Openbaringen
Waarschuwing : het lezen van deze column kan schadelijk zijn voor de gezondheid en in enkele gevallen zelfs leiden tot kinderloosheid.
Wellicht is het aan je aandacht ontsnapt, maar vandaag, woensdag 14 oktober 2009, mag zich officieel ‘de dag van de openbare ruimte’ noemen. Hieronder worden alle ruimtes verstaan die vrij toegankelijk zijn voor iedereen. De openbare binnenruimtes zijn te herkennen aan het rookverbod, de openbare buitenruimtes aan de hopen hondenpoep.
Dagelijks breng ik op mijn werk een bezoek aan de openbare ruimte ter plaatse, de koffiekamer. Meestal is dat plezierig. Maar niet onverdeeld plezierig.
Het gaat me hierbij om de keuze van de gespreksonderwerpen tijdens de lunch. Een op handen zijnde babyboom maakt dat er een vorm van moedercompetitie is ontstaan. Het is een dagelijks vervolgverhaal geworden: wie had de zwaarste bevalling? Dit gaat bij opbod.
Persoonlijk ben ik het onwaarschijnlijke nieuwsbericht uit Jakarta nog aan het verwerken, de geboorte van een baby van 9 kilo, schoon aan de haak. Als visueel ingesteld persoon wil het beeld mij niet loslaten van een zwaar gehavend, tenger vrouwtje waar een reuzenpeuter, met speen en al, uit komt kruipen.
Maar blijkbaar is dit nog niets vergeleken bij wat mijn collega’s gemiddeld hebben moeten doorstaan. Variërend van dagenlang helse pijnen tot rupturen van navel tot einde bilspleet, alles komt tijdens het nuttigen van de boterhammen aan me voorbij. Als bonus krijg ik ook het tijdsverloop van minuut tot minuut mee, wee voor wee.
En in plaats van ontspannen te zijn, loop ik na de pauze, met de bekkenbodem flink aangespannen, stijfjes weer terug naar mijn werkplek. De mannen onder ons zie ik, bleek rond de neus, op weg naar huis nog even snel een bezoekje brengen aan de drogist voor een antifamilieverpakking condooms. Dit leed willen zij hun liefste niet aandoen.
Eén van de collega’s heeft haar oermoment of fame zelfs laten vastleggen op film.
Maar zelfs als je lief je regelmatig vertelt dat je ‘daar’ zo mooi bent, betekent dit niet per definitie dat hij bij zijn mening blijft als hij ‘daar’ uitgerekt voor zijn kiezen krijgt op een LCD-scherm.
De noodzaak tot het regelmatig opnieuw oprakelen van deze horrorverhalen, vindt zijn oorsprong in de aloude competitieve dialoog tussen man en vrouw. Daar waar mannen hun welbevinden regelmatig oppoetsen door zich fysiek als de meerdere te laten gelden, is hun fysieke inbreng in het ter wereld brengen van nakomelingen verwaarloosbaar. Heel even, in het begin, hebben ze een, met het blote oog nauwelijks waarneembare, bijdrage geleverd. Maar daar waar de vrouw vervolgens in hogere sferen tot een oerprestatie komt, kan hij slechts nog bijstand leveren door wat knullig te staan wapperen met lapjes en doekjes. Tijdens deze wantoestand is de vrouw duidelijk de fysieke winnaar gebleken en regelmatig komt de behoefte bij haar boven het er nóg eens uit te gooien, om de herinnering aan deze euforie vooral levend te houden. Dit ten koste van mijn lunch en die van vele andere, visueel ingestelde, lotgenoten.
Als persoonlijke bijdrage aan deze dag kom ik daarom met het volgende voorstel, waarbij ik alle partijen in deze tegemoet wil komen. Laten we voortaan ook één dag per jaar benoemen tot ‘de dag van de openbaringen’ .Deze dag zal geheel in het teken staan van moeders en hun verhaal. Alle media besteden volop aandacht aan deze topprestaties van vrouwen. Maar buiten die dag onthouden vrouwen zich in openbare ruimtes vrijwillig van het vertellen van gruwelijke bevallingsverhalen. Hoe het kind er uit komt, zullen we de rest van het jaar heus niet meer vergeten. Hoog tijd om de aandacht eens te gaan verleggen, bijvoorbeeld naar hoe het er ook al weer ooit ín gekomen is.
