CD: Roni Size - Return To V
Gelukkig voor hem had hij wel andere talenten. Zo was hij een zeer aardige DJ en producer. Eind jaren ’80 ontstond er een nieuwe stroming die elementen uit de Hiphop, House en Reggae combineerden tot een hele eigen stijl; Jungle. Vooral in Engeland sloeg deze stroming aan en ook Roni Size raakte geïnfecteerd met het Junglevirus. Hij richtte samen met plaatsgenoot Krush z’n eigen label op. Met de geboorte van Full Cycle Records kwam de carrière van Roni Size in een stroomversnelling.
Zijn grote doorbraak kwam met de track ‘Brown Paper Back’ dat tot ieders verbazing een wereldwijde hit werd. Door de jaren heen bouwde hij een goede reputatie op wat resulteerde in samenwerkingen met wereldsterren als Method Man en Zack De La Rocka. Nu is er dan Return To V, achttien nieuwe tracks die moeten aantonen dat Roni Size nog steeds tot de crème de la crème van de drum ‘n’ bass-scene hoort.
Het begin is in ieder geval veelbelovend. ‘Bump ‘N’ Grind’ is een up-tempo track met een zeer plezierige beat. Gast MC Sweetpea heeft een heerlijk Brits accent. Het geheel klinkt wat obscuur, maar het voldoet uitstekend als openingstrack. ‘Shoulder To Shoulder’ komt helaas niet verder dan wat gespeel met knopjes, waardoor er een ietwat onsamenhangende track ontstaat. Het loopt wel lekker door in ‘Fassyhole’, een vrij standaard nummer waar vooral de breakbeats centraal staan. Gelukkig zijn deze van een hoog niveau. De vocals van Wilks zijn niet echt bijzonder.
De toon wordt wat vrolijker op ‘Groove On’. Dit komt voornamelijk door de vrouwelijke vocalen, die heel rustig en zwoel klinken. ‘Cheeky Monkey’ en ‘Problems’ zijn aardige tracks zonder echt op te vallen. Wat wel opvalt is dat de cd bijzonder knap opgebouwd is. Snelle, opzwepende tracks worden op de juiste momenten afgewisseld door rustpuntjes. De raps van Darrison op ‘Time’ zijn bijzonder aardig, de flow mag dan eenvoudig zijn, het past uitstekend bij de rustige breakbeats. Op ‘Rise Up’ komen eindelijk de reggae-invloeden naar boven hetgeen resulteert in een bijzonder prettige track. De vocalen van Sweetie Irie zijn sterk en melodieus, terwijl de beats duister zijn.
“Want Your Body” is een keerpunt op de cd. Vanaf hier komen de lounge- en jazzinvloeden wat meer naar boven en worden de beats wat softer. Joe Roberts heeft een zeurderige stem die ik bij een hiphopnummer niet zou kunnen verdragen, maar op deze track werkt het wonderwel. ‘Trouble’ valt wat uit de toon. De beats zijn bijzonder aardig, maar de vocalen van Rodney P werken me op mijn zenuwen. Het hoge gegil past niet echt bij de beats. ‘No More’ is duidelijk de meest commerciële track op het album, maar dat is in dit geval niets negatiefs. De vocalen van Beverley Knight en Dynamite mogen dan bijzonder gelikt klinken, maar dit nummer blijft lekker in je hoofd doorzingen.
‘On And On’ is een afwisselende track die helaas niet helemaal uit de verf komt. De opbouw is uitstekend, maar juist wanneer je het hoogtepunt verwacht, stort het nummer in. ‘Sing’ is een vrij rechttoe-rechtaan nummer dat ingezongen is door souldiva Jocelyn Brown. De melodie zit prima in elkaar, maar echt bijzonder is het allemaal niet. ‘Thirsty’ heeft weer wat meer Reggae-invloeden. Het eind van de cd is weer wat ruiger. ‘The Streets’ klinkt bijzonder goed als je het volume goed omhoog gooit. De bass is zwaar en de breakbeats razendsnel. Op ‘Out Of Breath’ krijgt Roni Size hulp van niemand minder dan beatboxgoeroe Rahzel en samen creëren ze een heerlijke track. Rahzel maakt de beats met z’n stem en laat ze prima mixen met de computerbeats van Roni Size. Dit nummer is voor mij het hoogtepunt op de cd. ‘Give Me A Reason’ is een prima afsluiter dankzij de vocals van Navigator.
