Pokémonfilms: Gotta watch 'em all! Deel 3
Deel 10: Pokémon - The Rise of Darkrai
Dit tiende deel van de Pokémonfilmreeks is op zijn zachtst gezegd een film met een identiteitscrisis. Waar de eerste helft bestaat uit een rommelige, chaotische vertelling inclusief zwak liefdesverhaal en irritante personages, werd ik volledig weggeblazen door de welhaast Lovecraftiaanse proporties die het tweede bedrijf aannam. Lovecraft? Die Amerikaanse schrijver die bekend stond om zijn kosmische thema's en Cthulhu-mythos? Hoe houdt dat in vredesnaam verband met Pokémon? Dat zal ik je eens haarfijn uitleggen.
In het begin van de film, nog voordat de titelsong en begincredits op het scherm zijn geweest, zien we twee enorme Pokémon met elkaar vechten. Ze bevinden zich in een andere dimensie die lijkt op de diepe ruimte, en na ongeveer een minuut zien we dat één van de Pokémon gewond raakt. Vervolgens nemen we ongeveer een half uur afscheid van deze titanen, waarna we zien hoe Ash en zijn vrienden (ditmaal zonder Max en May, maar met een nieuw vrouwelijk personage genaamd Dawn) met behulp van een meisje genaamd Alice in Alamos Town arriveren. Alamos Town huisvest de Space-Time Towers, twee gotisch aandoende torens vol schilderingen, vreemde mechanismen en een soort orgel dat metalen schijven met muziek door de stad kan laten klinken.
Wat volgt is een stoet aan eendimensionale personages, zoals een arrogante baron die het op Alice heeft voorzien en een sullige wetenschapper die stiekem verliefd is op Alice (en zij op hem) genaamd Tonio. Samen maken ze een paar vreemde aardschokken mee, terwijl Team Rocket van een afstandje op de loer ligt en dan, ineens, verschijnt Darkrai ten tonele. Darkrai is (zoals de naam al doet vermoeden) een duistere Pokémon, in het bezit van de kracht om mensen en Pokémon in slaap te toveren en ze nachtmerries te bezorgen. De baron geeft Darkrai de schuld van de trillingen en zet een soort klopjacht op, gevolgd door Team Rocket die zich voordoen als nieuwsreporters. Darkrai tovert zo'n beetje alles en iedereen in slaap en terwijl hun nachtmerries een soort halve, hallucinerende werkelijkheid worden voor de rest van de bevolking die wél wakker is, vraag ik me af waar dit warrige verhaal in vredesnaam naartoe gaat. Ik mag zeggen dat - met het bijzonder vervelende vorige deel vers in het geheugen - de moed me in de schoenen zakt.
Onze vrienden geloven echter niet dat Darkrai slecht is en even later ontdekken ze met hulp van Tonio dat de Pokémon Palkia - de gewonde Pokémon uit de intro - naar hun dimensie gevlucht is en zich bij de Space-Time Towers schuilhoudt. Palkia is een Pokémon met goddelijke krachten, de heerser over ruimte en de mascotte van Pokémon Pearl, terwijl de Pokémon waarmee hij in gevecht was, Dialga, de heerser is over de tijd en de mascotte is van Diamond. Darkrai probeerde de boel niet op stelten te zetten, nee, Darkrai was de enige die doorhad dat Palkia aanwezig was en probeerde hem te verjagen. Even later verschijnt Dialga ook ten tonele en beginnen de meest bombastische veertig minuten die ik tot nog toe in een Pokémonfilm heb mogen zien.
Wat namelijk gebeurt is dat Alamos Town in zijn geheel in een andere dimensie terechtkomt, wat zoveel inhoudt als dat het nu in de ruimte hangt. Dialga en Palkia gaan vrolijk verder met hun gevecht en met iedere energiestoot en clash die ze veroorzaken, verdwijnt de stad iets verder een soort naamloze vergetelheid in. De knokpartij tussen de twee Pokémon is een genot om naar te kijken, de verwikkelingen worden een stuk interessanter en de overall sfeer is prima getroffen: de soundtrack, de donkere en bewegende lucht waar de stad zich in bevindt en de twee vreemde torens als backdrop zorgen voor een prima - ietwat duistere - feel. Als onze vrienden er uiteindelijk achter komen dat de voorouders van de baron en Alice (hoe dat precies zit wordt niet echt duidelijk, maar blijkbaar zijn ze familie) dit hadden voorzien, wordt het een race tegen de klok om de door hen achtergelaten schijf met kalmerende muziek te vinden en bovenin de toren af te spelen. Darkrai mengt zich in het gevecht om te voorkomen dat de volledige dimensie wordt afgebroken, Ash en zijn posse haasten zich om bovenin de toren te komen en het is eigenlijk allemaal best meeslepend.
Uiteindelijk komen ze nét op tijd in de toren, waarna ze de vechtende Pokémon kalmeren, herstelt Palkia de geleden schade en vertrekken beide goden ieder naar hun eigen dimensie. Darkrai - die tijdens het gevecht om leek te zijn gekomen - leeft uiteraard nog en alles is weer goed. Ik moet toegeven onder de indruk te zijn van het tweede deel van de film. Het kosmische thema sprak me aan, de beelden waren oogstrelend en sfeer was goed neergezet. Jammer van de eerste helft, maar wie deze film ziet, vergeet dat zodra de intergalactische hel losbreekt.
