De sociale media-ziekte
Vandaag een gastcolumn van onze nieuwscollega Cardozo
‘Vroeger was alles beter’. Een uitspraak die veelal gebezigd wordt door mensen die ’s nachts hun gebit in een glas met reinigingsmiddel laten vallen. En toch bevat het, zoals elk cliché, een kern van waarheid. Die conclusie zou je tenminste kunnen trekken als je dagelijks Facebook doorpluist. Er lijkt namelijk een soort sociale hysterie te zijn ontstaan waarbij alles, maar dan ook alles, het internet op moet worden geslingerd.
Vooropgesteld: met het gebruik van dergelijke media is op zichzelf vrij weinig mis. Mensen blijven makkelijk met elkaar in contact en je kunt snel meer over iemand te weten komen. Geen verjaardag wordt meer vergeten (vooral handig in het geval van schoonmoeders) en het blijft leuk om wat van die oude vakantievriend, met wie je bijna een alcoholvergiftiging opliep, te horen. Sites als Facebook werken als sociale fastfood: de informatie is snel en toegankelijk. Echter bevindt zich in dat aspect ook het euvel waar ik me zo aan kan storen.
Mensen vergeten immers vaak één ding: het filteren van de informatie. Sociale media zijn verworden tot een soort online-grabbelton waarin werkelijk de grootste rommel zit. Echt interessante gebeurtenissen raken al snel ondergesneeuwd door de spaghetti uit blik die men als avondeten had. Koffie gedronken met je buurman? Gooi het op Twitter. Zit je thermometer vast in je kont? Roep je vriendin om er een foto van te maken. Mét hip Instagram-filter uiteraard.
De samenleving is tegenwoordig doorspekt van mensen die elke gebeurtenis in hun leven willen vereeuwigen op internet. Zo heb je de categorie onzekere pubermeisjes, die niets beters te melden hebben dan ‘Reken nooit op mensen, vroeg of laat zullen ze je laten vallen’. Teksten als deze worden ook opvallend vaak in het Engels neergeplempt; ik kan geen andere reden bedenken dan dat deze taal een grote emotionele waarde bevat voor de dames in kwestie. Ook gaan de freules indrukwekkend vaak naar de Starbucks, waar dan uiteraard ook weer een fotootje bij hoort. Bijschrift? ‘Gezellig met de schatjes’. En dat terwijl iedereen op dat moment naar haar eigen beeldschermpje aan het staren is.
Deze blaam treft echter niet alleen de jongeren. Ook 40-plussers maken zich hier schuldig aan. Natuurlijk zijn er ook zij die met hun tijd meegaan, maar het leeuwendeel is, vermoed ik, ergens bij Windows 98 blijven hangen. Nee, we hoeven niet te lezen dat je – alweer – een vermoeiende dag op werk voor de boeg hebt. Ook het ‘welterusten’ en ‘goedemorgen’ mag achterwege worden gelaten. Opvallend is het grote gebrek aan interpunctie. Berichten als ‘hee hoe gaat het daar gr herman en de kids en een poot van max’ zijn eerder regel dan uitzondering. En dan klaagt men tegenwoordig over het onderwijsniveau van de jeugd in Nederland…
Het wordt tijd dat men zich weer realiseert dat niet alles wat in je leven gebeurt interessant is voor anderen. Op die manier devalueer je namelijk de waarde van de echt belangrijke zaken in het leven. Diploma-uitreikingen worden gelijkgetrokken met bezoekjes aan het donkerste kamertje, waardoor de bijzondere dingen hun glans verliezen. Mijn credo is dan ook: meer is minder. En deze column? Die komt uiteraard op Facebook te staan. Want zo hypocriet ben ik ook wel weer.
