CD: Brett Anderson - Slow Attack
Mijn persoonlijke herinnering aan Brett Anderson is er één van de vaderlandsche televisie. VARA of VPRO, ik weet het niet meer, het waren in ieder geval sessieopnamen van Suede. Anderson die vol overgave 'Trash' inzet, en telkens weer in grote frustratie zijn stem hoort breken. Tot hij letterlijk met dingen gaat smijten. Een kleine tengere man die zijn hele lichaam in de strijd gooit. Natuurlijk kan het op veilig, maar mijn beeld van Anderson is sindsdien iemand die vol vuur voor álles gaat, en niet professioneel op veilig speelt door het dan toch maar iets minder intens een toontje lager te zingen. Als het met die intentie is, zijn brekende stemmen helemaal oké. Het is soul.
Toch lijkt Anderson solo andere koek. Veel ingetogener. Een soort van Brett Noir. Wie het sessie-beeld op het netvlies heeft, is in eerste instantie lichtelijk teleurgesteld. Dat heeft te maken met het ingetogen en ietwat brave karakter van de schijf. Maar objectiviteit komt na meerdere luisterbeurten, en Anderson blijft een prachtig dramatische stem hebben, ook al is het minder op het randje dan in de Suede-days.
Slow Attack is bepaald geen gevarieerde plaat. Daar draagt de stem van Anderson ook niet aan bij. De tracks zitten min of meer allemaal in dezelfde sfeer, en dat geldt dubbel voor het stemgeluid van Anderson. Misschien ligt het ten dele ook aan de begeleiding, waarbij vooral piano en strijkers blijven hangen in het gehoor. Het maakt het zeker geen vrolijke plaat. Wel een echte herfstplaat.
De track 'Wheatfields' doet daarentegen zelfs een beetje Engels folky aan. Deze tracks is het meest transparant van het elftal. En ook het meest speels, doordat stukjes achteruit te lijken zijn gespeeld. Het is een frivoliteit die op de rest van het album niet lijkt voor te komen. Het ander uiterste is 'Scarecrows and Lilacs', wat zijn kracht juist haalt uit de volstrekte soberheid die het timbre van Anderson's stem vol laat uitkomen. Met een prachtig outtro trouwens ook.
En soms blijft Anderson's stem overslaan, of ben ik de enige die het hoort? Het blijft iets magisch hebben... toch zou ik 'm ook graag wat vrolijker en gevarieerder werk horen vertolken. Gelukkig heeft hij beloofd om elk jaar een album te maken, zolang hij leeft. Ik wens hem een lang leven toe. Slow Attack is geen slechte plaat, maar ook geen wereldwonder. Het is vooral de weergaloze stem van Brett Anderson die het album draagt.
Label: V2 Releasedatum: november 2009 Waardering:
Kijk voor meer muziek in MUZ.
