CD: Faultline - Your Love Means Everything
David Kosten, de man achter Faultline, leerde op jonge leeftijd piano en klarinet spelen, maar had eigenlijk nooit de intentie om er serieus mee door te gaan. Zijn liefde voor synth-pop en darkwave, hiphop en drum ’n bass deden hem besluiten om het toch maar eens te proberen als professioneel musicus. In 1999 verscheen zijn eerste, geheel electronische, album: “Closer Colder”. Vele critici prezen dit album de hemel in vanwege de donkere, maar zeer melodieuze beats. In 2002 verscheen het album “Your Love Means Everything” en zijn naam was definitief gevestigd.
Nu is er dan de heruitgave, met een aantal nieuwe nummers, een aantal ontbrekende nummers en een andere volgorde. De cd begint met de titeltrack “Your Love Means Everything”, een instrumentaal nummer dat je zonder enige moeite kan plaatsen in films als Donnie Darko of American Beauty. Het is vrij traag van opzet en het lijkt zelfs een beetje eentonig te zijn, maar toch blijft dit nummer boeien. Op “Where Is My Boy?” neemt Chris Martin, de zanger van Coldplay, de vocals voor zijn rekening. Normaal gesproken heb ik weinig met zijn ietwat zeurderige stem, maar dankzij de heerlijke beats klinkt het als één groot kloppend geheel.
“We Came From Lego Blocks” is het nummer waar ik het eerder over had. Vordul Megilah bewijst wederom één van de beste MC’s te zijn in het alternatieve hiphopcircuit. De beat lijkt heel erg simpel, maar hij past geweldig bij de aparte manier van rappen van Vordul. “Theme For Half Speed” is weer een geheel instrumentaal nummer. Sloom, melodieus en mystiek zijn de woorden die deze track het beste omschrijven. Toch is het van mindere kwaliteit dan de voorgaande drie nummers. “Wild Horses” is een cover van de prachtige Stones ballad. Helaas heeft Joseph Arthur een veel mindere stem dan Mick Jagger en als Stones-liefhebber vind ik deze track dan ook een gemiste kans. Muzikaal gezien is het allemaal in orde, maar zonder Jagger is het gewoon een drein-nummer.
Chris Martin
“Sweet Iris” is een experimenteel nummer dat je zou verwachten in een Tarantino-film. Het zijn onheilspellende geluiden met een trage, slepende beat eronder. “Biting Tongues” is één van mijn persoonlijke favorieten op deze cd. Ras B is de gast MC op deze track. De beat is hard en dat geeft een mooi contrast met de Ragga-raps van Ras B. “Clocks” is een instrumentaal nummer, maar dit pakt me toch minder. Het is wat harder en chaotischer dan de overige nummers, maar de structuur die de andere nummers zo prettig maakten lijkt hier te ontbreken. Het resultaat is veel herrie en een verlangen om snel door te skippen naar het volgende nummer.
Michael Stipe
“The Colossal Gray Sunshine” is weer wat rustiger van aard. The Flaming Lips verzorgen de vocalen dit keer en hun poging mag er wezen. Het nummer zou zo afkomstig kunnen zijn uit de Flower Power scene uit San Fransisco in de jaren ’60, maar toch klinkt het heel modern. Het instrumentale “I Only Know Myself” is wederom een duistere track, maar hier is de afwisseling groter. Dit nummer doet weer denken aan de houseplaten uit het eind van de jaren’80.
Op “Greenfields” krijgt Faultline vocale ondersteuning van R.E.M.-voorman Michael Stipe. Helaas is dit nummer niet helemaal wat ik ervan gehoopt had. Zijn typische stemgeluid klinkt dreinerig en daar kan de ondersteunende muziek niets aan veranderen. “Lost Broadcast” voert het tempo weer wat op en muzikaal is dit nummer weer dik in orde. “Your Love Means Eveything Part 2” is het laatste nummer van de cd. Muzikaal is het precies hetzelfde nummer als de openingstrack, maar nu mag Chris Martin weer meedoen. Zijn eerdere bijdrage op Where Is My Boy vond ik persoonlijk sterker, maar dit is zeker niet slecht. Al met al een aardige afsluiter van een aardige cd.
