Pokémonfilms: Gotta watch 'em all! Deel 3
Deel 9: Pokémon Ranger and the Temple of the Sea
Dit negende deel draait om de zee-Pokémon Manaphy, de verborgen watertempel waar hij de weg naartoe weet, de Pokémonranger Jack Walker (what's in a name) die een helpende hand biedt en de piraten die achter de helden aan zitten. Maar bovenal draait deze film om de relatie tussen May en Manaphy, die al snel wordt vastgesteld en voornamelijk heel, heel irritant is.
Manaphy dus. Manaphy is een legendarische water-Pokémon die instinctief de weg zou moeten weten naar een nog legendarischere tempel, waar de schat van de Water People verborgen ligt. De Water People zijn een mythisch ras van mensen die een sterke binding met de oceaan hebben, en als de film begint zien we hoe Ash, Brock, May en Max vrienden worden met een groep rondreizende artiesten die, zo blijkt, verre afstammelingen van dit volk zijn. Samen met een undercover-Pokémonranger - een soort kruising tussen een geheim agent en een ninja die Pokémon beschermt - bewaken ze een Pokémon-ei, waar later Manaphy uit zal komen. Dit omdat een groep piraten onder leiding van kapitein Phantom (inclusief baard en piratenhoed) het op het ei gemunt heeft, omdat ze de schat van de watertempel willen roven. Uiteraard mengt Team Rocket (die eindelijk weer eens wat screentime krijgen!) zich ook in het verhaal en de toon lijkt gezet! We hebben piraten, een legendarische Pokémon, een mysterieuze tempel en had ik al gezegd dat we piraten hadden?
Binnen een kwartier komt het tot een eerste confrontatie tussen Ash en zijn nieuwe vrienden en de piraten, waarna het ei besluit uit te komen nadat het in de lucht wordt gegooid en May het opvangt. Manaphy is geboren, de troep ontkomt aan hun achtervolgers en de ellende begint.
Wat namelijk gebeurt is dat Manaphy besluit dat May - de eerste persoon die hij zag na zijn geboorte - zijn moeder is en enorm aan haar gehecht raakt. De eerste vijf minuten is dat nog grappig, maar Manaphy is een Pokémon volgens het Celebi-stramien (deel 4), wat inhoudt dat hij geen menselijke stem heeft, maar een soort hoge lokroep die bestaat uit "mana mana mana" en "phiiiiiiii". Verder huilt Manaphy nogal veel én heeft hij de mogelijkheid een paar menselijke woordjes op te pikken die zich in deze film beperken tot "happy" en, nog tenenkrommender: "loveyou". Tezamen met de lokroep die verdacht veel op "mama" lijkt, wordt al gauw pijnlijk duidelijk dat Manaphy bedoeld is om op een menselijke baby te lijken én dat deze film voornamelijk lijkt te mikken op de kleinemeisjesdoelgroep.
Wat blijft er over? Een vrij langdradige vertelling over - jawel - ouderschap, verantwoordelijkheid en uiteindelijk de moed hebben los te laten. Manaphy moet op eigen houtje leren wat zijn plek in de wereld is, zonder dat May hem daar constant bij helpt, wat hartverscheurende taferelen tot gevolg heeft. Of zou hebben, als ik een meisje van negen was, want helaas kom ik niet verder dan lichtelijk gekromde tenen. De piraten zijn achteraf ook niet zo leuk als ik had gehoopt met als dieptepunt de enorm praatgrage Phantom en de ranger is ook een vrij saai personage. Hij is duidelijk aanwezig om de 'stoerdere' mannelijke kijkers ook iemand te geven waar ze zich mee kunnen identificeren. Jack Walker (noem me maar Jackie, alweer gekromde tenen) wordt nergens echt interessant, terwijl de vorige film met Lucario bewees dat de producenten wel degelijk in staat zijn een 'stoer' personage in een Pokémonfilm te verwerken. Jammer, jammer.
Het verhaal ontwikkelt zich op vrij voorspelbare manier: May laat uiteindelijk, zij het met tegenzin, Manaphy zijn ding doen. Hierna komen we in de watertempel terecht, terwijl Phantom en zijn piraten, tezamen met de aangemonsterde leden van Team Rocket, hen op de hielen zitten. Phantom probeert de schat te stelen, faalt, de tempel loopt vol water en uiteindelijk redt Ash - met hulp van Manaphy en een troep water-Pokémon - de dag door Phantom op vrij gewelddadige wijze te verpletteren. Ik moest even met mijn ogen knipperen, spoelde de film terug maar het gebeurde toch echt. Een minuut later zien we dat Phantom op miraculeuze wijze nog leeft, gelukkig is hij volgens Jackie een "real mean dude." Je begrijpt dat mijn tenen inmiddels zo krom zijn dat ze ongeveer weer recht worden.
Het jammere aan deze film is dat de beelden werkelijk schitterend zijn. Er wordt veel over de zee gevaren, er zijn veel onderwaterbeelden met scholen aan vissen en onderwater-Pokémon en de 3D die wordt gebruikt voor het bewegende wateroppervlak is bijzonder goed gelukt. De shots waarin we onze vrienden langs een zonsondergang zien varen, terwijl het water roze en oranje fonkelt, zijn adembenemend mooi. Jammer dus dat de film op alle andere vlakken zo tekortschiet, zelfs de tijdsduur is véél te lang. De gemiddelde Pokémonfilm duurt tussen de 70 en 80 minuten, maar daar gaat dit negende deel met 95 minuten royaal overheen. Het gebrek aan spanning, de totale afwezigheid van interessante ondersteunende personages en voornamelijk de enorm irritante hoofdrolspeler Manaphy maken deze film een beproeving die wat mij betreft Mewtwo vs Mew dan toch eindelijk van zijn troon heeft gestoten als vervelendste Pokémonfilm.
