Film Review: S1MØNE

Harry (Dinosaur_Sr)
Pacino is weergaloos. Hij groeit als de vertwijfeling crescendo gaat. Zijn ogen worden groter en wanhopiger, de groeven in zijn gezicht dieper en grauwer! Niemand kan zo mooi in volmaakte vertwijfeling en semi-berusting, de armen ten hemel geheven, met krommende benen wegslenteren.
In de film zit een fraai meeslepend tempo. De climax ligt misschien net iets te vroeg. Het einde zelf is een beetje gezocht, maar het slotbeeld van Pacino is dan weer absoluut vertederend. De film duurt bijna twee uur, maar verveelde mij absoluut op geen moment.

Goed, S1MØNE wordt als komedie gestickerd, en terecht. De humor zit 'm vooral in de details, en in de groteskheid waarmee de mediahype wordt neergezet. Het is géén dijenkletser. Let bijvoorbeeld eens op het opschrift van de grafstenen.
Bijzondere aandacht trouwens voor de subtiele prestatie van Pruitt Taylor, die de persmuskiet Max Sayer een heel eigen stijl meegeeft. 'All the presidents man' met een twist.
Maar S1MØNE is méér. In de verhaallijn verweven is ook een liefdesverhaal, maatschappijkritiek (heel bijzonder dat de kritiek vooral uitgaat naar Pacino’s eigen beroepsgroep en broodheren) en een morele boodschap. In mijn visie is het dan pas ook een échte komedie, en dat is het.

En dit alles is voldoende subtiel samengekneed tot een eenheid. Een film uit één stuk dus. Soms geestig, altijd meeslepend. En had ik al gezegd dat Al Pacino weergaloos is? Eerlijk gezegd had ik niet vermoed dat hij een dergelijke 'luchtige' film in zich had, maar hij overtuigt me. Eens een keer géén politieagent of maffiabaas (alhoewel regisseur daar in zijn opvatting waarschijnlijk aardig dichtbij komt).

Als je de kans hebt, zou ik 'm zeker gaan zien, S1MØNE is de moeite waard.