Elke gek z'n gebrek
GauloiseB. stuurde via de submit de volgende column in:
Niemand staat erbij stil. Niemand ziet het, niemand hoort het, niemand voelt het en niemand vraagt ernaar. Iedereen heeft eigen emoties, eigen gevoelens, eigen ervaringen, eigen verhalen en eigen gedachten. Elk mens heeft zijn eigen verhaal. Soms probeer ik daarbij stil te staan.
Vanavond reed ik in mijn bolide van werk naar huis. Een fietser kwam slingerend en gehaast een steegje vlak naast een rotonde uitgereden, zonder licht en een mobiele telefoon aan zijn rechteroor. Ik was te dichtbij de rotonde om fatsoenlijk te kunnen stoppen en besloot niet te remmen. De fietser dacht hetzelfde. Dus dat werd een noodstop. Prima, dat soort dingen gebeuren in het verkeer. Inschattingsfoutje, communicatiefoutje, kan gebeuren. Zo lang het maar goed afloopt.
De fietser zal geen druppel bloed verliezen en ik zal geen krasje schade hebben, want ik sta op tijd stil. De fietser steekt over en stapt af zodra hij een trottoir nadert. Vluchtig drukt hij zijn telefoon in zijn broekzak. Hij gooit zijn fiets met een smak op de grond, zonder enige moeite te nemen zijn standaard uit te klappen. Met een norse, bijna woedende blik stampt hij mijn richting op, zijn armen en handen maken opwaartse bewegingen in de lucht – en niet van blijdschap. Halverwege blijft de fietser – midden op straat – staan.
Ondertussen schreeuwt hij alles bij elkaar en wisselt zijn linker middelvinger af met de rechter. Ik twijfel. Laat ik me intimideren door deze man? Een bellende, lichtloze fietser die verwacht dat elke automobilist, onder elke omstandigheid, rekening met hem houdt? Nee, dat gaat absoluut tegen je rechtvaardigheidsgevoel in. Maar, ga ik dan uitstappen en de fietser duidelijk maken hoe ík denk over zijn manier van handelen, met het risico dat het totaal escaleert? Nee, dat risico vind ik te groot. Ik besluit op te trekken en weg te rijden. Ik toeter nog even. De groeten. Fijne avond.
Onderweg denk ik na. Zou deze verkeerssituatie directe aanleiding zijn geweest voor de agressieve reactie van de fietser? Het lijkt me onwaarschijnlijk. Ook deze man heeft zijn eigen emoties, eigen gevoelens, eigen ervaringen, eigen verhalen en eigen gedachten. Misschien heeft hij een zware dag gehad. Misschien is hij vandaag ontslagen. Misschien heeft zijn vriendin hem verlaten. Misschien heeft zijn vriendin vandaag een miskraam gehad. Misschien is een familielid of goede vriend vandaag overleden. Maar misschien is het wel heel iets anders. Misschien.
Stel nou dat één van bovenstaande situaties toe te passen is op de fietser. Zou ik dan meer begrip voor zijn reactie hebben? Ik denk het wel. Maar als dát zo is, zou je dan niet in álle situaties waarin mensen hun korte lontje wereldkundig maken, rekening moeten houden met hun eigen gezeur, gezeik en problemen? Want als ik morgen de Staatsloterij win en ik word bijna aangereden, schiet ik niet uit mijn slof. Mijn euforie is daarvoor te groot.
Dus; alle korte lontjes van Nederland zijn gebaseerd op persoonlijke omstandigheden en je kunt totaal niet verklaren uit op de gebeurtenis waarbij het lontje naar buiten komt. Mijn wereld wordt toch een stuk mooier van die conclusie. Met dank aan een boze, agressieve fietser. Kun je nagaan.
