar dezelfde nummers speelt. Maar het is een uiterst vermakelijke routine. De nieuwe nummers slikt het publiek als zoete koek, om vervolgens los te gaan op het vertrouwde 'Self Esteem'. De nieuwe drummer is echter wel een aanwist, wat een beest. Hij drumde echt alsof zijn leven er vanaf hing, iets waar ik het vorige exemplaar nooit echt op heb kunnen betrappen. Na al die gitaarherrie vond ik het tijd voor een echte dance-act, maar dan wel met echte instrumenten, The Freestylers. Het was fijn om te zien dat het publiek niet alleen maar kwam voor de hit 'Push Up', maar gewoon heel het optreden stond te springen. Het oudere materiaal, zoals 'Ruffneck', werd uit volle borst meegezongen. Ik was zelfs vergeten dat dat nummer van The Freestylers was, dus het was wel leuk om een nummer te horen waar ik vroeger op heb staan springen.
Na even gebuurt te hebben bij de Heideroosjes, die gewoon hun standaardwerk deden, dook ik de India in voor Mintzkov Luna. Dat zorgde voor mijn tweede teleurstelling van de dag, de band speelde namelijk wel gewoon goed, maar waar het op plaat allemaal best mooi is en leuk om naar te luisteren wist het mij live geen moment te boeien. Integendeel, de nummers vond ik live eigenlijk oersaai klinken. Best jammer, ik keek best uit naar dat optreden. Miss Kittin deed mij echter die teleurstelling weer vergeten met haar nerveuze mix van elektro. Lowlands hard: F*** the DJ lonkte echter, zeker omdat deze editie erg weinig Metal bevatte, dus was het leuk om toch nog in een grote tent acts als Slayer, Terror, Agnostic Front en meer van dat soort teringherrie te horen. Een fijne afsluiter voor de vrijdag.
