CD: The Doors - L.A. Woman (40th Anniversary Edition)
Een dikke maand voor zijn 41e verjaardag is er een prachtige heruitgave verschenen van het legendarische album L.A. Woman van The Doors. Het album wordt door de meeste Doors-fans beschouwd als één van hun beste platen, samen met het titelloze debuutalbum. L.A. Woman zou de zwanenzang worden van de excentrieke Jim Morrison en laat zien dat een artiest in donkere tijden vaak op zijn best kan zijn.
Na het verschijnen van het album Morrison Hotel zat de band een beetje in een creatieve dip. The Lizard King gaf aan dat hij zich verveelde in de studio en ook technicus Paul A. Rothchild was niet te spreken over de nummers waarmee Krieger en Morrison aankwamen. Ook binnen de gelederen van The Doors rammelde het een beetje. Jim zocht zijn heil in drank en drugs en de andere bandleden wisten niet echt wat ze met hem aan moesten. In november 1970 gaat de groep opnames maken met Bruce Botnick, die eerder al naam had gemaakt met albums voor de bands Love en de Rolling Stones.
De opnames voor de plaat worden gemaakt in de vaste oefenruimte van de band, The Doors Workshop, in Los Angeles. Wat de nummers zo sterk maakt is dat alles, met uitzondering van enkele toetsenpartijen, in één keer wordt opgenomen en daarmee een zeer natuurgetrouw geluid laat horen. Het resulteert in de zesde studio-lp van The Doors getiteld L.A. Woman, die in april 1971 wordt uitgebracht.
Begin 2012 is de 40th Anniversary Edition van L.A. Woman verschenen. Op de eerste van de twee cd's staat het originele album in de originele mix uit 1971. Voor de echte fans is de tweede cd een stuk interessanter. Met uitzondering van de nummers 'L’America', 'Hyacinth House' en 'Crawling King Snake' staat het volledige album in alternatieve versies op de glimmende schijf, aangevuld met twee nooit eerder officieel uitgebrachte tracks. Technicus Bruce Botnick ontdekte het nummer 'She Smells So Nice' toen hij de originele banden van L.A. Woman aan het beluisteren was. Een nummer dat nog het meest doet denken aan de uitkomst van een heerlijke jamsessie. Dat geldt ook zeker voor de laatste track van de cd 'Rock Me' waar we Morrison voor het eerst over Mr Mojo Risin horen zingen. Inderdaad, een anagram voor de naam Jim Morrison.
L.A. Woman laat zo'n kleine 41 jaar later een nog steeds ongedateerd geluid horen. Een album dat, naar mijn mening, in elke collectie van een zichzelf respecterende muziekliefhebber thuishoort.
