Lieve Chinese meisjes

In het begin begreep ik niet waar ze het over had, als ze enthousiast met me deelde dat ze weer zo genoten had bij ‘De Chinees’. Natuurlijk kom ik ook wel eens bij ‘De Chinees’, maar zeker niet wekelijks. Zoals zij. En er echt van genoten heb ik nooit. Mijn bezoekjes aldaar komen meer voort uit noodsituaties; voedselvoorziening voor visite die iets langer blijft plakken of vanwege een uitgelopen vergadering tot na winkelsluitingstijd. Dan wil ik me nog wel eens in de rij naast het aquarium aansluiten om een Indische rijsttafel te bestellen. En het moet gezegd; de meisjes die de bestelling opnemen zijn altijd alleraardigst. Bij lange wachttijden schenken ze een bieltje in, ze zorgen er altijd voor dat ik vooral de kloepoek niet vergeet –wat me behoedt voor zware teleurstellingen thuis- en bij de overdracht van de gevulde witte zakjes verzekeren ze me glimlachend dat er ‘sambal bij’ zit. En de nieuwe foldel. Altijd iets extra’s.

Maar al snel werd me duidelijk dat zij bij een andere Chinees komt. Wekelijks laat ze daar de stress van alledag van zich afglijden. Deze Chinees heeft namelijk lieftallige –uiteraard Chinese- meisjes in dienst die vol overgave je handen en voeten verzorgen, je nagels lakken, je nek en schouders masseren, je eksterogen en eeltplakkaten pijnloos als sneeuw voor de zon doen verdwijnen en noem maar op. En je krijgt er altijd iets extra’s; een mooie bloem, een smeerseltje of een waaier. Een waar verwenparadijs.


Ik  bewonder haar pasgelakte teennagels, deze keer stralend blauw en opgefleurd met minuscule margrietjes. Tien kleine kunstwerkjes. Als een wandelende reclamezuil prijst ze het werk van de meisjes aan. En niet onverdienstelijk. Ook haar dochter kan zich geen leven zonder zulke mooie nageltjes meer voorstellen, oma heeft baat bij de liefdevolle behandeling van haar pijnlijke been en inmiddels heeft ze ook de locatie van de vrijdagmiddagborrel met haar collega’s weten te verplaatsen naar ‘De Wonderchinees’.


Haar man kampt met rugklachten. “Ga dan ook eens naar ‘De Chinees’”, oppert ze. Hij is sceptisch. “Komen daar ook mannen dan?”, vraagt hij. “Best veel zelfs”, beaamt ze. Hij weet haar spinnijdig te krijgen door zich af te vragen wat die daar te zoeken hebben. “Wat een vooroordeel! Alleen omdat het lieve en mooie meisjes zijn, is het nog geen bordeel!”, spreekt ze haar toorn uit. Hij gaat.


Als hij zijn bovenlijf ontbloot heeft, gaat hij op de massagetafel liggen. Het zal hem benieuwen. Zijn wantrouwen verdwijnt al snel, als haar fijne en vlugge vingers hun werk doen. Dan weer eens hardhandig, dan weer zachtaardig bewerkt ze zijn gevoelige rug. Na 20 minuten stopt ze. Hij gaat rechtop zitten en ervaart de weldaad van een soepele rug. Mmmm, heerlijk. Ze kijkt hem lief aan, laat het schouderbandje van haar jurk wat zakken en vraagt; “Happy end?” Hij knikt. Happy was het zeker, helaas ook al the end. Maar als hij zijn shirt wil pakken, houdt ze hem tegen. “Happy end?”, herhaalt ze. Ter verduidelijking wijst ze nadrukkelijk op zijn kruis en vraagt; “Die ook?” Weer dat beminnelijke lachje. Hij begrijpt haar nu. “Nee, bedankt. Hij niet vandaag”, en hij rekent af. Alleen voor de rug. Geen bloem voor hem. Een volgende man met ‘ernstige rugklachten’ staat al klaar.


Iets in hem zegt dat als de margrietjes eenmaal vervaagd zijn, hij ze nooit meer zal zien glimmen. Op de tenen van zijn vrouw althans.