CD Review: The Black Crowes - Live
The Black Crowes zijn anno 2002 namelijk min of meer opgeheven (drummer eruit, diverse solo-projecten voor de rest). Maar... gelukkig hebben we de foto's nog.
En op die foto's zien we dat The Black Crowes in 1984 alweer werden opgericht door de broeders Robinson (Chris blèrde in zijn box en zijn rompertje waarschijnlijk al de halve wereld bij elkaar, en Rich zag zijn vetertjes aan voor gitaarsnaren; kortom, als er geen mythe is, verzin ik hem zelf wel). Growing up is hard to do, zong één of andere doo-wop-ster al, en mede daarom duurde het waarschijnlijk nog tot 1990 voordat de debuut-cd van The Black Crowes in de schappen lag: Shake Your Moneymaker. Rock 'n roll in de geest van The Stones en The Faces. En als ik geest zeg, bedoel ik natuurlijk ook de fles. Met, behalve de broertjes Robinson, Johnny Colt op bas, Jeff Cease op gitaar en Steve Gorman op drums.
Met assistentie van een vaste toetsenman, Eddie Hersch, werd in 1992 The Southern Harmony and Musical Companion op tape geslingerd. Daarna volgden minder succesvolle albums: Amorica, Three Snakes & One Charm en By Your Side.
In 2000 verrasten The Black Crowes met een live-dubbellaar samen met Jimmy Page. Daarop voornamelijk covers van Led Zeppelin. Bijna tegelijkertijd kwam ook een greatest-hits-album uit (A Tribute To A Work In Progress: Greatest Hits 1990-1996). Om tenslotte in 2001 weer min of meer bij de roots terug te keren met Lions, geproduceerd overigens door Don Was (wie ken Was Not Was nog?). Kennelijk was de fut eruit, wat resulteerde in de bijna-break-up. Ik bedenk trouwens net dat de eerder genoemde doo-wop-ster wel eens Breaking up is hard to do zong....
Hoe zou ik The Black Crowes omschrijven? Perzische tapijten, psychedelische shirtjes, een lijzig Soutern-State-accent, joint in de hand/snaren, beetje zweverig. De zanger doet een gooi naar de academy of silly dances (vrij naar Monty Python). Het is in ieder geval breed gelaagde rock 'n roll. Niet vernieuwend, maar degelijk en podiumbreed.
