Festival: A Campingflight To Lowlands Paradise 2004
Klik voor een grotere versie op het blokkenschema
De zaterdag begon net als de vrijdag; nat. Gelukkig brak de zon nu een stuk eerder door en bleven we de rest van het weekend gespaard van echte regenbuien. Ali B laat tijdens Coolpolitics zien dat hij best over discussierend vermogen beschikt en weet sowieso het grootste deel van het publiek naar zijn hand te zetten, iets waar alle aanwezige politici in faalden. De Bloodhound Gang opent voor mij het muzikale gedeelte van de dag, op een zeer aangename manier. De muziek is inderdaad oersimpel, en de band is live ook niet ijzersterk, maar het optreden is gewoon Leuk. Vooral het gedeelte dat de band 'Hey Ya' covert en de ene kant van de Alpha niet genoeg meezingt, waar ze voor gestraft worden door afgesloten te worden van muziek en licht, is erg puberaal. Maar, ik ben nog steeds een soort van puber, dus ik mag het leuk vinden.
Velvet Revolver werd tijdens het optreden van de Bloodhound Gang flink afgefikt, maar de Bloodhound Gang moet je nooit geloven, dus ik bleef vol verwachting in de Alpha. Het is erg gaaf om Slash in het echt te zien, maar na de zoveelste obligate solo heb ik het wel gezien. De zang van Scott Weiland, in zijn Rob Halford-pakje, was ook belabberd te noemen, dus ik ging weer richting de India. Daar stond Oil namelijk op het punt van beginnen. Vanwege de beschrijving in het programmaboekje had ik mij helemaal voorbereid op een knap staaltje At The Drive-In kunst-en-vliegwerk, maar dat viel best tegen. De band had totaal niet de energie die At The Drive-In wel had, zowel muzikaal als op het podium. Het viel allemaal een beetje dood. De songs zitten best okay in elkaar, en misschien was ik ook wel te lekker gemaakt door de beschrijving in het programmaboekje, maar ik was toch lichtelijk teleurgesteld.
Zonder ook maar een noot gespeeld te hebben zette Rude Rich & The High Notes al een tropische sfeer neer door de palmbomen op het podium. Toen de band eenmaal begon te spelen rees bij mij de vraag hoe het komt dat wij Nederlanders verdomd goed 'zwarte muziek' kunnen maken. Dit was gewoon ska van de bovenste plank. Het was ook wel eens leuk om "Wat zien jullie er mooi uit vanaf hier" in het Nederlands te horen. Omdat Mintzkov Luna tegenviel was ik benieuwd of de vaders van de Belgenrock dEUS. De band is er een tijdje tussenuit geweest en dat is flink te merken. Het gaat nog een beetje stroef, waardoor het optreden niet helemaal uit te verf komt. Bovendien heeft dEUS wel heel erg nieuw materiaal nodig. Het oude spul is ijzersterk, maar dat kennen we inmiddels wel.
Terug naar de India, die deze editie veruit mijn favoriete tent is geworden, om de nieuwe Nederlandse Metalgoden te zien brullen. De band ziet er totaal niet-Metal uit, maar weten zich qua muur van geluid te meten met de beste. Het is de perfecte opwarmer voor de brullers van Nile, maar eigenlijk vond ik Textures beter. Misschien komt het omdat het Nederlanders zijn en je die per definitie bevooroordeeld, maar Textures was gewoon echt heel erg goed. In de Alpha speelden tussen Textures en Nile door de Dropkick Murphys, die er geheel in eigen stijl een Iers volksfeestje van bouwden. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik Flogging Molly toch leuker vind, vooral omdat de zang van de Murphys mij op een gegeven moment echt begin te irriteren. Dat neemt echter niet weg dat de band laat zien dat je helemaal geen "moeilijke" muziek hoeft te spelen om een verpletterende indruk achter te laten.
Na even verwonderend te hebben gekeken naar de onvoorstelbaar snelle Dizzee Rascal, die voor de rest niet zo bijster veel voorstelde, ging ik even geilen op Auf Der Maur. Haar album is best aardig, maar ik vond het geen solo-album. Ook het optreden getuigt daarvan. Haar band is echt ijzersterk, waardoor de nummers strak gespeeld worden, maar de nummers blijven slechts 'aardig'. Hierdoor is het optreden best okay, maar niet geweldig. Nee, dan The Darkness. Vorig jaar nog onbekend, dit jaar op één van de topposities van de Alpha. Eigenlijk een jaar te laat, want de CD kan iedereen inmiddels wel dromen en laat daar nu precies het heikele punt liggen. De gimmick van The Darkness is geweldig, de hoge stem van Justin vooral. Het probleem is alleen dat gimmicks niet altijd lang leuk blijven. Kijk, Alice Cooper kan tot in de lengte van dagen mensen shockeren, maar The Darkness gaat gewoon vervelen. Zeker als het op een gegeven moment geen gimmick meer is, maar een act die zichzelf te serieus lijkt te nemen. Ik heb diep respect voor deze artiesten, die ook erg goede muzikanten zijn, maar ik kan er gewoon niet meer zo van genieten als vorig jaar.
Omdat ik de muziek even zat was, Within Temptation geen drol veranderd is en ik de gok nam dat The Streets net zo zouden tegenvallen als vorig jaar besloot ik de Juliet op te zoeken. Klaas trad op. Een geweldige act, absoluut één van de betere stand-up comedians die ik heb gezien. Klaas vertelde verhaaltjes over zijn jeugd, toen hij een onvervalste whigger was: "Ga je gaan? Iedereen gaat gįįn! Moet ik gaan noemen? Milton, Winston... Klaas." Klaas beatboxte terwijl hij dwarsfluit speelde. Klaas verzon ter plekke een liedje gebaseerd op twee mensen die voorin zaten en Klaas speelde DJ: "Lowlands... Sdnalwol... Els, Els... Sle... t *scratch*". En dat allemaal met zijn eigen vocale vermogen. Kortom, Klaas was über.
The Chemical Brothers hadden dit jaar van mij best Lowlands op de zondag af mogen sluiten. Het is bijna hetzelfde als twee jaar geleden, maar de muziek staat nog steeds als een huis, en de mensen vinden dat helemaal niet erg. Het hele Alpha-terrein ging los, op enkele mensen na die alleen maar overdonderd waren door het visuele geweld. En eigenlijk is dat wel hét onderdeel dat een optreden van The Chemical Brothers zo goed maakt; de lichtshow. Het VJ-werk is echt ijzersterk en ook de lasershow en andere lichteffecten zijn gewoon versmeden met de muziek die de chemische broertjes uit hun samplers weten te persen. Om even terug te keren naar de eenvoud besloot ik de Higher Ground op te zoeken, de Russendisko. De DJ aldaar draaide een zeer aangename mix van ska en polka, maar ik had het op een gegeven moment wel gehad met ska. De zaterdag sloot ik derhalve af in de Grolsch met 80's Verantwoord. De Grolsch stond stampensvol en iedereen ging los op de hits uit de jaren '80 en begin jaren '90. Het was alleen een beetje jammer dat er op een gegeven moment dingen als Nirvana gedraaid werden, maar dat mocht de pret voor de rest niet drukken.
