CD: N*E*R*D* - Fly Or Die

Thijs (Tony_Montana67)
Nu ligt dan het nieuwe album Fly Or Die in de winkel. Op de achterkant van het hoesje is te lezen dat er gastoptredens zijn van niemand minder dan Lenny Kravitz en ?uestlove van supergroep The Roots, dus dat beloofde veel goeds. Vol goede moed stop ik de cd in de cd speler en begin met luisteren. "Don't Worry About It" begint met een eenvoudig gitaarriffje, maar al snel begint Pharrel te dreinen. Misschien dat het mode is om vals en hoog te zingen, maar mij kan het zeker niet bekoren. De gitaarsolo van Andrew Coleman zit wel aardig in elkaar, maar dat kan het niveau van het nummer niet omhoog halen. Op het eind wordt het gewoon een schaamteloze Lenny Kravitz rip-off, maar dan zielloos en fantasieloos, snel door naar het volgende nummer. "Fly Or Die" zit al wat beter in elkaar; de melodie is aardig gevonden en het ritme is goed, maar wederom verpest Pharrel het nummer omdat hij niet kan zingen.

Op "Jump" krijgen de heren hulp van Joel en Benji Madden van Good Charlotte. De zang is in dit nummer een stuk beter en dat komt de kwaliteit ten goede. Zelfs het hijgerige gedrein van Pharrel is op deze track te pruimen. "Backseat Love" is een ongeïnspireerd nummer. Het lijkt er bijna op of het gitaarspel direct uit de computer komt, en het pakt me geen moment; ik vraag me af of er überhaupt mensen zijn die op dit nummer wachten. "She Wants To Move" is de huidige single en het is één van de betere nummers op het album. Een groot verschil met de eerdere nummers is dat je hier enige beleving in de muziek hoort. Er wordt gespeeld met gevoel en voor het eerst heb ik het idee dat er ook daadwerkelijk live instrumenten gebruikt worden.

NERD5


"Breakout" komt me qua melodie erg bekend voor, maar tot op dit moment weet ik niet waar ik het dan van moet kennen. Deze track zit goed in elkaar. Het elektrische orgel geeft het nummer een extra dimensie, tot nu toe is dit nummer zonder twijfel het hoogtepunt op de cd. Helaas wordt dat niet doorgezet op "Wonderful Place". Pharrell doet weer hard zijn best om vals te zingen en muzikaal klinkt het wederom ongeïnspireerd en vlak. "Drill Sergeant" is wel aardig. De melodie zit goed in elkaar en het refrein is bijzonder catchy; als je niet oppast blijft het de hele dag prettig in je hoofd rondspoken. De invloeden uit de progresive rock zijn goed te horen en geven het nummer kleur. Als je denkt dat het nummer afgelopen is krijgt het een verrassende wending. Het wordt harder en wat opvalt is dat de drums deze keer een meerwaarde hebben, iets wat ik nog niet eerder op deze cd gehoord heb. "Trasher" is wederom nauwelijks de moeite van het bespreken waard. De progresive invloeden worden hier verkeerd gebruikt, waardoor een slordig nummer zonder enige vorm van diepgang ontstaat. "Maybe" moest op papier het hoogtepunt van de cd worden, want zowel ?uestlove en Lenny Kravitz doen mee op dit nummer. Het gitaarspel is inderdaad een stuk sterker en ook de drums, bespeeld door ?uestlove, klinken goed, maar Pharrell is niet overtuigend genoeg om er een wereldnummer van te maken en dat is jammer, want muzikaal is dit nummer zeker een hoogtepunt.

"The Way She Dances" heeft 'het' weer net niet. De opzet is aardig, maar ik mis de emotie en de overtuiging om er iets moois van te maken. Het lijkt alsof alles op de automatische piloot gebeurt, aardige ideeën worden niet voldoende uitgewerkt, waardoor het plezier in het luisteren je compleet vergaat. "Chariot Of Fire" lijkt op een jamsessie die per ongeluk op plaat is verschenen, het is een aardig nummer, maar meer ook niet. Normaal gesproken zou dit het laatste nummer van de cd zijn, maar na een tijdje hoor je een bonusnummer, maar ook dit nummer bevalt me niet. De samenhang ontbreekt, evenals het de beleving van de heren en dat is jammer, want de opzet is best aardig.