Op mijn rug
Studentenhaver stuurde de volgende column in:
Ik ben een zwerver. Met de hoognodige dingen trek ik door het land, van hot naar her. Met een portemonnee, pyjama en tandenborstel kom je verder dan je denkt. De ene nacht slaap ik hier, de andere daar en vaak weet ik ’s ochtends als ik wakker word niet waar ik ‘s avonds mijn hoofd op een kussen zal leggen. Of er überhaupt een kussen zal zijn, is zelfs nog de vraag. Misschien ga ik ook wel de volgende ochtend pas slapen. Ach ja, ik zie het vanzelf. Vol goeie moed maak ik me klaar voor vertrek van mijn meest recente slaapadres, hijs mijn trouwe zwarte tas weer op mijn rug en stap op de bus. De veel te volle bus naar college.
Jaja, het leven van een student is turbulent, dat heb ik de afgelopen maanden wel geleerd. En ik vind het heerlijk. Hoewel, de lijn tussen ‘turbulent’ en ‘hectisch’ kan soms net iets te dun zijn… Deadlines, hospiteeravonden, borrels, tentamens, werken, financiën, feesten, veel logeren en veel te weinig slapen eisen nog wel eens hun tol. Maar vandaag hebben rust in het vooruitzicht, een paar goede gesprekken en het heerlijke weer mijn gedachten loom gemaakt. Ik slenter door de stad, die sinds een paar dagen officieel mijn thuis is. Het voelt nog niet zo; in ‘mijn’ kamer ligt alleen nog maar een luchtbed en eigenlijk is het op het moment meer een plaats om mijn tassen te dumpen en mijn fiets te stallen dan een thuis. Het maakt niet uit.
Zonder tassen maar met fiets is het eindelijk tijd om ongeremd te genieten van de stad. De prachtige gebouwen, idyllische binnentuinen, ijscokar en zonovergoten terrasjes geven al echt een zomers gevoel. Een vriend heeft vandaag uitgeroepen tot vakantie; we hangen een beetje de toerist uit en genieten van onze vermeende vrijheid en het weer. Gezellig kletsend over van alles en nog wat komen we tot rust. Ook hij heef het druk gehad.
Ik heb geen zin in diepgang. Of nou ja, misschien is diepgang niet het goede woord. Ons gesprek over de steentjes in het grind die gezien worden als massa, maar eigenlijk ook individuen zijn, religie, liefde en eigenlijk alles wat er verder ons gedachtepad kruist kan wel diepgaand genoemd worden. Ik heb geen zin om zakelijk te zijn. Dat is meer de term. Gedachten ventileren is heerlijk. Je bent vrij om je te bedenken, vragen te stellen die door denken opgelost kunnen worden, zonder de bronvermelding of vereisten waar je bij essays rekening mee moet houden. Soms kun je denken op papier, of virtueel papier, maar een ouderwets gesprek is toch de beste manier om je hoofd leeg te maken en alles op een rijtje te krijgen. Je beseft echt hoe belangrijk het sociale leven eigenlijk is zodra je het er te druk voor krijgt: zonder praten word je gek. Net als met bijna alles in het leven moet je ook tussen studeren en je sociale leven de balans vinden. Mijn balans was doorgeslagen naar druk en zakelijk. De compensatie is in volle gang en het voelt goed.
Wat wil ik eigenlijk zeggen met deze column? Welke stelling onderbouw ik, wat wil ik bewijzen of waar wil ik de lezer op wijzen? In plaats van in een waas van drukte, waardoor alles wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt al voelt als maanden geleden, ben ik nu in een roes van ontspanning. Ik ben compleet relaxt. Zelfs relaxt genoeg om voor het eerst iets voor FOK! te schrijven. Maar nee, geen ‘diepgaand’ verhaal over politiek, kwesties die aan bod komen in college of prachtige fictie. Geen uitgebreid verhaal over het leven als student. Ik wil mijn gedachten ventileren, nagenieten van de drukte en het relaxen, lekker aan de oppervlakte en in mijn comfort-zone blijven. Ik heb genoten en ik geniet. Ik hou van deze roes. Later komen er wel serieuzere zaken aan bod, goede verhalen en gefundeerde meningen. Nu niet. Alles kan voor nu, net als de rugzak waar ik tot voor kort uit leefde, gewoon ouderwets m’n rug op!
