CD: Slum Village - Detroit Deli
Aan het eind van de jaren ’90 besloten T3, Baatin en Jay Dee om samen een groep op te richten en al snel bleek dat het trio redelijk wat talent had. Optredens in de buurt waren vaak succesvol. In 2000 verscheen het debuutalbum Fantastic, Vol. 2. Waar deel 1 gebleven is vraag je je af? Onder het alias van J-88 bracht het trio een paar maanden daarvoor het Album Best Kept Secret uit, dat uitwerking was van de nooit uitgebrachte demo Fantastic Vol. 1. Deel twee was de doorbraak voor de groep. Mensen als Q-Tip, D’Angelo en Jazzy Jeff verleenden hun medewerking aan het album.
Jay-Dee besloot dat het verstandiger was om op eigen benen te staan en verliet de groep. Naast zijn Welcome 2 Detroit album, produceerde hij voor mensen als Common, Q-Tip en D’Angelo en vorig jaar werkte hij nog samen met Madlib met wie hij onder de naam Jaylib het bijzonder onderhoudende album Champion Sound uitbracht. De plaats van Jay Dee werd ingenomen door Elzhi en in de nieuwe formatie werd er gewerkt aan het tweede studio-album. In 2002 verschijnt Trinity (Past, Present and Future). De grote terugval die werd verwacht na het vertrek van Jay Dee bleef uit en ook dit album werd goed ontvangen.
Nu was het de beurt aan Baatin om de groep te verlaten en T3 en Elzhi gingen als duo verder om hun derde (of eigenlijk vierde) album op te nemen. Voor de producties op Detroit Deli werd de hulp ingeroepen van een jong duo, Young RJ en BR Gunna. Het album opent met ‘Zoom’. Helaas valt deze track wat tegen. De rauwe stijl past niet bij de groep en het nummer overtuigt geen moment; ook het gastoptreden van de onbekende grootheid Phat Kat kan daar weinig aan veranderen. Snel verder dan maar met ‘Do You’ en dat klinkt al een stuk aardiger. In het boekje bij de cd is te zien dat deze track geproduceerd is door J. Dilla oftewel de eerder opgestapte Jay Dee. De track is funky en levendig en gast MC MC Breed geeft er met zijn nasale stem een interessante touch aan.
‘Dirty’ zal een aantal harten sneller laten kloppen. Niet omdat het nummer zo briljant is, maar de bijdrage van Dirt McGrit laat horen dat hij de weg naar boven heeft ingezet. Dirt, beter bekend onder zijn andere alias Ol ‘Dirty Bastard, was jarenlang verslaafd aan drank en drugs en moest meerdere malen opgenomen worden in allerlei klinieken, maar met zijn bijdrage op dit nummer laat het gekste lid van de Wu-Tang Clan horen dat hij nog lang niet afgeschreven is. Na een veel te korte ‘late 80’s Skit’, die me erg doet denken aan ‘A Roller Skating Jam Named Saturday’s’ van De La Soul is het tijd voor een track met de haast onvermijdelijke Kanye West. Ruim anderhalf jaar geleden hadden slechts weinigen van hem gehoord, maar tegenwoordig lijkt het wel alsof je album niet meetelt als je Kanye niet uitnodigt.
Het voordeel van tracks met Kanye is dat ze bijna altijd goed klinken, zo ook ‘Selfish’. Een pianoloopje uit Aretha Franklins ‘Call Me’ geldt als uitgangspunt en hoewel het gelikt mag klinken, het nummer zit ijzersterk in elkaar en als dit als single uitgebracht gaat worden heeft het het zelfs een grote hitpotentie. ‘Closer’ is een prettig niemendalletje. Zachte beats, prettige flows en een “Motown-achtig” refrein doen het uitstekend op deze zonnige dag. Eigenlijk geldt hetzelfde voor ‘Old Girl/Shining Star’. De nummers blinken uit in hun eenvoud. De teksten zijn niet bijzonder en ook de beats kun je moeilijk geniaal noemen, maar als geheel is het bijzonder aangenaam.
‘Keep Holding On’ is één van de sterkste tracks op dit album. Young RJ en BR Gunna leveren een uitstekende beat af met een zeer prettig gitaarloopje. Het refrein wordt ingezongen door Melanie Rutherford en dat blijft een tijdje prettig in je hoofd zitten. ‘It’s On’ is meer een club nummer. Het doet wat denken aan de oudere Camp Lo nummers. ‘The Hours’ is duidelijk een wat minder nummer. Slum Village moet geen hardcore act willen spelen, dat past gewoon niet bij ze.
Gelukkig is ‘Things We Do’ een stuk sterker. Een duistere beat met een softe ondertoon dient als basis voor een verfrissende track waarover T3 en Elzhi laten horen uitstekende MC’s te zijn. ‘Count The Ways’ is mij iets te gelikt. Dwele, die het refrein voor zijn rekening mag nemen, heeft een stem die nog hijgender is dan die van D’Angelo en dat is gewoon mijn stijl niet. Qua produktie is er weinig mis met het nummer, alleen jammer van het refrein. Dat ‘Reunion’ als laatste nummer van dit album is gekozen verbaast me niet. J. Dilla neemt niet alleen de productie op zich, maar rapt ook mee. Op de track zelf wordt zelfs geopperd dat Baatin in het vervolg weer mee zal doen. Alle problemen uit het verleden zijn verdwenen en de deuren staan open. Dit alles wordt uitgesproken over een heerlijke beat en het belooft veel voor de nabije toekomst.
