De muziek uit... The Legend of Zelda: Twilight Princess
In 'De muziek van...' schrijft collega Faux. over muziek uit games. Elke keer komt er een andere track uit een andere game aan bod. In zijn tweede blog kiest hij voor een track die niet direct als 'mooiste ooit' beschouwd wordt, maar wel perfect past in de context.
AAAAAAAH. Plons. En drie secondes later nog twee keer plons. Welkom in City in the Sky, waar een draak het ras van de goden de bibbers bezorgt, je eindelijk af bent van die bloedirritante Ooccoo, en je al je harde werk verricht voor een item dat je allang hebt. Alles in deze zevende dungeon wijst erop dat het absoluut de meest bijzondere in zijn soort is. Vorige maand trapten we af met het prachtige, rustgevende Dire, Dire Docks. Deze keer doen we dat nét even anders. De achtergrondmuziek van deze dungeon uit The Legend of Zelda: Twilight Princess is alles behalve rustgevend of prachtig, sterker nog: het bewijst hoe goed afschuwelijke muziek bij een game kan passen.
Jup, City in the Sky is zonder twijfel de afschuwelijkste muziek uit het gehele spel. Dat ik er überhaupt een hele column aan wijd is zonder meer een belediging voor de oorstrelende soundtrack van Twilight Princess. Toch won het onbewust van onder anderen Hyrule Field, Midna's Lament, Sacred Grove, en van, wat vreselijk om toe te geven, Queen Rutela in de strijd om het nummer dat Twilight Princess het best voor mij tekende. Dat komt voornamelijk doordat City in the Sky en haar achtergrondmuziek zo naadloos in elkaar passen. Het moment dat je daar naar beneden valt en de achtergrondmuziek start weet je onmiddellijk waar je aan toe bent. Dit is geen donkere, angstige dungeon zoals we van Twilight Princess gewend zijn. Je bent beland in de heilige havens van je voorvaderen: een grote, zwevende stad waar Shad (je weet wel, de Ooccafetisjist waarvoor je al die onmogelijke bladzijdes hebt zitten zoeken) alleen maar van kan dromen. Maar, zoals de muziek al suggereert, de inwoners van deze merkwaardige plaats zijn niet bepaald zoals je van een goddelijk ras verwacht. De Oocca lijken nog het meest op hanen met mensenhoofden, gepaard met een taaltje dat zodanig op je zenuwen werkt dat je spontaan zin krijgt om de rest van de week kip te eten. Ook hun thuis is slachtoffer geworden van de Twilight die Hyrule teistert, en voor de verandering moet Link weer het vuile werk opknappen.
City in the Sky begint met volle, onwerkelijke klanken. Waar ben ik beland? Wat doe ik hier? De klanken roepen op om om je heen te kijken, en te beseffen dat je op een plek bent die je niet snel zult vergeten. Eerst heel zachtjes, maar daarna vrij duidelijk hoor je rare, hoge stemmetjes. Het klonk mij erg in de oren als de Oocca, die de hele dungeon door overal zijn te vinden, die wanhopig Link smeken hen te bevrijden. In het begin klinkt het nog wel geinig, maar doordat het steeds terugkomt voelt het na een tijdje alsof de Oocca constant in je nek zitten te hijgen. Maak de draak af en verlos ons, en snel een beetje!, kwetteren ze. Ondankbare klotekippen zijn het ook. Feit is wel dat na ongeveer een halfuur City in the Sky geluisterd te hebben een Oocca met je clawshot grijpen nog nooit zo leuk is geweest.
Stiekem schaam ik me natuurlijk dood om dit tussen Dire, Dire Docks en de vele meesterwerken die nog komen gaan te publiceren. Aan de andere kant is het dolkomisch. Twilight Princess, gehaat en geprezen dankzij de duistere atmosfeer die er het hele spel hangt, beschikt over een dungeon die een stad is die aangedreven wordt door grote proppelors, en vol zit met goddelijke kippen waarmee je kan vliegen zoals je in de good old times deed met de Cucco's in Ocarina of Time. En er is dan geen enkel muzieknummer op deze wereld dat daar zo goed bij past als de achtergrondmuziek van City in the Sky - waar je overigens, met dank aan de daar veelgebruikte Iron Boots, zéér uitgebreid naar kan luisteren.
