CD Review: The Black Crowes - Live
Persoonlijk vind ik de oude Crowes-albums stukken beter dan de recentere. Pas met Lions hebben ze weer wat krediet herwonnen. Ik was nieuwsgierig of ik dat (arbitraire) onderscheid weer terug zou horen in dit live-album.Allereerst iets over het geluid. Wat ik heel erg goed aan dit album vind, is dat de zang een beetje teruggemixt is. De nasale en krijsende stem van Chris Robinson kan nogal vervelen namelijk, als je die in elk nummer eentonig voorbij hoort komen. Nu lijkt het of die er moeite voor moet doen om er bovenuit te komen. Het kan ook mijn romantische inslag zijn die me parten speelt, want zo stel ik me voor of de band volkomen loos gaat, en de zanger zich maar tot het soberheid moet beperken om nog gehoord te worden. Het geeft een gevoel van authenciteit. Idem voor het ontbreken van overdreven publiekelijk geroezemoes tussen de nummers (een nare Amerikaanse gewoonte om dat er zo nadrukkelijk mogelijk in te mixen).
Het geluid is warm en vol. Een lekker vet gitaargeluid, zonder verstikkend te worden: het geluid blijft transparant. Drums, toetsen (Hammond-orgel en Würlitzer-piano (?) ), alles heel mooi onderscheidbaar. Kijk, da's ook wel eens anders geweest. Lekker veel zoemetjes en boventonen. En zelden een drummer zo strak en toch met zoveel groove horen beuken.De tracks op dit live-album zijn goed verdeeld over de tijd. Van de beginperiode (toen ik ze om 10.00uur voor een nagenoeg leeg veld Pinkpop zag openen): She talks to Angels, Twice as Hard, Hard to Handle (jawel, van soulman Otis Redding), tot tracks van Lions: Lickin', Soul Singing, Midnight from the inside out. En alles er tussenin.
En weet je? Het overtuigt me! Op dit live-album klinkt het allemaal net dat puurder dan op de studioalbums. En waar ze daar in de studio met de middelste albums niet mee weg kwamen, is het bij dit live-album dik voor elkaar. Ik luister er met passie en plezier naar. Verwacht niet dat de live-tracks echt veel afwijken van de studioversies. Dat doen ze namelijk niet, geen geëxperimenteer bij deze klassieke rockband. Maar het klinkt gewoon zoveel warmer en puurder.
Daarom mijn advies:
Ben je idolaat van The Black Crowes, dan hoef ik je niks meer te vertellen, en ligt het album al een week in je cd-speler te tollen.
Wil je kennis maken met The Black Crowes, dan vind ik dit een uitmuntend album. Je beleeft er denk ik meer plezier aan dan veel van de studioalbums (nog even afgezien van de verhouding prijs/kwaliteit/minuten, aangezien dit dubbelalbum voor een normale prijs de jouwe is (ik betaalde er in de voorverkoop zelfs maar 16,50 voor, en da's het zeker waard).
En als dit live-album je grijpt, mag ik dan als vervolg Live at the Greek van The Black Crowes met Jimmy Page aanraden? Al helemaal voor de drumliefhebber. Alsof John Bonham herrezen is...
